«Παρακολουθώ αυτές τις μέρες όλη τη συζήτηση για τον Μεγάλο Περίπατο στην Αθήνα. Από το απίστευτο τρολάρισμα για τις ζαρντινιέρες από λαμαρίνα, τη μη πρόβλεψη για αυτόματο πότισμα φυτών που δεν αλλάζουν στο ελάχιστο το μικρόκλιμά της περιοχής, έως και την απόγνωση φίλων που μένουν στην Αθήνα και έχουν απηυδήσει με την αισθητική, την προχειρότητα για τη ρύθμιση του κυκλοφοριακού και την προσβασιμότητα ΑμΕα. Οι τρέλες όμως του Δημάρχου Αθηναίων στην Πανεπιστημίου που τα θυσιάζει όλα χάριν της επικοινωνίας ίσως να έχουν τελικά και μια χρησιμότητα: Να εστιάσει το ‘’πολιτικό σύστημα’’ στην τοπική αυτοδιοίκηση. Με τη σειρά τους οι πολίτες να δουν την τελευταία πιο σοβαρά, όχι σαν αγγαρεία. Η Τ.Α. ως θεσμός δομημένος μέσα από μια αλληλουχία άθλιων νόμων τις τελευταίες τουλάχιστον 4 δεκαετίες αποτελεί τελικά πολλές φορές όχι γρανάζι αλλά άμμο στην ΄΄μηχανή΄΄ για την ανάπτυξη της χώρας και ιδιαίτερα της υπαίθρου. Πολλές φορές έχουμε δει να γίνεται ο μεγαλύτερος ανασταλτικός παράγοντα για αυτό. Το “περισσότερες αρμοδιότητες στην τοπική αυτοδιοίκηση” ακούγεται ωραίο, ωστόσο σε μια χώρα που υπάρχουν ούτε οι δομές και οι θεσμοί συμμετοχής και διαβούλευσης ούτε η πολιτική κουλτούρα για να λειτουργήσουν, έχοντας κάνει ότι είναι δυνατόν για να ευνουχισθούν –χειραγωγηθούν όλα τα παραπάνω καταλήγουμε σε καταστάσεις με τέτοιες δημοτικές αρχές. Η οποία Δημοτική αρχή στην Αθήνα με όσα κάνει ίσως μπορεί αν θεωρηθεί πταίσμα μπροστά στα εγκλήματα που συμβαίνουν σε άλλες περιοχές της χώρας. Αφήνω το Βόλο-Μονακό ως την special και ακραία περίπτωση, όπου όσα συμβαίνουν στο θέμα διαχείριση απορριμμάτων, περιβάλλον, νερό, προσβασιμότητα και δημόσιοι ελεύθεροι χώροι θα τα βρούμε μπροστά μας και με σκληρό τρόπο τα επόμενα χρόνια. Το σύνθημα θα μπορούσε να είναι “Σώστε τους δήμους και τις πόλεις από τους αιρετούς” ( που εμείς εκλέγουμε). Με άλλα λόγια ποιος θα μας σώσει από τις λάθος επιλογές μας όταν τα πράγματα πάνε στραβά. Μόνο εμείς οι ίδιοι» επισημαίνει ο επικεφαλής της δημοτικής κίνησης «Μαζί για το Βόλο» και δημοτικός σύμβουλος, κ. Ιάσονας Αποστολάκης.
