« Κι όλοι τώρα κάνουν πως αναρωτιούνται οδηγούμενοι λέει από το φως του συνειδητού. Πως από τις μαγγανείες των πολιτικών νάνων φύτρωσαν στους κήπους μας άγρια ραδίκια; Πως από τις μαγείες τους έβγαλαν ρίζες και χοντρά κλαδιά; Μήπως αυτό το ασαφές σχήμα «άσπρο – μαύρο» είναι ο απλούστερος τρόπος για να αντιμετωπίσουμε αυτήν εδώ την κατάσταση της άγρας πολιτικών ψηφαλακίων ενώπιον του βερνικωμένου πατώματος και του γυαλιστερού τηλεοπτικού καμπινέ; Που ήταν όλοι αυτοί οι τηλεοπτικοί τάδε που το διατυμπανίζουν τώρα «αντιστασιακοί» όταν αυτό το ναζιστικό μόρφωμα θέριευε και θέριευε και όλοι αυτοί επιβεβαίωναν την λογική λέει συνέχεια της πολιτικής αβεβαιότητας. Όλοι αυτοί οι περιδινούμενοι κόλακες της μαχητικής πίστης και της επαναστατικότητας του λόγου δεξιοί κεντρώοι και αριστεροί μαδημένοι υπερρεαλιστές, κρύβοντας μαγικά κάτω από το χαλί την καταγωγική τους σχέση. Το αιώνιο ζήτημα της διπολικής σχέσης μεταξύ θεάτρου και πολιτικής αυταπάτης. Μιας αυταπάτης όχι μόνο αυτών των ίδιων πολιτικών θεατρίνων αλλά και των 500.000 αναγνωστών-θεατών αυτής της πολιτικοιδεολογικής θεωρίας του ναζισμού δρέποντας τότε τα επινίκια του Πινδάρου και θάβοντας με λάσπη τώρα τα φυτρωμένα τάχαμου ραδίκια της ακατάληπτης αναίδειας του είδους που τόλμησε να φυτρώσει εκεί που οι ίδιοι έριχναν νερό στον μύλο της μοναδικότητας. Αν και σε γενικές γραμμές όλοι αυτοί οι πολιτικο-ιδεολογικοί ζηλωτές που «τακτοποιούνται» πότε βολικά και πότε άβολα στα τηλεοπτικά πίσω-πόρτο-παράθυρα ανάλογα με την υφιστάμενη πολιτική συνθήκη επενδύονται πάντα εκείνον τον μανδύα της φανερής πολυγλωσσίας και της διευκρινιστικής ασάφειας εκμεταλλευόμενοι την δυνατότητα της θέασης σε συγκεκριμένα δίκτυα τις συγκεκριμένες ώρες. Κάτι σαν αναγωγική οραματική μεθεόρτια εξομολόγηση! Έτσι συμβαίνει στα θέατρα αιμορραγείς προς όφελος των πεθαμένων! Που ξέρεις μπορεί κάποια στιγμή τα ραδίκια να ξαναφυτρώσουν» υποστηρίζει ο συμπολίτης, κ. Κώστας Παρδάλης.
