«Σε λίγο θα σπάσουν τα τεντωμένα σχοινιά της αναμονής και κάθε πρωί θα αναρωτιόμαστε πότε θ’ αρχίσει η καταστροφή. Έφτασε σχεδόν ο καιρός εκείνος ο οποίος σιγά- σιγά θα αρχίσει να μοιράζει το αίμα, τα δάκρυα και τα μοιρολόγια εκατέρωθεν της σιωπηλής όχθης. Κι οι δυο λαοί αντί να τείνουν χέρι αλληλοβοήθειας και να ρίξουν γέφυρες φιλίας, πάνω από τα κατασκευασμένα σύνορα των ανθρώπων, μαστορεύουν παράξενα σύνεργα και κρύβουν τα τουφέκια ανάμεσα στα στάχυα στις πεδιάδες του θανάτου. Έσβησε πια το γέλιο, το τραγούδι βουβάθηκε και από τα σύναυγα φωνές, αντάρα κι αστόχαστη καταφρόνια. Κι ακόμη, μίσος και τρέλα και πίκρα… να θέλεις και να μη μπορείς να πιστεύεις, να πιστέψεις! Τα λουλούδια στους δικούς μας κάμπους ακόμα ανθίζουν! Τα πουλιά στους δικούς μας κήπους ακόμη τραγουδούν και οι άνθρωποι εξακολουθούν να χαμογελούν. Ας ειρηνέψουν λοιπόν τα μεγάλα πάθη, αλλιώς ήρθε η ώρα που πρέπει να παραβιάσουμε και εμείς το διεθνές δίκιο» γράφει ο συμπολίτης, κ. Κώστας Παρδάλης.
