Κατάμεστο από κόσμο ήταν το Ανοιχτό Δημοτικό Θέατρο “Μελίνα Μερκούρη” στην παράσταση Toc Toc, στην οποία πρωταγωνιστεί, σκηνοθετεί και έχει επιμεληθεί και τη διασκευή ο αγαπημένος ηθοποιός, σεναριογράφος και σκηνοθέτης Κώστας Σπυρόπουλος. Με αφορμή την έλευσή του στον Βόλο, μίλησε στο Ράδιο ΕΝΑ 102.5 και τον Ηλία Κουτσερή και ανέλυσε τα χαρακτηριστικά αυτής της ιδιαίτερης παράστασης, η οποία προσφέρει σημαντικά κοινωνικά μηνύματα, μέσα από τα ιδεοψυχαναγκαστικά σύνδρομα που ταλαιπωρούν …κυριολεκτικά τους πρωταγωνιστές.
Μετά από έξι σεζόν που ανεβάζετε την παράσταση στην πρωτεύουσα, πλέον και η περιφέρεια έχει τη δυνατότητα να την απολαύσει…
Η παράσταση έχει ανέβει έξι σεζόν, όπου δεν είναι ακριβώς ημερολογιακά έξι χρόνια, γιατί ένα έτος μπορεί να έχει δύο σεζόν. Αυτό είναι ένα έργο, το οποίο το ακολουθώ και με … ακολουθεί. Από το 2013 που ανέβηκε για πρώτη φορά στο «θέατρο Ήβη», παίζεται μέχρι σήμερα, με μια μικρή διακοπή και είναι δίπλα μου, είναι μέσα μου, είναι πλάι μου. Η τωρινή διανομή είναι πολύ δυνατή, όχι ότι δεν ήταν οι προηγούμενες, αλλά η τελευταία σου επιλογή, πρέπει να είναι αυτή που αγαπάς και που στηρίζεις πολύ, γιατί είναι το «τώρα». Ο Δημήτρης Σταρόβας, που είναι αδερφός και φίλος, ο Νίκος Πολυδερόπουλος, η Ναταλία Δραγούμη, η Φωφώ Ντεμίρη και η Αποστολία Ζώη είμαστε ένα παρεάκι, που έχουμε πάρει τα αυτοκίνητα κι έχουμε γυρίσει μέχρι τώρα 20 πόλεις. Αυτή την κωμωδία τη λέμε ψυχοθεραπευτική γιατί αφορά στα ιδεοψυχαναγκαστικά σύνδρομα και διαταραχές, τα λεγόμενα τικ, για να καταλάβει και ο κόσμος, από τα οποία βασανιζόμαστε στην ουσία. Πολλές φορές σκεφτόμουν, ότι… αν αυτό το έργο ήταν δράμα θα ήταν πνιγηρό. Αλλά είναι φτιαγμένο με τη μορφή της κωμωδίας, νομίζω ότι είναι σοφά φτιαγμένο… Το έργο, το έχει φτιάξει Γάλλος κι εμείς κάναμε τη διασκευή.
Είναι δύσκολο όμως πιστεύω, το να μπορείς να βγάζεις γέλιο, μέσα από καταστάσεις που για κάποιους, μπορεί να είναι και ταμπού;
Η σοφία του έργου, κατά τη γνώμη μου, είναι ότι αποδομεί αυτά τα σύνδρομα, σχεδόν τις «κανιβαλίζει», κι αυτό νομίζω ότι είναι σωστό και δεν είναι μόνο δική μου εκτίμηση, είναι εκτίμηση ψυχολόγων, ψυχιάτρων που έχουμε συμβουλευτεί και μας έχουν βοηθήσει κατά τη διάρκεια των προβών κι έχουμε φτάσει να προσεγγίζουμε την πραγματικότητα, δηλαδή το πως είναι στην πραγματικότητα αυτά τα σύνδρομα.
Γιατί όταν γιγαντώνονται είναι πια αφόρητα. Νοσεί ο ασθενής και σταματά να είναι παραγωγικός στην καθημερινότητά του. Άρα αυτό θα έλεγα ότι απελευθερώνει και ξεκλειδώνει πολλές φορές, γιατί μας έτυχε ένα περιστατικό στη Θεσσαλονίκη πολύ σοβαρό, όπου ένα παιδί έπασχε από αυτό το σύνδρομο, που «πάσχει» ο Δημήτρης Σταρόβας στην παράσταση κι άρχισε το παιδί μέσα σε 1000 άτομα, να φωνάζει, να ουρλιάζει και να χτυπιέται. Δεν ήξερα ότι συνέβαινε αυτό, νόμιζα ότι κάποιος… προβοκάρει και παρακάλεσα τη μητέρα του κι αυτόν να έρθουν στο καμαρίνι, να μην είναι παρεμβατικός, να προσπαθήσει να σταματήσει για λίγο και το κατόρθωσε και στο τέλος τον χειροκρότησε όλο το κοινό. Εμείς είδαμε το έργο να παίζεται μπροστά μας. Γιατί στο έργο, κάποια στιγμή σταματούν τα τικ, λόγω της αγάπης που διαχέεται σ’ αυτούς τους έξι άγνωστους ανθρώπους. Εγώ σοκαρίστηκα με το περιστατικό αυτό. Ήρθε η μητέρα του παιδιού και μου είπε “μην μας διώξετε κ. Σπυρόπουλε, γιατί όπου πάμε μας διώχνουνε”. Προφανώς και δεν τους αφήσαμε τους ανθρώπους να φύγουν, αλλά κι εμείς βλέπαμε να παίζεται ουσιαστικά μπροστά μας το έργο. Το λέω το περιστατικό αυτό δημόσια, γιατί έγινε δημόσια, η μητέρα του παιδιού μάλιστα τραβούσε και βίντεο. Ήταν κάτι που δεν το περιμέναμε.
