«Και ναι, «πάντα υπήρχαν αυτά τα φαινόμενα…» Σήμερα όμως οι μορφές του εκφοβισμού έχουν προσαρμοστεί στη νέα πραγματικότητα. Που είναι πιο «έξυπνη» μεν, ταυτόχρονα δε και πιο «σκληρή». Οι μαθητές που ασκούν βία δεν περιορίζονται πια σ’ έναν καυγά στο σχολικό προαύλιο ή ένα προσβλητικό σχόλιο μέσα στη τάξη, εκεί που ενδεχομένως να υπάρξει έλεγχος, επίπληξη και ποινή για την συμπεριφορά τους.
Οι νεαροί εκφοβιστές χρησιμοποιούν το διαδίκτυο για να προβάλλουν «τα κατορθώματά τους», που σύμφωνα με τα στοιχεία τείνουν να γίνονται όλο και πιο “ευφάνταστα βίαια” και έτσι τα θύματα βρίσκονται ανυπεράσπιστα και εκτεθειμένα σε ανεξέλεγκτο αριθμό sites. Αυτό που πρέπει να καταλάβουμε είναι ότι ο «σχολικός εκφοβισμός» θυματοποιεί μια ολόκληρη οικογένεια. Οι συνέπειες της βίας σ’ ένα παιδί αντανακλώνται έμμεσα στο οικογενειακό του περιβάλλον και κατ’ επέκταση στον κοινωνικό περίγυρο του μαθητή. Οι εκπαιδευτικοί απ’ την άλλη μπορούν να χαρακτηριστούν και αυτοί «θύματα» γιατί περιορίζονται δια νόμου να επιβάλλουν ποινές και τιμωρίες που ίσως να λειτουργούσαν ανασταλτικά στη σκέψη κάποιων «παλικαράδων» και όταν το επιχειρούν συνήθως βρίσκονται αντιμέτωποι με τους γονείς των « αδικημένων θυτών» που ζητούν επεξηγήσεις και απειλούν με αναφορές , απαιτώντας διαγραφή του «παραπτώματος».
Σαν εικόνα λοιπόν η ΒΙΑ είναι ένα πετραδάκι που πέφτει σε μια ήσυχη λίμνη. Οι συνέπειές της, είναι οι ομόκεντροι κύκλοι που δημιουργούνται υπακούοντας τη φυσική. Δεν υπάρχει πιθανότητα ν’ αποφύγεις τις συνέπειες. Είναι θέμα Φυσικής. Ο μόνος τρόπος είναι να μην ρίξεις τη πέτρα…» επισημαίνει η συμπολίτισσα συγγραφέας, κ. Μαρία Ζαχαριά.
