Κι ονειρεύτηκα πριν σαλπάρω ένα χαρούμενο αύριο να δονείται συθέμελα, από τα χαρούμενα βλέμματα των παιδιών μου κι από την γαληνεμένη θάλασσα που μας γίνηκε ελπίδα και μάννα και στερνή αγκαλιά, μακριά απ’ τις τελευταίες φωτιές του νεκρού ήλιου και τα ματωμένα χώματα της δικής μας πατρίδας, της δικής μας γης, της δικής τους σκοτεινής ονειροπόλησης. Πόνος μας σπρώχνει εδώ κι εκεί! Δεν ξέρουμε που πάμε! Ρωτήστε την θάλασσα, την βάρκα, το σύννεφο, τον ουρανό ρωτήστε! Ρωτήστε εκείνα τα φώτα απέναντι, που αχνο-φαίνονται στον μακρινό ορίζοντα, που μοιάζουν με σφαίρες κάνοντας τον γύρο τους και μας αναζητούν αέναα, έτσι για να πουν πως εκπλήρωσαν τον σκοπό τους. Ποιος ξέρει! Ίσως εκεί υπάρχει λιμάνι; Ίσως εκεί υπάρχει ένα χαρούμενο αύριο» έγραψε, με αφορμή την μετακίνηση προσφύγων ο συμπολίτης, κ. Κώστας Παρδάλης.
