ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ: Ο Ν. Βισβίκης μιλά πρώτη φορά 48 χρόνια μετά, για τα βιώματά του στο Πολυτεχνείο

«Τρώγαμε ξύλο, τα μακριά μαλλιά μας έμεναν στα χέρια των αστυνομικών και νιώθαμε ήρωες», εξομολογείται

«Ποτέ δεν μίλησα! Δεν αισθάνθηκα την ανάγκη ότι έπρεπε να μιλήσω για το Πολυτεχνείο», είναι τα πρώτα λόγια του συμπολίτη μας, κ. Νίκου Βισβίκη, Οικονομολόγου και Ταξιδιωτικού Πράκτορα σήμερα και του αυτόπτη μάρτυρα τότε, των αιματηρών γεγονότων του Πολυτεχνείου 48 χρόνια πριν. Φοιτητής τότε στην Ανωτάτη Εμπορική Σχολή της ΑΣΟΕΕ και ενεργό μέλος του οργανωμένου φοιτητικού αντιφασιστικού κινήματος εξομολογείται για πρώτη φορά στα χρονικά τα βιώματά του και τα περιστατικά από εκείνα τα πέτρινα χρόνια στο Ράδιο ΕΝΑ και τον Ηλία Κουτσερή.

«Το Πολυτεχνείο έχει μετατραπεί
σε ένα πολιτικό μνημόσυνο»

Ποιος ο σκοπός όμως που μιλά σήμερα; Σκοπεύει, όπως αναφέρει ο ίδιος, να αναδείξει στην κουβέντα ότι το Πολυτεχνείο έχει μετατραπεί σε ένα πολιτικό μνημόσυνο, που βγαίνουν οι επαΐοντες και μιλάνε, ενώ τα παιδιά το βλέπουν μόνο ως μέρα διακοπών που θα τραγουδήσουν το τραγούδι «Της Δικαιοσύνης Ήλιε νοητέ», και μέχρι εκεί.
«Το Πολυτεχνείο θα έπρεπε να είναι όχι μόνο μια φορά το χρόνο, όχι μόνο μία πορεία, όχι μόνο σύγκρουση με τους αναρχικούς, αλλά διαρκής παρακαταθήκη απ’ όλους μας. Εμείς η γενιά του Πολυτεχνείου διασπαστήκαμε σε δύο ομάδες. Αυτούς που έκαναν καριέρα και τους αφανείς. Οι αφανείς ήμασταν πάρα πολύ. Αφανείς ήμασταν αυτοί που βρισκόμασταν γύρω από το Πολυτεχνείο», περιγράφει ο κ. Βισβίκης για να συνεχίσει παρακάτω και να ανασύρει από τη μνήμη του περιστατικά που του έμειναν βαθιά χαραγμένα και για τα οποία δεν μίλησε ποτέ, μέχρι τώρα.

«Όταν με πήγαν στην ασφάλεια, δεν ήξερα αν η μάνα μου θα με ξαναδεί»

«Πραγματικά, νομίζαμε ότι
θα αλλάξουμε τον κόσμο»

«Πραγματικά, νομίζαμε ότι θα αλλάξουμε τον κόσμο. Τρώγαμε ξύλο, τα μακριά μαλλιά μας έμεναν στα χέρια των αστυνομικών και νιώθαμε ήρωες», αναφέρει με συγκίνηση. «Θυμάμαι έντονα ένα περιστατικό. Μέσα στην κλούβα, καθώς πηγαίναμε στην ασφάλεια, ήταν ο Μάκης Μπαλαούρας, ο Λουλούδας, ο Βερνίκος, η Βαλαβάνη, πολλοί άλλοι αντιστασιακοί, και πάνω απ’ όλα ένας συντοπίτης μου από την Ιστιαία, εξαιτίας του οποίου έφαγα ξύλο, και δεν είναι άλλος από τον Δημήτρη Παπαχρήστου, τον εκφωνητή του Πολυτεχνείου. Τον τιμώ μέχρι και σήμερα γιατί δεν πέρασε από κανένα ΄΄ταμείο΄΄, είτε πολιτικό, είτε κομματικό. Ήταν ένας άνθρωπος που ένιωθε πραγματικά την έκφραση ΄΄αδέρφια μου, φαντάροι, είμαστε αδέρφια’’. Ήμασταν ένα κίνημα νεολαίας και φοιτητών που ήλπιζαν σε κάτι καλύτερο. Ήμασταν άνθρωποι που δεν μας ένοιαζε πού θα πάμε την επόμενη μέρα. Μια μέρα με συνέλαβαν και με πήγαν στην ασφάλεια. Δεν ήξερα αν η μάνα μου θα με ξαναδεί», περιγράφει καθηλωτικά, δίνοντας ταυτόχρονα το κλίμα της εποχής.
Θυμάται επίσης, τον Γιώργο Νταλάρα, τον οποίο είχαν τότε ως μέντορα, όπως τόνισε και του το είπε και του ιδίου κάποια στιγμή που τον συνάντησε… «Οι Ελεύθεροι και ωραίοι ζουν σε κάποιες φυλακές», «στις φυλακές των επιλογών μας», συμπληρώνει ο κ. Βισβίκης.

