«Την Τρίτη 24/9/19 λίγο πριν σταματήσει η βροχή, βγήκα για κάποιες δουλείες. Και πράγματι αισθάνθηκα ότι βρισκόμουν στο Μονακό . Η βροχή στους δρόμους σαν ποταμάκια κατέβαιναν προς την θάλασσα. Οι λακκούβες γεμάτες νερό στόλιζαν τους δρόμους αλλά νομίζω δεν είχαν ψαράκια. Σε ένα τέταρτο , τι ωραία , παπούτσια και κάλτσες μούσκεμα μέχρι τον αστράγαλο. Γύρισα στο σπίτι σαν βρεγμένη γάτα παρ΄ όλο που είχε σταματήσει η βροχή. Το βράδυ που ξαναβγήκα, και επέστρεφα από την Μαγνήτων ένιωσα τόσο ωραία, τόσο ρομαντικά, σκοτάδι τελείως ,δεν έβλεπες που πατάς. Αλλά ήταν τόσο ειδυλλιακά, τόσο ρομαντικά παρ΄ όλο που δεν είχε φεγγάρι. Κάποια στιγμή και πάνω στον ρομαντισμό ακούω ένα «πλατς» και το ένα πόδι βούτηξε για ένα νυχτερινό μπάνιο σε μια λακκούβα γεμάτη νερά. Τι να κάνω μέσα στο σκοτάδι; Γλύτωσα όμως το άλλο πόδι. Δεν μπόρεσα όμως να δω , λόγω σκότους , αν πάτησα κανένα ψαράκι. Και έτσι με το ένα πόδι στεγνό και το άλλο βρεγμένο γύρισα στο σπίτι χαρούμενος γιατί έζησα μια ρομαντική βράδια στο Μονακό του Βόλου … Πάντως δεν μπορώ να πω , στην είσοδο της πόλης με τα λουλουδάκια με τους κόμβους με τους καινούριους δρόμους με τα μπλε φωτάκια , αισθάνεσαι ότι πράγματι εισέρχεσαι στο Μονακό του Βόλου. Μόλις περάσεις την πρώτη χαρά τότε βλέπεις ότι το Μονακό γίνεται Μον-Κακό . Πεζοδρόμια σπασμένα, αλλού να λείπουν πλακάκια, αλλού πρόχειρα τσιμενταρισμένα, αλλού χορταριασμένα, αλλού δεν μπορείς να περάσεις από τα δέντρα τα χορτάρια και τα αυτοκίνητα που είναι ανεβασμένα στα πεζοδρόμια, συν το ότι πολλά πεζοδρόμια είναι πολύ στενά . Προχωρώντας από τις πολλές λακκούβες τότε βλέπεις το Μον-Λακό του Βόλου. Το καλό είναι ότι παρ΄όλα αυτά αλλάζεις εικόνες , δεν υπάρχει μονοτονία , δηλαδή να βλέπεις όλο τα ίδια και τα ίδια. Το ίδιο μπορεί κάποιος να κάνει ανάποδα. Ύστερα από την είσοδο του στο Μονακό του Βόλου και φτάνοντας στο Μον-λακό να επιστρέψει, και φεύγοντας να του μείνει η ωραία εικόνα της εισόδου …ΤΟΥ ΜΟΝΑΚΟ του ΒΟΛΟΥ» περιγράφει γλαφυρά ο συμπολίτης, κ. Αλέξανδρος Διονυσόπουλος.
