«Αυτοκτονία 35χρονου στο Μακροχώρι Ημαθίας. Ο 35χρονος που έδωσε τέλος στη ζωή του… με δίκαννο κυνηγετικό όπλο μέσα στο σπίτι του, ήταν ένας από τους μαθητές που διασώθηκαν από το τραγικό δυστύχημα των Τεμπών στις 13 Απριλίου του 2003. Ήταν ένας από τους τέσσερις μαθητές που μετά το δυστύχημα νοσηλεύτηκαν στην εντατική… Ποτέ δεν μπόρεσε να ξεπεράσει τον τραγικό θάνατο που είχαν 21 μαθητές και αντιμετώπιζε ψυχολογικά προβλήματα.” Κρίμα. Τώρα (χωρίς να θίξω αλλά άγνωστα σε μένα προβλήματα του νέου) να υποθέσω ότι λάμβανε εβδομαδιαία όπως ΑΠΑΙΤΕΙΤΑΙ σε τέτοιες τραυματικές περιπτώσεις, μετά από τέτοια ακραία τραυματικά βιώματα που σε σημαδεύουν, άλλοτε εφιαλτικά κι άλλοτε ύπουλα, για όλη τη ζωή σου και χρόνια ψυχοθεραπεία (πέραν της όποιας ίσως φαρμακοθεραπεία του…); Να υποθέσω ότι γιατροί, δάσκαλοι, δικηγόροι της υπόθεσης, δικαστές, “μορφωμένοι” κι ευαισθητοποιημένοι άνθρωποι του τόπου του συμβούλεψαν την οικογένεια (πιθανώς άνθρωποι του χωριού, χωρίς πολλές γνώσεις, δεν ξέρω) ότι το παιδί τους θα χρειαστεί, ακόμη κι αν δεν το δείχνει, ΧΡΟΝΙΑ ΒΟΗΘΕΙΑ για PTSD (ή διαταραχή μετατραυματικού στρες), χρόνια ΚΑΤΑΘΛΙΨΗ και ένα σωρό άλλες αγχωτικές διαταραχές, χρήση ουσιών, διαταραχές σχέσεων κλπ κλπ…; Να υποθέσω ότι ο τότε 16χρονος έφηβος που είδε δεκάδες συμμαθητές του κατακρεουργημένους και τον θάνατο με τα μάτια του έλαβε την απαραίτητη στη σύγχρονη κοινωνία μας (κάθε χωριό μια ώρα απόσταση είναι πλέον από κάποιο ψυχολόγο και ένα κλικ από μια τηλεσυνεδρία στο Μεσεντζερ ή Viber…) ψυχοθεραπευτική βοήθεια…; Να υποθέσω. Αλλιώς… Κρίμα… Οπότε, για να μαθαίνουμε από τα παθήματα των άλλων και να μην χάνονται τελείως άδικα ή άχρηστα, ωραία όλα τα λογάκια και τα “κρίματα” ΜΕΤΑ την κάθε αυτοκτονία (προσωπικά, όπως ξέρουν όσοι με διαβάζουν, κάνω τις ίδιες αναρτήσεις κάθε χρόνο για τα ίδια αίτια και τις ίδιες θεραπείες… με τα ονόματα μόνο των θυμάτων αλλάζουν…) αλλά απαιτούνται ΕΓΚΑΙΡΕΣ ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ από ΠΡΙΝ σε κάθε σημάδι σοβαρής ή επίμονης ή ακραίας ή αλλόκοτης ένδειξης διαταραχής, δυσλειτουργίας, ανισορροπίας, δυστυχίας. Δεν περνούν ούτε “από μόνα τους”, ούτε “με το χρόνο” ή τη “δουλειά” ούτε συχνά (όσο κι αν βοηθά) μόνο με την “αγάπη” τα βαθιά τραύματα ή οι χρόνιες διαταραχές. Πολλές (όχι όλες, δεν είμαστε θεοί…) απώλειες ζωής και ευτυχίας μπορούν να αποτραπούν όμως. Αλλά όχι παθητικά, με ευχές, ή μαγικά… Γονείς, συγγενείς, φίλοι, συμπολίτες, όποιος ΝΟΙΑΖΕΤΑΙ, πρέπει να είναι σε εγρήγορση και να δράση. ΑΝ μας ενδιαφέρει η ζωή και η ευτυχία του (αγαπημένου; αδιάφορου;) άλλου…» υποστηρίζει ο Δρ. Μάνος Ζαχαριουδάκης.
