«Με αφορμή το εκτρωματικό δημιούργημα της δημοτικής αρχής Μπέου και Σια στον υπό κατασκευή κοινόχρηστο χώρο στην οδό Μαιάνδρου , στο πρώην Πέτρου, δυο σκέψεις λίγο πιο “επικίνδυνες”. Μην κοιτάς που σ’ αυτή την πόλη έχουμε συνηθίσει στο φαστ φουντ και στον χυδαίο και υβριστικό λόγο! Υπάρχει και ο άλλος λόγος. Αυτός που δένει τον άνθρωπο με την πραγματικότητα, που ερμηνεύει την πραγματικότητα, που βρίσκει συνάφειες και ομοιότητες στον χρόνο, που δίνει ερμηνείες και που αποκαλύπτει καταγωγές και αφετηρίες. Η στρατιωτικού τύπου λοιπόν στοίχιση των δένδρων που από την φύση τους είναι “άναρχα” και ως τέτοια έπρεπε να δίνουν τον δικό τους φυσικό τόνο και μια πράσινη πινελιά στην εικόνα και στην δομή του “κανονικοποιημένου” γκρίζου αστικού χώρου, η τετράγωνη “ευκολοχώνευτη” κανονικότητα των σχημάτων των χώρων “φύτευσης”, η ορισμένη και ομοιόμορφη διαστασιολόγησή τους που κάποια στιγμή φυσικά θα εκφραστεί επαναστατικά σηκώνοντας τα μπετά στον αέρα γιατί αυτό είναι και το φυσικό αποτέλεσμα που φέρνει ο χρόνος, η απλοϊκή και ως τέτοια αμέσως και χωρίς καθόλου σκέψη αποδοχή κατανομής μιας μελλοντικής φύτευσης σε στυλ Κιμ Γιονγκ Ουν, η Μουσολινική αρχιτεκτονική και πολεοδομική προσέγγιση των δημόσιων χώρων όπου η καθαρή γραμμή κυριαρχεί εξαφανίζοντας κάθε άλλη “πολύπλοκη” και πολυμορφική έκφραση , η παραπλανητική στροφή της προσοχής του χρήστη-πολίτη-επισκέπτη-περαστικού στον αριθμό των τρυπών κι όχι στο χρησιμοποιημένο υλικό διάστρωσης, είναι μερικά, ελάχιστα από αυτά που ένας Μηχανικός, ιδιαίτερα Αρχιτέκτονας, θα μπορούσε να επισημάνει, δίνοντας εξαιρετικό ερέθισμα σε όποιον, άλλης ειδικότητας επιστήμονα, θα ήθελε να παραλάβει την σκυτάλη. Και με βάση αυτές τις σκέψεις να κατατάξει και να κρίνει κοινωνιολογικά και πολιτικά το “καθεστώς”, εν προκειμένω το μπεϊκό, υπό την ηγεσία και καθοδήγηση του οποίου η εύκολη τεχνική λύση ,η απλοϊκή και συνεκδοχικά ταχεία λύση, έρχεται να υπηρετήσει μια πολιτική επιλογή. Κι αυτή η επιλογή πολύ σύντομα και κάπως αφαιρετικά οδηγεί , ως προς την σύλληψη της σκέψης, εκ των πραγμάτων στα φιλοσοφικά μονοπάτια του Nelson Goodman (ψιλά θα μου πείτε γράμματα για τους άρχοντες του σκότους της πόλης) και στην αισθητική θεωρία των συμβόλων, κυρίως όμως πολιτικά παραπέμπει στον ορισμό του ΦΑΣΙΣΜΟΥ» επισημαίνει ο κ. Κώστας Γαργάλας.
