«Ήταν παράξενες αυτές οι εξετάσεις. Είχανε αποστασιοποίηση, αντισηπτικά, μάσκες, και όπως πάντα μια ανεξήγητη δυσκολία. Λες κ κάποιος αόρατος εχθρός να θέλει πάντα να τα βασανίζει αυτά τα παιδιά. Να τα εξετάζει σε θέματα διφορούμενα, απροσδιόριστα, εκτός πνεύματος σχολικών βιβλίων, κατά ομολογία των ειδικών πάντα, γιατί εγώ δεν διδάσκω πανελλαδικό μάθημα. Από την άλλη μεριά βρισκόμαστε όλοι εμείς, που έχουμε ανάγει αυτές τις εξετάσεις στο απόλυτο κλειδί για παντοτινή ευτυχία. Τις έχουμε κάνει κριτήριο ευφυΐας, αυτοπεποίθησης, ικανότητας, αριστείας, όλων των αρετών δηλαδή που μπορεί να κατέχει ένας άνθρωπος 18 χρόνων. Αυτό μπορώ να σας το πω με απόλυτη βεβαιότητα, επειδή το βλέπω από την πλευρά του ουδέτερου παρατηρητή, του καθηγητή της γενικής παιδείας, που εμψυχώνει, διαθέτει λίγο ή πολύ από το μάθημα του προς επίλυση ασκήσεων από το φροντιστήριο. Το φροντιστήριο. Όλα τα ξέρει αυτό, όλα τα “φροντίζει”, είναι “καλό”, είναι “top”, έχει απαιτήσεις, έχει απολύτως επιβληθεί σε γονείς, μαθητές, δημόσια εκπαίδευση. Το σωστό, είναι μόνο αυτό που λέει το φροντιστήριο. Οι βαθμολογίες αναρτήθηκαν. Οι μαθητές και φέτος στην πλειοψηφία τους, αποχώρησαν από τα σχολεία ή τις οθόνες των ΗΥ τους με σκυμμένα κεφάλια. Να κάνουμε κάποια στιγμή όλοι την αυτοκριτική μας. Τί θα πούμε στα παιδιά; Έχουμε κάποια απάντηση να δώσουμε;» διερωτάται η συμπολίτισσα εκπαιδευτικός, κ. Σοφία Μεντσιβίρη.
