Ο Γιάννης Ζουγανέλης εκτός από ένας καταξιωμένος καλλιτέχνης είναι ένας άνθρωπος που δεν μασά τα λόγια του και εκθέτει στο ευρύ κοινό, χωρίς φίλτρα τη γνώμη του και τις σκέψεις του. Έτσι έκανε κι αυτή τη φορά, μιλώντας στο «Ράδιο ΕΝΑ» και στον Ηλία Κουτσερή για τις διαστάσεις της πανδημίας και τις κοινωνικές και πολιτικές της προεκτάσεις. Αν και δήλωσε πως πιστεύει στην ατομική ευθύνη και τηρεί τα μέτρα, δεν πιστεύει σε αυτή, όταν την επικαλούνται οι εξουσίες και θύμισε πως το νόημα της λέξης «πρωθυπουργός» είναι ο πρώτος υπηρέτης, τονίζοντας πως μέλημα των κυβερνώντων πρέπει να είναι, να υπηρετούν το λαό.
Μπορεί να πέρασαν ορισμένοι μήνες από την τελευταία φορά που μιλήσαμε, όμως σε ότι έχει σχέση με την κατάσταση του κορωνοϊού και της καραντίνας είναι σαν να μην… πέρασε μια μέρα. Ποια είναι η δική σας εικόνα;
Όχι μόνο, καθώς τα πράγματα πάνε και χειρότερα πολλές φορές. Αγαπητέ Ηλία, πιστεύω στην ατομική ευθύνη, όμως δεν πιστεύω σε αυτή, όταν την επικαλούνται οι εξουσίες. Διότι την επικαλούνται κάθε φορά που αγνοούν τη συλλογική ευθύνη και την δική τους κυβερνητική υποχρέωση. Νομίζω ότι αυτά, δεν θα γίνουν ποτέ γιατί κι εμείς δεν αντιδρούμε, είμαστε και λίγο «χάπατα». Στο «εμείς» συμπεριλαμβάνω και τον εαυτό μου, γιατί έχω τρομερές ενοχές για το πως έχω συμπεριφερθεί σ’ αυτή την κοινωνία και θα κάνω τα αδύνατα δυνατά για να απενοχοποιηθώ.
Υπάρχουν πράγματα που θα μπορούσαν δηλαδή να γίνουν και δεν έγιναν για παράδειγμα και στον χώρο του πολιτισμού;
Εμείς οι άνθρωποι του πολιτισμού έχουμε τη δυνατότητα να απευθυνόμαστε μέσω των ερτζιανών αλλά και των τηλεοπτικών εκπομπών και λέμε τα προβλήματά μας. Πράγματι υπάρχει πρόβλημα όμως υπάρχει και σε άλλες συντεχνίες, σε πολλούς κλάδους. Εμείς βέβαια εδώ και ένα χρόνο είμαστε άνεργοι ή καλύτερα άεργοι και δυσκολευόμαστε. Εγώ είχα φροντίσει και έχω μία εταιρεία που αφορά κινηματογραφήσεις, γιατί ήθελα κάπως να αυτονομηθώ κι αυτή μου επέτρεψε να πάρω μία επιστρεπτέα προκαταβολή, να πάρω κάποια πράγματα και να ισονομήσω οικονομικά. Κάνω ό,τι μπορώ να στέκομαι αλληλέγγυος απέναντι στη ζωή και στους συναδέλφους μου.
Το πρόβλημα είναι κοινωνικό, πολιτικό. Αναμφισβήτητα υπάρχει αυτή η επιδημία, πρέπει να θωρακιστούμε, να προσέξουμε και κυρίως να προσέξει ο ένας τον άλλο. Με ενδιαφέρει η καλοσύνη των άλλων, να είμαστε όλοι καλά. Εάν δεν είμαστε καλά δεν επικοινωνούμε, δεν μπαίνουμε σε μια διαδικασία ανάτασης, μπαίνουμε σε μια «λογική μάζας», που δεν πιστεύω στη λογική της μαζικότητας.
Αν κρίνουμε και από τα λεγόμενα του κ. Χαρδαλιά φαίνεται πως δεν θα γιορτάσουμε ούτε το Πάσχα, αλλά ούτε η εστίαση θα ανοίξει. Αυτό σημαίνει πως το πρόβλημα στον δικό σας χώρο θα συνεχιστεί…
Θα συνεχιστεί και είναι ένα ντόμινο πραγμάτων. Το ένα «σκοτώνει» το άλλο. Έχουμε κι εμείς πρόβλημα, όμως έχουν και τόσοι άλλοι. Και τώρα υπάρχει και μία άλλου είδους εκμετάλλευση, που παιδιά που έχουν τελειώσει το Πανεπιστήμιο δουλεύουν ως ντελίβερι (και αυτό είναι προς τιμή τους), αλλά πληρώνονται με 3 ευρώ την ώρα κι ό,τι βγάλουν από το μπουρμπουάρ. Κι αυτό είναι μία τάση εκμετάλλευσης. Κι όταν λέμε εκμετάλλευση, αυτή δεν προέρχεται από τους λεγόμενους «μεγαλοκαρχαρίες», που κάποιοι σέβονται πολύ, μιας και γνωρίζω βιομήχανο ιδεολόγο που συμπεριφέρεται εξαιρετικά και ξέρω σουβλατζίδες που συμπεριφέρονται στους ντελιβεράδες με αυτό τον τρόπο και χωρίς ασφάλεια!
