«Μιλάμε πολύ για τα μέτρα, τις απαγορεύσεις, τους πολέμους των εταιριών, την εκμετάλλευση της πανδημίας και των εμβολιασμών από τις κυβερνήσεις να επιβάλλουν περιορισμούς και διαχωρισμούς. Να μιλάμε. Όμως μιλάμε λιγότερο για το πώς οι εμβολιασμοί, ακόμα και σε αυτή τη φάση που ο ιός μεταλλάσσεται και η πανδημία εξελίσσεται, υπερασπίζονται τη ζωή και προστατεύουν τη δημόσια υγεία. Μιλάμε λιγότερο για το πώς σκεφτόμαστε τη ζωή τη δική μας και του διπλανού μας. Μιλάμε λιγότερο για το ότι ο καθένας και η καθεμιά από μας είχε κάποιον φίλο, συγγενή ή γνωστό που νόσησε βαριά ή πέθανε από κόβιντ -πώς αγνοούμε αυτούς τους θανάτους; Μιλάμε ελάχιστα για την Ινδία όπου οι άνθρωποι πέθαιναν στον δρόμο, χειρότερα από σκυλιά ή ότι στην Αφρική, στην πίσω αυλή του κόσμου, έχουν ελάχιστη πρόσβαση στα εμβόλια. Μας έλαχε να βρεθούμε σε αυτήν την συνθήκη όπως σε κάποιους άλλους έλαχε να βρεθούν, ας πούμε, στην εποχή της ευλογιάς, τι να κάνουμε; Να μιλάμε για την ελευθερία μας και στα πιο μικρά πράγματα. Για να την έχουμε όμως πρωτίστως ο κόσμος θα πρέπει να μείνει ζωντανός» τονίζει η κ. Ηρώ Διώτη.
