«Επάνω στο νηπιαγωγείο παίζει η κρήνη του αίματος. Υπάρχουν αρκετά λουλούδια μια υπέρβαρη άνοιξη και κάποια άγνωστα δικαιώματα που περιφέρονται ως φαύνοι στο μαύρο δάσος. Είναι η ντροπή. Φταίω εγώ; Όχι βεβαίως είναι η ντροπή. Αυτή που στις στέγες των σπιτιών εισβάλλει αλλά δεν την γνωρίζουμε, κάνουμε ότι δεν την γνωρίζουμε. Ο στρατιώτης δεν ξέρει από ντροπή είναι από αίμα το αίμα του και στο αίμα είναι που καταλύει την τροφή του. Το βράδυ θα το περάσει στο σπίτι της καλής του και το πρωί θα απλώσει τα χέρια του στον ουρανό να γίνει θεός όπως θεός είναι οι διαταγές κι αυτός που τις δίνει. Το θύμα που δεν είναι θεός είναι το αίμα το καθαρό αίμα που δεν ζητάει εκδίκηση απλώς ζητάει να μην χύνεται. Δεν είναι βέβαια ανατολή και δύση το αίμα δεν έχει σημεία του ορίζοντα είναι κόκκινο κι απλό σαν την ζωή που χάνεται χωρίς εκ των υστέρων δικαιολογίες. Η βόμβα παίζει στο νηπιαγωγείο ζητάει αίμα και αναψυκτικά καθώς η ψυχή διερράγη… Αύριο που θα βγούμε από τον πόλεμο όταν θα αντικρύσουμε τα αδέλφια μας τι θα τους πούμε;» γράφει ο κ. Νίκος Βαραλής.
