Με χροιά ξεχωριστή και διάθεση ανεβασμένη, παρά τη δύσκολη συγκυρία, ο Ζαχαρίας Καρούνης με το νέο του τραγούδι «Έλα» σε στίχους και μουσική του Αντώνη Δρέμπελα έρχεται για να μας δείξει έναν δρόμο ελπίδας και αισιοδοξίας. Ο αγαπημένος ερμηνευτής μίλησε στο «Ράδιο ΕΝΑ 102,5» και τον Ηλία Κουτσερή για το νέο του καλλιτεχνικό εγχείρημα, το μήνυμα του «Έλα», (κυκλοφορεί απ΄το ogdoo.gr music group), ενώ σχολίασε και τα τεκταινόμενα στον καλλιτεχνικό χώρο, ο οποίος έχει πληγεί από την υγειονομική και οικονομική κρίση.
Έχουμε να τα πούμε από την τελευταία σας επίσκεψη στον Βόλο για εμφάνισή σας. Ποια είναι γενικότερα η σχέση σας με την περιοχή μας;
Στον Βόλο έρχομαι πολύ συχνά, κάνω διακοπές στο Τρίκερι, αλλά γενικά μου αρέσει πολύ ο Βόλος κι έχω πολλούς φίλους. Επαγγελματικά έχω έρθει και με τον Γιώργο Νταλάρα και με τον Σταύρο Ξαρχάκο, με την Δέσποινα Μπεμπεδέλη.
Το νέο σας τραγούδι «Έλα» δίνει ακούγοντάς το, μια ελπίδα. Τι θέλετε να περάσετε μέσα από αυτό;
Από την μέχρι τώρα ανταπόκριση του κόσμου καταλαβαίνω ότι αρέσει πολύ και χαίρομαι γι’ αυτό. Είναι ένα τραγούδι απλό, δηλαδή για να χαρεί ο κόσμος και να νιώσει μία ελπίδα. Όταν μου έστελνε ο Αντώνης Δρέμπελας διάφορα τραγούδια, για να αποφασίσω τα άκουγα όταν πήγαινα για τρέξιμο, που το κάνω τώρα στην καραντίνα. Τα έβαζα λοιπόν και τα άκουγα και ο Αντώνης μία μέρα θυμήθηκε ότι του είχα στείλει μήνυμα ότι ακούω το «Έλα» στον δρόμο και γελάω. Βγάλαμε κι ένα όμορφο video clip με φίλους που συμμετείχαν, όπως η Χαρά Μάτα Γιαννάτου που τη γνωρίζουν όλοι και από το «Κόκκινο Ποτάμι», η Μαρία Φιλίππου που ήρθε να δει τι γίνεται στο γύρισμα και τελικά έπαιξε κι εκείνη! Γενικά είμαι πολύ χαρούμενος που μέσα σε μία περίοδο λίγο «μαύρη» για όλους και «κλειστή» κυριολεκτικά και μεταφορικά, βγάλαμε ένα τραγούδι αισιοδοξίας και ελπίδας.
Μέσα από το τραγούδι φαίνεται πως η αγάπη είναι μία διέξοδος. Το μήνυμα του τραγουδιού είναι πως η ζωή νικά;
Όταν είσαι ερωτευμένος δεν καταλαβαίνεις τίποτα! Και να σε κλείσουν μέσα δεν σου φταίει τίποτα. Όλα «ισιώνουν» με τον έρωτα. Χωρίς την ελπίδα δεν κινείται τίποτα και ο άνθρωπος είναι ένα ον φτιαγμένο για να ελπίζει, αλλιώς δεν έχει νόημα η ζωή. Βέβαια παίζει ρόλο πως προχωρούμε μπροστά, με ποιες αναζητήσεις, ποια επιχειρήματα απέναντι στη ζωή. Αυτό είναι το θέμα που πρέπει να ψαχτούμε. Να δούμε ποιος είναι ο σκοπός της ζωής μας και πως θέλουμε να περπατήσουμε σε συνδυασμό πάντα με τη σχέση μας με τον συνάνθρωπο.
Μια που λέτε για «κλείσιμο» και ελπίδα… Πως κύλησε η καραντίνα για σας;
Φρόντισα να απασχολήσω τον εαυτό μου με διάφορες δημιουργικές εργασίες. Έχω ξεκινήσει ένα μεταπτυχιακό, μαγειρεύω καθημερινά, βάζω και τις συνταγές μου στο facebook, φτιάχνω ψωμί με προζύμι, ακούω καινούργια τραγούδια, ετοιμάζω έναν δίσκο με παραδοσιακά τραγούδια που τον είχα όνειρο εδώ και πολλά χρόνια και τώρα ήρθε η ώρα να γίνει.
Ίσως ήταν ευκαιρία να θυμηθούμε προφανώς, και κάποια πράγματα απλά, κάποιες απολαύσεις που είχαμε ξεχάσει;
Ναι ήταν, ο καθένας όμως βέβαια ανάλογα και με τη συνθήκη που έχει διαμορφώσει για να ζήσει τη ζωή του. Εγώ δεν έχω παιδιά. Στις οικογένειες που έχουν παιδιά είναι δύσκολα τα πράγματα. Επίσης υπάρχει κόσμος που δεν περνά και τόσο δημιουργικά. Ξαφνικά βρέθηκε από μία ρουτίνα της καθημερινότητας δουλειά- σπίτι- γραφείο- οικογένεια σε μία απραξία και του έχει στοιχίσει. Εγώ στο 80τμ σπίτι που μένω μόνος μου είμαι μια χαρά, άλλοι μένουν σ’ αυτά τα τετραγωνικά με τις οικογένειές τους και τα παιδιά τους. Αυτά όλα πρέπει να τα σκεφτόμαστε. Επίσης θα πρέπει να είμαστε πολύ προσεκτικοί αυτές τις ημέρες που διανύουμε, να μην ρίχνουμε στη μούρη του άλλου το ότι εμείς μπορεί να περνάμε λίγο καλύτερα ή έχουμε βρει διεξόδους στη ζωή μας. Μπορεί όμως να δίνουμε κάποιες φορές και κάποια παραδείγματα για να περάσει κάποιος την καθημερινότητά του. Είναι δύσκολο να βγεις από αυτή τη ρουτίνα και να βρεις διέξοδο. Σου φαίνεται ότι δεν κάνεις τίποτα, γιατί έτσι έχουμε μάθει να ζούμε.
Πως βλέπετε την κατάσταση στο χώρο του πολιτισμού, ο οποίος έχει πληγεί σημαντικά;
Εμείς έχουμε «τελειώσει». Η τέχνη βέβαια δεν τελειώνει, τελειώνει η διαδικασία να μοιραστούμε αυτά που φτιάχνουμε με τον κόσμο. Βρίσκονται κάποιες διέξοδοι, αλλά δεν υποκαθιστούν το ζωντανό. Εγώ έκανα τρεις μήνες πρόβες για τη «Συνοικία το Όνειρο» και πήγαν χαμένοι και δεν ξέρουμε πότε κι αν θα παίξουμε. Το σίγουρο είναι πως τίποτα δεν θα είναι το ίδιο από δω και πέρα. Έχουμε αλλάξει εποχή. Ήρθαμε λίγο στον εαυτό μας και στα συγκαλά μας, όμως οι αλλαγές είναι πολύ μεγάλες.
