«Τώρα που κάθισε λίγο η σκόνη με το θέμα των διδακτορικών θα ήθελα να πω και εγώ δυο λόγια. Η περίοδος του διδακτορικού μου από 1985-1989 ήταν η πιο σημαντική στη ζωή μου. Όχι τόσο γιατί έβαλα τις βάσεις για μια επιστημονική ερευνητική καριέρα μετά ( δεν ήξερα βέβαια ότι θα γίνω καθηγητής στο πανεπιστήμιο), αλλά κυρίως γιατί μυήθηκα από τον δάσκαλο μου Ορφέα Αντώνογλου σε αυτό που λέμε έρευνα. Ποιά ήταν αυτά τα στοιχεία που κάνουν την περίοδο αυτή σημαντική στη ζωή ενός ανθρώπου -επιστήμονα. θα σας πω τη δική μου ιστορία και νομίζω από την συνολική εικόνα των 35 ετών στην έρευνα μπορώ να πω ότι πέτυχα. Άρα ότι πω έχει μια αξία λόγου από έναν άνθρωπο που πέτυχε κάποια πράγματα. Να πω αρχικά ότι δεν σημαίνει τίποτα το διδακτορικό αν δεν συνδυάζεται με μια σειρά πραγμάτων κατά τη διάρκεια του διδακτορικού. Κορυφαίο είναι η πολύπλευρη μελέτη και το γενικό διάβασμα κατά τη διάρκεια των 4 αυτών χρόνων αλλά και μετά. Δηλαδή να μελετάς πολλά πράγματα που είναι περιφερειακά ακόμη και άσχετα με το καθαυτό θέμα σου γιατί έτσι αποκτάς με γενική παιδεία επιστήμονα που από αυτό πάσχουμε σήμερα. Η συντριπτική πλειοψηφία των διδακτόρων ξέρει καλά κάτι. Αυτό το κάτι μπορεί να είναι σημαντικό στην πορεία αλλά το πιο σημαντικό που θα κάνει κάποιον επιστήμονα να ξεχωρίσει μετά και να χαράξει τη δική του πορεία είναι τα άλλα. Τα περίεργα που θα πρέπει να διαβάζει. τα ‘άσχετα’ άρθρα, η λογοτεχνία, η γενική επιστήμη. Κάντε ένα μικρό πείραμα: Ρωτήστε στο περίγυρο σας διδάκτορες βιοεπιστημών τι είπε ο Αϊνστάιν. θα σας πει: τι με νοιάζει; Δεν είναι στο πεδίο μου. Αυτό ήθελα να πω. Αυτοί που θα ξεχωρίσουν μετά , σε σχέση με όσους δουλεύουν απλά στην επιστήμη , είναι εκείνοι που θα πουν αυθόρμητα ότι αυτό που είπε ο Αϊνστάιν με ενδιαφέρει να το μάθω, έστω και δεν θα μου είναι χρήσιμο στη δουλειά μου. Σε αυτό πρέπει να δουλέψουν οι κοινωνίες. Τα καλά Πανεπιστήμια το κάνουν» υποστηρίζει ο καθηγητής του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας, κ. Δημήτρης Κουρέτας.
