«Θα σε βρίζουν, θα σε χτυπούν και θα σε φτύνουν και δεν θα μπορείς να βγάζεις μιλιά. Με τέτοια επιτεύγματα, τέτοιος που είναι ο καιρός, κάθε πικραμένος μικρός ή μεγάλος μαθητευόμενος ή αργόσχολος θα μπορεί να «ξεδίνει» ανεύθυνα στο πρόσωπο ή στο σώμα της εκάστοτε υποχρεωμένης εκπαιδευτικού και να γίνεται πάλι «κάποιος» στο δικό του πνευματικό μαγαζί. Στο «μαγαζί» της υποκριτικής και υποχρεωτικής συναισθηματικής εμπλοκής. Στην τάξη! Σ’ οποιαδήποτε τάξη! Σ’ αυτήν που ο εκπαιδευτικός από φόβο κάνει πως διδάσκει και ακολουθεί μόνο τα ειλικρινώς ή ανειλικρινώς συγκεκριμένα και ο μαθητής που κάνει πως διδάσκεται, ακολουθώντας τα κοινωνικά επιτηδευμένα. Αυτά που ορίζει η καθημερινή μιντιακή προπαγανδιστική διανοητική κουζίνα στο μυαλό της μετασχολικής του καθημερινότητας, είτε στο μυαλό της γονικής του ορμήνιας. Κι όσα κάνει κι όσα λέει ο μαθητής θα πρέπει να τυχαίνουν θαυμασμού όχι επειδή είναι πραγματικά αξιοθαύμαστα, αλλά επειδή είναι αποτέλεσμα τελικά της εκάστοτε κυβερνητικής επιταγής βάσει της εκάστοτε μιντιακής διάσυρσης. Πικρές αλήθειες ανακατεμένες στην μηχανή του προπαγανδιστικού αχταρμά με φόντο όχι την ειλικρινή θωράκιση της παιδαγωγικής αντικειμενικότητας, αλλά την υποτιθέμενη αποφυγή μιας περιφρονητικής λογοκρισίας από τους εκάστοτε όψιμους θιασώτες της πάλαι ποτέ εχέγγυος εκπαιδευτικής πεπατημένης. Ένα συναισθηματικός λοιπόν εκφοβισμός τρυπωμένος όχι μόνο στον τρόπο που διαχειρίζονται οι εκπαιδευτικοί την καθημερινή τους διδασκαλική και συναισθηματική αφοσίωση στο καθήκον τους για μια καλύτερη εκπαιδευτική και ανθρωπιστική επάρκεια αλλά ένας ύπουλος εκφοβισμός γροθιά στο μαλακό υπογάστριο του ίδιου του εκπαιδευτικού συστήματος, ανοικτή πληγή στην ίδια την κοινωνία ενός αβέβαιου εκπαιδευτικού μέλλοντος» επισημαίνει ο συμπολίτης, κ. Κώστας Παρδάλης.