«Το Πολυτεχνείο πιο πολύ λοιδορήθηκε
ως γίγνεσθαι και ως ιδέα, παρά τιμήθηκε»

Τονίζει ότι σήμερα νιώθει πίκρα μέσα του. Πιστεύει ότι το Πολυτεχνείο πιο πολύ λοιδορήθηκε ως γίγνεσθαι και ως ιδέα, παρά τιμήθηκε. Έχει την πεποίθηση δε, ότι αυτοί που συμμετείχαν στο Πολυτεχνείο και ασχολήθηκαν αργότερα με το πολιτικό γίγνεσθαι αμαύρωσαν την έννοιά του. «Πρέπει λοιπόν την πραγματική ιδέα του Πολυτεχνείου να την παραλάβει η νέα γενιά, αλλά όχι μόνο επετειακά», συμπληρώνει καταληκτικά.
«Υπήρξαν νεκροί. Φυσικά, και υπήρξαν νεκροί», θα πει φωναχτά, ως απάντηση προς όλους όσοι λένε πως δεν υπήρξαν νεκροί εκείνη τη μέρα, ενώ επισημαίνει ότι όποιος υποστηρίζει κάτι τέτοιο είναι σαν να μην υποστηρίζει το ίδιο το κίνημα. «Υπάρχουν απολιτικοί άνθρωποι, άλλοι ΄΄ωχαδερφιστές΄΄, άλλοι που προσκυνούσαν τη Χούντα και άλλοι που ξαφνικά μόλις ΄΄έπεσε΄΄ έγιναν αντιστασιακοί», θα πει με αφοπλιστική ειλικρίνεια.

«Μπροστά τους, Κατράκης, Θεοδωράκης και Μπιθικώτσης»

Σε αυτό το σημείο γυρνάει πίσω και θυμάται χαρακτηριστικά σαν τώρα, όπως δήλωσε, μια εικόνα, μέσα σε μια ιστορία του τότε. «Ήμασταν στο θέατρο ΄΄Broadway΄΄ και παρακολουθούσαμε τη θεατρική παράσταση με τον Μάνο Κατράκη. Δίπλα ήταν ένας χώρος με ζωντανή μουσική, και ακούγεται να λένε δυνατά: ΄΄Σε λίγο, μέσα στον χώρο θα μπει ο Θεοδωράκης με τον Μπιθικώτση΄΄. Θυμάμαι την εικόνα να βγαίνουν τρεις άνθρωποι πανύψηλοι, ο Κατράκης, ο Θεοδωράκης και ο Μπιθικώτσης και να ερμηνεύουν δύο τραγούδια. ΄΄Της Δικαιοσύνης Ήλιε Νοητέ΄΄ και ΄΄Τη Ρωμιοσύνη μην την κλαις΄΄. Γύρισα στον συμφοιτητή μου και είπα, ΄΄σήμερα εδώ γράφεται ιστορία΄΄. Νιώθω πολύ τυχερός που έζησα εκείνα τα χρόνια», εξομολογείται ο τότε φοιτητής κ. Βισβίκης.

«Η σημερινή νεολαία να έχει άποψη»

Το μήνυμα του ίδιου προς τη σημερινή νεολαία είναι να μην ασχολούνται με την κακώς εννοούμενη πολιτική , αλλά να ασχολούνται με το κοινωνικό γίγνεσθαι και να έχουν άποψη, γιατί είναι κάτι που θα χρειαστεί τα επόμενα χρόνια.
«Τα είπα όλα αυτά μετά από 50 χρόνια, και ξέρετε, δεν είμαι ένας. Είμαστε δυο, είμαστε τρεις, είμαστε χίλιοι δεκατρείς, που κρατάμε την σπίθα και τη λάμψη της ελευθερίας, του ψωμιού και της παιδείας», λέει κλείνοντας την εξομολόγησή του.

Εγγραφείτε στην ομάδα Magnesianews στο Viber για να λαμβάνετε ενημερώσεις.
Ακολουθήστε τη ροή Magnesianews στο Google News και μείνετε σε επαφή με ότι συμβαίνει.