Το γεγονός ότι η παράσταση παίζεται τόσες σεζόν, δείχνει πάντως ότι και το κοινό βρίσκει κοινά στοιχεία. Ποιο είναι το μυστικό, εκτός από την καλή ομάδα που αναφέρατε και υπάρχει αυτή η αποδοχή;
Εμείς προσπαθούμε να δημιουργήσουμε ανάγκη στον κόσμο, προκειμένου να έρθει. Αλλά το θέμα της ανάγκης, καμιά φορά δεν είναι αυτοσκοπός, πρέπει να υπάρχει λόγος. Εδώ υπάρχει λόγος, βαθύτατα κοινωνικός, σοβαρός κι είναι πάνω σ’ ένα θέμα που έχουμε σκύψει όλοι …Και να μην ξεχνάμε ότι μετά το 1860, που μπήκε η ψυχανάλυση στη ζωή μας σοβαρά, δηλαδή μετά τον Φρόιντ, όλα τα βλέπουμε διαφορετικά ακόμη και τα παλιότερα κείμενα είναι αλλιώς δοσμένα. Τώρα ο άνθρωπος πηγαίνει στον ψυχίατρο και μπορεί να θεωρεί ότι πηγαίνει στον γαστρεντερολόγο του. Είναι πλέον μία ειδικότητα που πρέπει να την επισκέπτεσαι. Ή και τον ψυχαναλυτή σου, γιατί κι αυτό είναι πολύ σοβαρό. Στην Ελλάδα, επειδή είμαστε μεσογειακοί και άνθρωποι πολύ φιλόξενοι και άμεσοι, λέμε ότι έχουμε φίλους. Όμως δεν είναι έτσι τα πράγματα, γιατί υπάρχει ειδικότητα, η οποία είναι σοβαρή και μπορεί να σε ξεμπλοκάρει από διάφορα τέτοια προβλήματα.
Πως τα βλέπετε αλήθεια γενικότερα τα πράγματα; Είναι περισσότερος ο κόσμος σήμερα που χρειάζεται τη συμβουλή των ψυχολόγων ή ψυχιάτρων; Είναι πιο δύσκολες οι εποχές τώρα, σε σχέση με το παρελθόν;
Πιστεύω ότι θέλουμε life coach. Πρέπει κάποιος άνθρωπος να ασχολείται μαζί μας, να μας καθοδηγεί. Είναι σοβαρό το ζήτημα. Εγώ ξέρετε πήρα την ομάδα της παράστασης και την πήγα στην ψυχαναλύτρια την κ. Μίχου και καθίσαμε 4-5 ώρες, αναλύσαμε τα σύνδρομα και αρχίσαμε να μιλάμε για τους εαυτούς μας. Δεν φαντάζεστε πόσο καλό μας έκανε αυτό! Πόσο καλό και πόσο επενδυτικό ήταν γι’ αυτή την παράσταση, για την δουλειά μας. Ανεξάρτητα ότι το έργο αυτό πραγματεύεται το συγκεκριμένο, που είναι ιδιαίτερο, θα μπορούσε να είναι και ένα άλλο, άσχετο έργο. Και να μην ξεχνάμε ότι εμείς είμαστε άνθρωποι που θα ζήσουμε 6-7 μήνες μαζί και συνέχεια. Κάθε μέρα θα βρισκόμαστε θες δεν θες. Από αυτό δεν θα προκύψουν φιλίες και “κολλητιλίκια”, απλά μπορείς να έχεις μία αρμονική σχέση και μια αρμονική συνεργασία. Αυτό είναι πολύ δύσκολο, δεν σημαίνει ότι κολλάς με όλους.
Ποια είναι τα δικά σας επόμενα σχέδια;
Προς το παρόν τα έχω φρενάρει όλα και είμαι “πάνω” στην περιοδεία του Toc Toc, γιατί νομίζω ότι φέτος θα ολοκληρωθεί. Πάντα βέβαια… έτσι λέω, αλλά τελικά, αυτό αποφασίζει! Δεν αποφασίζω εγώ!
