Πού πηγαίνουν οι αγαπημένοι μας ήρωες όταν τελειώνουμε την ανάγνωση του βιβλίου; Τι κάνουν; Πώς ζουν; Είναι μερικές ερωτήσεις που ουκ ολίγοι έχουμε σκεφτεί και έχουμε αναρωτηθεί, χωρίς όμως να μπορούμε να δώσουμε μια … απάντηση, παρά μόνο μέσω της φαντασίας μας. Απάντηση στις ερωτήσεις αυτές έρχεται να δώσει όμως, ο συγγραφέας κ. Αλέξης Σταμάτης, ο οποίος βάζει πολλούς αγαπημένους λογοτεχνικούς και θεατρικούς ήρωες μέσα σε ένα «Λευκό Δωμάτιο». «Οι ήρωες δεν χάνονται», αναφέρει ο συγγραφέας, μιλώντας στο Ράδιο ΕΝΑ και στη ΜΑΓΝΗΣΙΑ, για το τελευταίο του μυθιστόρημα από τις Εκδόσεις «Καστανιώτη».
Συνέντευξη στον ΗΛΙΑ ΚΟΥΤΣΕΡΗ
Πότε «γεννήθηκε» το βιβλίο «Το Λευκό Δωμάτιο», το οποίο, μάλιστα, παρουσιάζεται ήδη στο θεατρικό σανίδι;
Η ιδέα του βιβλίου αναπτύχθηκε το 2019 και σήμερα μεταφέρεται ως αναλόγιο στο «Θέατρο Σταθμός». Το αναλόγιο αυτό επειδή είχε μεγάλη επιτυχία σκέφτηκα να το εξελίξω και να το αναπτύξω ως μυθιστόρημα. Ταυτόχρονα, έγινε η ευτυχής συγκυρία και συνέπεσαν η έκδοση του μυθιστορήματος με το ανέβασμα της θεατρικής παράστασης. Είμαι ιδιαίτερα χαρούμενος γιατί και τα δύο φαίνεται να έχουν μεγάλη επιτυχία.
Ποια είναι η ιστορία του «Λευκού Δωματίου» και πώς την εμπνευστήκατε;
Η ιστορία του βιβλίου είναι παράξενη. Έχουμε τους ήρωες της Λογοτεχνίας και του Θεάτρου, τους εμβληματικούς ήρωες που ξέρουμε και γνωρίζουμε, από την Μήδεια και το Άμλετ μέχρι την Έντα Γκάμπλερ. Οι ήρωες αυτοί, αφού «γεννιούνται», στη συνέχεια ακολουθεί ο καθένας τη δική του πορεία μέσω των σελίδων, είτε μέσω μιας παράστασης. Προσωπικά, με απασχόλησε τι γίνεται σε αυτούς τους ήρωες μετά το τέλος των βιβλίων και των παραστάσεων. Μέσα στο βιβλίο λοιπόν, υποθέτω ότι μαζεύονται όλοι σε μια πανσιόν, σε κάποιον ορεινό τόπο, την οποία διευθύνει μια επιβλητική γυναίκα, που ονομάζεται Φλώρα. Στον τόπο αυτό οι ήρωες συζούν σαν υπαρκτά όντα μεν, χωρίς να έχουν τη δυνατότητα να φύγουν δε. Ως κεντρική ηρωίδα στο βιβλίο έχω την Έντα Γκάμπλερ του Ίψεν, η οποία παρουσιάζεται την ημέρα που έχει έρθει να γραφτεί στο πρόγραμμα της πανσιόν. Στην ιστορία του βιβλίου υπάρχει το πρωτόκολλο οι ήρωες να μένουν στην πανσιόν κατά δυάδες. Στην πρωταγωνίστριά μου τυχαίνει σαν ζευγάρι της η Μπλάνς, η ηρωίδα του Τενεσί Ουίλιαμς, η οποία, φυσικά, είναι μεταγενέστερη. Μεταξύ τους υπάρχουν πολλές διαφορές, όμως θα καταλάβει ο αναγνώστης ότι ταυτόχρονα υπάρχουν προφανή κοινά στοιχεία. Κατά τη διάρκεια της ιστορίας αρχίζει η κόντρα μεταξύ τους και ένα τεράστιο «θέλω» από την πλευρά της Έντα να είναι ελεύθερη και από αυτά τα δεσμά της συγκατοίκησης. Το έργο δεν είναι στατικό, αλλά έχει μια μεγάλη δυναμική λόγω του κεντρικού ήρωα.
Οι ήρωες επομένως είναι έγκλειστοι στην πανσιόν. Επηρεαστήκατε από την κατάσταση που βιώσαμε εμείς με την καραντίνα, λόγω της πανδημίας;
Ναι, είναι μια αλληγορία του εγκλεισμού, αν και οι θεματικές της συγγραφής ενός βιβλίου δεν συμβαίνουν συνειδητά. Η ιδέα, άλλωστε, ήρθε πριν τον εγκλεισμό και την καραντίνα. Στην αρχή δεν είχα στο νου μου να συνδέσω το βιβλίο με την πανδημία, αλλά, τελικά, συνδέθηκε. Μάλιστα, συνδέεται όχι μόνο με την πανδημία, αλλά και με την πατριαρχία, και με πολλά άλλα θέματα που είναι καίρια στην καθημερινή μας ατζέντα.
Η ιδέα που είχατε και την οποία μεταφέρατε μέσω ενός βιβλίου, είναι κάτι που νομίζω ως ερωτήματα, πολλοί άνθρωποι έχει τύχει να σκεφτούν…
Θα μπορούσε, μάλιστα, να είναι παιδική ερώτηση. «Τι γίνεται, ρε μπαμπά, ο Οδυσσέας; Που είναι τώρα;». Πιστεύω ότι οι ήρωες δεν χάνονται, καθώς ταυτιζόμαστε μαζί τους. Προσωπικά, όταν ήμουν μικρός, ταυτιζόμουν με τον Όλιβερ Τουίστ, έχοντας διάφορες δικέ μου περιπέτειες μαζί του και τις οποίες δεν είχε γράψει ο Ντίκενς. Οι ήρωες, κατά κάποιον τρόπο μας ανήκουν και έχουν ένα είδος τραγικότητας, γιατί οι ίδιοι δεν έχουν την κανονική ζωή που έχουμε εμείς.
Είστε από τους συγγραφείς που, όταν γράφετε, θέλετε να περνάνε συγκεκριμένα μηνύματα στον αναγνώστη;
Όχι, ίσα ίσα! Είμαι συγγραφέας που αφήνει τα βιβλία «ανοιχτά», ώστε να μπορούν οι ήρωες να επικοινωνούν με τους αναγνώστες και οι αναγνώστες με τη σειρά τους να είναι συν δημιουργοί στο βιβλίο. Θέλω ο ήρωας να ανήκει στον αναγνώστη και να μπορεί να «παίζει» μαζί του μετά το τέλος της ανάγνωσης.
