Στη Θεσσαλία οι κάτοικοι βλέπουν ένα πολύ γνώριμο σκηνικό. Ποιο; Οι υποσχέσεις να προχωρούν, αλλά τα έργα να μένουν στάσιμα. Από την περασμένη άνοιξη, όταν ανακοινώθηκε ότι αναλαμβάνουν τις αποκαταστάσεις οι τέσσερις μεγάλες εργοληπτικές εταιρείες, το μόνο που κινείται με βεβαιότητα είναι τα χρονοδιαγράμματα, προς τα πίσω. Στον σιδηρόδρομο υπάρχει κάποια δραστηριότητα, ίσα-ίσα για να λέμε ότι «κάτι γίνεται». Στους δρόμους όμως, ακόμη και στα απλά ασφαλτικά που θεωρούνται «ημιώριμες» δουλειές, η εικόνα είναι ακινησία. Και δεν πρόκειται για αίσθηση ή για γκρίνια της τοπικής κοινωνίας. Οι ίδιες οι εκθέσεις προόδου των εταιρειών, που φτάνουν στο Υπουργείο Υποδομών, περιγράφουν την πραγματικότητα χωρίς πολλά στολίδια. Κάπως έτσι, στο υπουργείο χτύπησε καμπανάκι. Η πολιτική ηγεσία φέρεται να έστειλε επιστολή στους Big 4, επισημαίνοντας τις καθυστερήσεις και υπενθυμίζοντας, με τον διπλωματικό τρόπο της διοίκησης, ότι τα έργα αυτά δεν είναι «business as usual», αλλά συνδέονται άμεσα με κονδύλια του Ταμείου Ανάκαμψης. Γιατί εδώ δεν μιλάμε μόνο για εργολαβίες. Αν χαθούν τα χρήματα, η Θεσσαλία δεν θα χάσει απλώς άλλο ένα τρένο χρηματοδότησης. Θα μείνει να ζει με τις πληγές που άφησε ο Daniel. Και το ερώτημα που αιωρείται είναι το εξής: Τελικά, ποιος αποκαθιστά τι και για ποιον;
