«Αφορμή για αυτή την έκφραση είναι το τσιμέντωμα αυτού του όμορφου μνημείου του Βόλου που λέγεται «Τρενάκι του Πηλίου». Βέβαια θα μου πείτε ότι αυτό που τσιμεντώθηκε (οι γραμμές του μέσα στην πόλη) είναι κάτι μη χρηστικό πλέον και πολλοί Βολιώτες ούτε καν ξέρουν την ιστορία του. Στη χρηστικότητα θα απαντήσω με την πρόταση επαναλειτουργίας του τρένου από τα Λεχώνια μέχρι και τα σημεία του Βόλου όπου θα ήταν εφικτό, τεχνικά και χρηματοοικονομικά. Η ιδέα ενός ιδιότυπου τουριστικού τραμ δεν είναι πρόσφατη.
Όσον αφορά στην ιστορία του, που είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την πορεία του Βόλου, θα θυμίσω ανάμεσα στα άλλα, ότι στο αρχικό συμβόλαιο κατασκευής του υπήρχε ο όρος να προσεχθούν τα μονοπάτια του Πηλίου και από αυτόν τον όρο προέκυψαν όμορφα καλντερίμια. Σήμερα δεν υπάρχει η πρόβλεψη να τύχουν σεβασμού ούτε οι ίδιες οι γραμμές. Η σημερινή πραγματικότητα δεν περιλαμβάνει κάποιο σχέδιο αξιοποίησης αυτών των γραμμών, αλλά την επικάλυψή τους με όμορφα λουλουδάκια και χώμα (που φυσικά θα οδηγήσει στην ταχύτερη οξείδωσή τους-κοινώς σκουριά). Να πω την αλήθεια δεν περίμενα κάτι περισσότερο από μία Δημοτική Αρχή που αποκαλεί τον Ντε Κίρικο «κικιρίκου».
Το πρόβλημα ξανά είναι οι δημότες που ακολουθούν και επιβραβεύουν μία τέτοια τακτική. Αναρωτιέμαι τι θα έπρεπε να κάνουν αυτοί που είδαν τον Παρθενώνα ανατιναγμένο από τον Μοροζίνι το 1687; Μήπως έπρεπε να στρώσουν χώμα στην Ακρόπολη και να φυτέψουν πετούνιες πάνω στα μάρμαρα για να ομορφύνουν τα συντρίμμια; Ή να ξεκινήσουν οι διαδικασίες αναστήλωσης του μνημείου; Σε κάθε ιστορική στιγμή, ο λαός είναι αυτός που ορίζει τη μοίρα του ή ανέχεται τους δυνάστες της ιστορικής μνήμης» τονίζει ο κ. Μάρκος Βαξεβανόπουλος.
