«Μου λένε φίλοι ότι νιώθουν τύψεις ακόμα και να παραδεχτούν ότι είναι καλά με όσα μαύρα συμβαίνουν στον κόσμο δέκα χρόνια τώρα. Πάνε μια εκδρομή, βλέπουν φίλους παλιούς, τρώνε ένα ωραίο φαγάκι, ακούν μια μουσική και σιγοντάρουν και νιώθουν ένοχοι να το μοιραστούν μπας και φανεί προκλητική και άκαιρη η χαρά τους. Ακόμα και ότι ξελογιάστηκαν, ότι ερωτεύτηκαν κρύβουν. Τι ναι αυτά ρε παιδιά; Εγώ γι αυτό τη λάτρεψα τη Διδώ Σωτηρίου. Γιατί μέσα στη χειρότερη απελπισία αυτή άρπαζε τη ζωή απ΄ τα μαλλιά για να κρατηθεί και να κρατήσει και τους άλλους στον αφρό. Ντυνόταν, στολιζόταν, γιόρταζε, ερωτευόταν και έβγαζε γλώσσα στο χάρο. Όπως λέει και ο Οκτάβιο Πας τώρα πιο πολύ από ποτέ χρειαζόμαστε λίγο φως να σταλάξει στα σπλάχνα μας…» επισημαίνει η Βολιώτισσα συγγραφέας, κ. Λένα Διβάνη.
