«Μετά από 16 ημέρες νοσηλείας στους θαλάμους αρνητικής πίεσης, λόγω COVID19, κατάφερε να επιστρέψει σπίτι, αδυνατισμένος κατά 12 κιλά και ακόμη υπό συνεχή ανάγκη οξυγόνου ο πατέρας μου Γιάννης.
Σπίτι όμως ο πατέρας μου, όπως και εκατοντάδες άλλοι συμπολίτες μας που πήραν τελικά εξιτήριο, δεν θα ξανάβλεπε, αν δεν υπήρχαν οι λιγοστοί, για το μέγεθος της υγειονομικής κρίσης, γιατροί, νοσηλευτές, καθαρίστριες και τραυματιοφορείς του νοσοκομείου, που εργάζονται εδώ και εβδομάδες ασταμάτητα κάτω από αντίξοες συνθήκες, με ελλιπή μέσα και με κίνδυνο της δικής τους υγείας και ζωής.
Εδώ οφείλω να εκφράσω τον θαυμασμό μου για αυτήν τους την προσπάθεια και αυταπάρνηση και να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ, πριν συνεχίσω με ένα μεγάλο παράπονο / καταγγελία.
Από την πρώτη στιγμή εκατοντάδες ελεύθεροι επαγγελματίες γιατροί σε όλοι την Ελλάδα και συγκεκριμένα 17 από την Μαγνησία, εκφράσαμε την επιθυμία και θέληση ΝΑ ΒΟΗΘΉΣΟΥΜΕ ΩΣ ΕΘΕΛΟΝΤΈΣ (δηλαδή χωρίς κάποιου είδους αμοιβής) το δημόσιο σύστημα υγεία, στο πόστο και βαθμό, που ο καθένας μπορεί.
Οι ιατρικοί σύλλογοι, αλλά και κάποιοι από εμάς προσωπικά, προσπαθήσαμε με διάφορους τρόπους να πιέσουμε να ξεπεραστούν, το συντομότερο δυνατό τα διάφορα νομικά κολλήματα, τα οποία έπρεπε ήδη από το πρώτο lock down να έχουν λυθεί και να μπορέσουμε επίσημα με συμβάσεις εθελοντισμού να ενταχθούμε εκτάκτως στο δυναμικό του νοσοκομείου.
Και ενώ οι εβδομάδες περνούσαν, ο αριθμός των ανθρώπων που χρειάζοταν νοσηλεία μεγάλωνε εκθετικά, όλοι μας αρχίσαμε να χάνουμε συγγενείς και φίλους και οι γιατροί και νοσηλευτές του νοσοκομείου άρχισαν να αρρωσταίνουν οι ίδιοι, εμείς περιμέναμε την περίφημη νομοθετική ρύθμιση που θα μας επιτρέψει να βοηθήσουμε…
Και τελικά ήρθε. Με ΠΕΝΤΕ εβδομάδες καθυστέρηση και ενώ η πίεση στο νοσοκομείο άρχισε ήδη να εκτονώνεται, ήρθε…και οι διάνοιες γραφειοκράτες των υπουργείων συνέταξαν και την σύμβαση εθελοντισμού και μας την έστειλαν προς υπογραφή.
Όποιος γιατρός σαν εμένα επιθυμεί να γίνει εθελοντής, λόγω του COVID19, πρέπει να υπογράψει ότι δέχεται πλήρες ωράριο και συμμετοχή στις εφημερίες, με τις ίδιες υποχρεώσεις που έχουν και οι επιμελητές του νοσοκομείου. Εναλλακτική σύμβαση / λύση δεν υπάρχει.
Δεν ξέρω πώς σκέφτονται (εάν σκέφτονται) αυτοί που την συνέταξαν ή απλά βαριούνται να κάνουν την δουλειά τους….αλλά σίγουρα μπερδεύουν πολύ βασικά πράγματα.
Δηλώσαμε εθελοντές για να βοηθήσουμε τους ελάχιστους πλέον γιατρούς και νοσηλευτές να κάνουν μία βάρδια λιγότερη, μία εφημερία λιγότερη, να μπορέσουν λίγο να ξεκουραστούν και να μειωθεί η πιθανότητα κάποιος από αυτούς να αρρωστήσει ή και χειρότερα.
Και αυτό μήπως καταφέρουμε να χαθεί έστω και ένας άνθρωπος λιγότερος ή έστω να απαλύνουμε τον πόνο του, όσο παλεύει με αυτήν την ασθένεια αποκλεισμένος από κάθε οικείο του πρόσωπο.
Δεν δηλώσαμε εθελοντές επειδή καιγόμαστε να (ξανά)ζήσουμε τα χάλια του δημοσίου νοσοκομείου.
Δεν δηλώσαμε εθελοντές για το κράτος, το χρήμα, την δόξα και το εγώ μας, για το κόμμα ή κάποια πολιτική ιδεολογία, την ώρα που χάνονται ανθρώπινες ζωές.
Ούτε δηλώσαμε εθελοντές, γιατί είμαστε χομπίστες γιατροί και αργόσχολοι, που βρήκαμε ευκαιρία να κουνηθούμε λίγο από τον καναπέ.
Ο εθελοντής συνήθως δίνει μέρος του ελεύθερου χρόνου του, εμείς θέλουμε να δώσουμε και μέρος του χρόνου εργασίας μας και εσείς ζητάτε τα πάντα ή τίποτα;
Εάν δεν αφήνατε το σύστημα υγείας ξεβράκωτο και δεν ήσασταν επικίνδυνα ανεπαρκείς, πιστεύετε θα ένιωθε κάποιος ελεύθερος επαγγελματίας γιατρός την ανάγκη να δηλώσει εθελοντής;
Το χαρτί αυτό είναι εμπαιγμός της έννοιας του εθελοντισμού και του ελεύθερου ιατρικού επαγγέλματος. Καμία σημασία όμως αυτό δεν έχει.
Μία βιασμένη έννοια και μερικοί θιγμένοι εγωισμοί καμία σημασία δεν θα είχαν, εάν στην συγκεκριμένη περίσταση, αυτής της υγειονομικής κρίσης του κορωνοϊού, οι μικροπολιτικές τακτικές και τα παιχνίδια εξουσίας δεν είχαν ως συνέπεια ….την άμεση απώλεια ανθρώπινων ζωών.
Τα συμπεράσματα δικά σας!» τονίζει ο συμπολίτης γιατρός Μάριος- Κωνσταντίνος Κόκκαλης.
