Ιδιαίτερη η ανάρτηση στο Facebook, αυτή της συμπολίτισσας, κ. Άννας Τσιτσιγιάννη- Βουρούκου, με αφορμή την φονική πυρκαγιά με τους δεκάδες νεκρούς και αγνοούμενους. Όπως έγραψε «Εγώ φταίω. Εγώ και μόνο. Εγώ που έχτισα στο ρέμα. Εγώ που πέταξα τα μπάζα και τα παλιά μου έπιπλα στο διπλανό ποτάμι. Εγώ που πετάω το αναμμένο μου αποτσίγαρο από το παράθυρο. Εγώ που είμαι στα δικαστήρια με το γείτονα είκοσι χρόνια για 2 μέτρα γης αντί να τ αφήσω να φαρδύνει λίγο ο δρόμος για να μπορεί να περάσει το ασθενοφόρο να με σώσει. Εγώ που αφήνω τα σκουπίδια μου στην παραλία. Εγώ που έχτισα στο δάσος. Εγώ που δεν αφήνω ελεύθερη τη ΛΕΑ για να περάσει αυτός που έχει ανάγκη. Εγώ που περνάω με κόκκινο. Εγώ που δε ρίχνω λίγο νεράκι στο δεντράκι έξω από την πόρτα μου. Εγώ που δεν αφήνω λίγη τροφή από τ αποφάγια μας για το αδεσποτάκι της γειτονιάς. Εγώ που δε τρέχω να βοηθήσω όπου μπορώ. Εγώ που θεωρώ ανόητο ν’ ασχοληθώ με τα κοινά (ας το κάνει κανένας άλλος, εγώ έχω δουλειές). Εγώ που δε σέβομαι κανέναν κ τίποτα! Εγώ που ψηφίζω αυτόν που θα μου κάνει τα χατίρια. Εγώ που δε σέβομαι τους άλλους. Εγώ που ανάθρεψα τα παιδιά μου ανάγωγα και αδιάφορα για τον διπλανό τους. Που τα ”δίδαξα” να παίρνουν ό,τι θέλουν χωρίς να υπολογίζουν κανένα. Που δε τα έμαθα να βοηθούν κ να νοιάζονται. Εγώ που είμαι μιας ανώτερης φυλής, με ένδοξους προγόνους και αγαπώ την πατρίδα μου και δε γουστάρω τους ξένους νά ΄ρθουν και να νοθέψουν τη φυλή μας. Εγώ που κάνω εύκολη κριτική από τα κοινωνικά δίκτυα ποστάροντας φωτό φρίκης. Και δε ντρέπομαι καθόλου. Μήπως όμως θα έπρεπε; Ξέρουμε όλοι πως έτσι είναι τα πράγματα κι από κει πρέπει ν’ αρχίσουμε. Απ’ την αρχή. Να το πάρουμε αλλιώς. Να κοιταχτούμε στον καθρέφτη και να κάνουμε την αυτοκριτική μας. Αλλιώς, θα συνεχίσουμε να πνιγόμαστε, να καιγόμαστε και να ρίχνουμε το ανάθεμα πάντα στους άλλους. Κι εμείς; Πάντα αθώοι κ ήσυχοι με τη συνείδησή μας. Αιώνια θύματα».
