Αρκούσαν δύο λόγια από τον αγαπημένο μας Αλκίνοο σε μία συναυλία του στην Αθήνα για να μάθει και ο υπόλοιπος κόσμος, ο συνετός, τι ακριβώς συμβαίνει στον Βόλο την τελευταία περίοδο. Για όσους έχουν έρθει έστω και για λίγα λεπτά σε επαφή με τον Αλκίνοο, που έχει καταφέρει, χάρη και στο σπάνιο όνομά του και να αναφέρεται σε αυτόν με το μικρό του, γνωρίζουν ότι πρόκειται για ένα σπάνιο άνθρωπο με απεριόριστη ευγένεια, που δεν επιδιώκει τη δημοσιότητα παρά μόνον για τη δουλειά του. Την περίοδο των πέντε ετών που επέλεξε να μείνει στην πόλη μας, δημιούργησε φιλίες με απλούς ανθρώπους και συντάχθηκε με τους πολίτες των Σταγιατών στον αγώνα τους για το νερό, αλλά και με ολόκληρη την πόλη όταν χιλιάδες Βολιώτες διαδήλωναν ενάντια στην καύση σκουπιδιών και την ατμοσφαιρική ρύπανση, θέματα για τα οποία ο Μπέος είναι υπόλογος και υπόδικος, αφού σε λίγους μήνες θα δικαστεί για τους τραμπουκισμούς και τα ψεύδη του σε βάρος των κατοίκων των Σταγιατών. Ουδέποτε ο Αλκίνοος προσπάθησε να βγει μπροστά στις κάμερες και να το παίξει ήρωας. Δεν το έχει ανάγκη άλλωστε. Είναι πασίγνωστος για το μουσικό του έργο, το οποίο ουσιαστικά αναδεικνύει και τις ανησυχίες που έχει ως πολίτης και ως άνθρωπος για την κοινωνία, τις σχέσεις των ανθρώπων, το περιβάλλον και πολλά άλλα. Όπως λέει και σε ένα γνωστό του τραγούδι «έχω μια λέξη για να πω, μα είναι το στόμα μου κλειστό και την κρατάω μέσα μου να μεγαλώνει». Ε, αυτή η λέξη μεγάλωσε αρκετά και βγήκε από το στόμα του εκφράζοντας χιλιάδες πολίτες του Βόλου που νιώθουν «ξένοι» στην ίδια τους την πόλη. Έχουμε και εμείς μια λέξη για τον Αλκίνοο όμως. Ευγνωμοσύνη.
Δεν βούλιαξε τώρα στην λάσπη ο Βόλος, βουλιάζει εννέα χρόνια
Αυτό που μόνο οι ντόπιοι γνωρίζουν αρκετά καλά, είναι ότι ο Βόλος δεν βούλιαξε στη λάσπη από την περασμένη Τρίτη, αλλά εδώ και εννέα χρόνια.
