«Είμαστε στα 1993. Η Μελίνα μπαίνει στην αίθουσα της Ολομέλειας της Βουλής από την πόρτα που βρίσκεται αριστερά του Προεδρείου, πίσω από τα έδρανα στα οποία συνήθως κάθονται δημόσιοι λειτουργοί. Αν και εμφανώς καταβεβλημένη απ’ τον καρκίνο, δεν παύει να είναι αγέρωχη και γοητευτική. Κοντοστέκεται για λίγο, «εποπτεύει» την αίθουσα, κατεβαίνει με αργά βήματα τα 3-4 σκαλάκια και κατευθύνεται με τη χαρακτηριστική αρχοντιά της στα «ορεινά», εκεί όπου συναντιόμασταν οι καπνιστές. Μου βγαίνουν αυθόρμητα κάποιες λέξεις θαυμασμού. Εκείνη δείχνει να κολακεύεται, φαίνεται όμως πως την «τρώει» και η αγωνία. «Πάνο αρέσω ακόμη;», με ρωτάει με τη σαγηνευτική φωνή της. Και σπεύδει ν’ «απαντήσει» μόνη της, με ένα πλατύ, λαμπερό χαμόγελο, που έβγαζε ενέργεια και αυτοπεποίθηση. Μελίνα, μοναδική! Έφυγε λίγους μήνες μετά, σαν σήμερα, πριν από 24 χρόνια» θυμόταν ο τότε βουλευτής, κ. Πάνος Σκοτινιώτης.