Αυτό σημαίνει έλλειμμα σεβασμού. Αν εγώ δεν σέβομαι τον εαυτό μου, δεν μπορώ να σεβαστώ κανέναν δίπλα μου. Από την άλλη, όταν συμβαίνει αυτό ή σήκω και φύγε γιατί χάνεις την αξιοπρέπειά σου ή να απαιτήσεις μαζί με άλλους καλύτερες συνθήκες. Αυτά είναι θέματα παιδείας, αλλά παιδεία δεν είναι τα προγράμματα του Υπουργείου Παιδείας, αλλά εξαρτάται και από τη διαθεσιμότητα καθενός για να εκπαιδευτεί ο ίδιος. Εγώ ξέρω πολλούς που δεν έχουν τελειώσει Πανεπιστήμια και είναι πολύ πιο καλλιεργημένοι από πολλούς άλλους με μια μεγαλοσχηματικότητα μέσα στην κοινωνία. Γιατί στα ερωτήματα που τους ετέθησαν ως προσωπικότητες βρήκαν τις απαντήσεις στους σωστούς ανθρώπους, στους αρχαίους Έλληνες κ.ο.κ.. Και δεν υπάρχει ένδοξο παρελθόν, αν το παρόν δεν το επιβεβαιώνει. Και το παρόν στην Ελλάδα αξιώνει το παρελθόν. Μην μιλάμε άλλο με μεμψιμοιρία για το παρόν μας.
Κι εμείς όμως στο θέμα των κυβερνώντων δεν είμαστε άμοιροι ευθυνών. Στις επιλογές μας δεν υπάρχει ατομική ευθύνη;
Η «κυβερνητική» αποτελείται από τους κυβερνόμενους και τους κυβερνώντες και θα λέω συνεχώς πως σε αυτή, την τεράστια χώρα, την Ελλάδα μας, κανείς δεν ξέρει ελληνικά. Πρωθυπουργός σημαίνει πρώτος υπηρέτης και υπουργός σημαίνει υπό του έργου, δηλαδή υπηρέτης. Δεν μας υπηρετούν και πρέπει να απαιτήσουμε από τον εκάστοτε κυβερνήτη να μας υπηρετήσει. Θωρακίζονται και «πουλάνε μούρη» είτε είναι η κεντρική εξουσία, είτε είναι η εξουσία της περιφέρειας που πολλές φορές αυτοί οι τύποι συμπεριφέρονται ακόμη χειρότερα. Δεν υπάρχει σεμνότητα, ενώ η μεγαλοσύνη είναι συνυφασμένη με τη σεμνότητα. Δεν γίνεται ένας Δήμαρχος που εκλέγεται από τον λαό, από τους πολίτες, με τά την εκλογή του να μην μπορείς να τον δεις. Μέσα από τα κοστούμια είναι ψεύτικοι άνθρωποι.
Έχετε σχέδια από δω και πέρα; Μπορούν να γίνουν σχέδια στην υπάρχουσα κατάσταση;
Εγώ δεν μπορώ να κάτσω ακίνητος. Δεν βιάζομαι και όπως αναλύεται η λέξη στα ελληνικά, περιέχει τη βία μέσα. Είμαι όμως σε… μόνιμη εγρήγορση. Όλο αυτό το διάστημα με προσοχή και σεβασμό απέναντι στους συναδέλφους, πηγαίνουμε τέσσερα άτομα σε ένα στούντιο και ετοιμάζουμε μουσική. Δυσκολευόμαστε πολύ να επικοινωνήσουμε με το κοινό. Τώρα έχουν βγει και διάφορες πλατφόρμες βέβαια… Θα τα κάνουμε όλα, τι να κάνουμε.
Εκδίδω έναν δίσκο από την Αμερική , που δυστυχώς δεν παρουσιάστηκε στην Ελλάδα από τους ξένους και φοβάμαι ότι θα… τον ακούω μόνος μου. Χαίρομαι όμως που επικοινωνείται στις ΗΠΑ, που έχουν μία τρομερή κουλτούρα και δεν είναι αυτό που φαίνεται από τους Προέδρους κάθε φορά και είναι μεγάλη χαρά μου, που επικοινωνώ την ελληνική κουλτούρα εκεί. Στεναχωριέμαι όμως, που η ζωή περνάει, χάνουμε μέρες και δεν συνυπάρχουμε… Αλλά πιστεύω πολύ στην επιστήμη και το καταλαβαίνω με όσα ακούγονται για τις φαρμακευτικές εταιρείες, όμως εάν δε υπήρχαν αυτές, το προσδόκιμο ζωής θα ήταν πολύ χαμηλότερο. Αυτό το διάστημα όμως και η ματαιοδοξία πηγαίνει πίσω και γινόμαστε πιο ανθρώπινοι.
