Δεν πάει πολύς καιρός που η έννοια «απειλητική ετερότητα» έκανε με εντυπωσιακό τρόπο την είσοδό της στο πολιτικό γίγνεσθαι της πόλης μας. Η κόντρα που ξέσπασε μεταξύ Αχιλλέα Μπέου και Κώστα Αγοραστού πριν από χρόνια, ανέδειξε μια μεθοδολογία της οποίας την πατέντα κατοχύρωσε προ πολλού ο σημερινός Δήμαρχος Βόλου, με την ιδιότητά του ως παράγοντας του ποδοσφαίρου. Η αιτία της τότε κόντρας μεταξύ Περιφερειάρχη Θεσσαλίας και Δημάρχου Βόλου δεν έχει σημασία, παρά μόνο το γεγονός ότι αποτέλεσε ευκαιρία για να αποκτήσει τον δικό τους «Ζήκο» ο οποίος είναι έτοιμος να….μαλώσει…για να συμβιβαστεί στη συνέχεια όταν διαπιστώσει ότι έχει τον ήλιο πίσω του και το πολιτικό του ανάστημα είναι σαφώς μικρότερο από τον ίσκιο που προκαλεί.
Η απειλητική ετερότητα τώρα ήρθε να ξαναχτυπήσει και ο Αχιλλέας Μπέος ανακάλυψε στο πρόσωπο των ακαδημαϊκών που απαρτίζουν τη Σύγκλητο του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας, το νέο «εχθρό» της πόλης που δεν την αφήνει να αναπτυχθεί σύμφωνα με τα δικά του πρότυπα και τις προτεραιότητας και την καταδικάζει να παραμείνει στη μιζέρια και την ανέχεια. Όσοι γνωρίζουμε βέβαια τον τρόπο που λειτουργεί, δηλαδή με απίστευτη προχειρότητα, εγωπάθεια και ναρκισσισμό θεωρώντας ότι διαθέτει την απόλυτη γνώση επί όλων των θεμάτων, δεν εκπλαγήκαμε από τη νέα κόντρα που επιδιώκει με τη διοίκηση του Π.Θ.. Φαινόταν άλλωστε ότι είχε ατονήσει το ενδιαφέρον του να κοντράρεται με τις παρατάξεις της αντιπολίτευσης και δεν εξιτάρεται πλέον, ψάχνοντας για νέο «αντίπαλο» στον οποίο θα φορτώσει την δική του έλλειψη σχεδιασμού και ετοιμότητας να ανταποκριθεί στις μεγάλες απαιτήσεις που έχει ο ρόλος ενός δημάρχου. Ενός δημάρχου που οραματίζεται την πόλη του μέλλοντος, της καινοτομίας και της ανάπτυξης μέσω ενός στρατηγικού σχεδιασμού που έχει σαν αναφορά τις προκλήσεις της νέας εποχής και όχι το ποδόσφαιρο και τα μπουζούκια.
Δεν μπορείς όμως να έχεις τόσο μεγάλες προσδοκίες από έναν φιλοξενούμενο στην πόλη, που ανέλαβε να την μετατρέψει σε…Μονακό δίχως να αναρωτηθεί αν και πως ένας τέτοιος φιλόδοξος στόχος για να επιτευχθεί μήπως είναι απαραίτητη η συμβολή του τοπικού ακαδημαϊκού ιδρύματος. Είναι αμφίβολο έως και σχεδόν σίγουρο να υπέβαλε τον εαυτό του σε τέτοια βάσανο ο Αχιλλέας Μπέος, δεδομένου ότι ουδεμία εξοικείωση είχε στη ζωή του με τέτοιου είδους περιβάλλοντα. Γι΄αυτόν τον…τύπο οι καθηγητές του Πανεπιστημίου είναι κάποιοι τύποι με περίεργες ρόμπες οι οποίοι δεν ανταποκρίνονται με την ίδια υποτέλεια, όπως έχει συνηθίσει σε άλλα περιβάλλοντα, προσφέροντάς του στο πιάτο ότι τους ζητήσει, διότι απλώς δεν τους αγγίζει όποια προσβολή ή ύβρη και αν εξαπολύσει εναντίον τους και προφανώς ούτε είναι διατεθειμένοι να υποκύψουν σε οποιονδήποτε έμμεσο και συγκεκαλυμμένο εκβιασμό και απειλή. Διότι απλώς δεν τους κρατάει από πουθενά.
Περιττό να πούμε βέβαια ότι ορισμένοι από τους κυρίους με τις…ρόμπες είναι εκείνοι που δίνουν μάχη καθημερινά στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο Λάρισας, προκειμένου να σώσουν ζωές, όπως αντίστοιχη μάχη έδωσαν και για τον ίδιο, ακόμη και αν δεν απειλήθηκε η ζωή του από τον κορωνοϊό. Γιατροί με περγαμηνές, οι οποίοι αναλύουν επιστημονικά δεδομένα για την εξάπλωση του κορωνοϊού ή βρίσκονται μέσα σε Μονάδες Εντατικής Θεραπείας, βλέποντας ανθρώπους να αγωνίζονται να κερδίσουν τον αόρατο εχθρό. Και όλοι αυτοί τώρα καλούνται να δώσουν τα διαπιστευτήριά τους και να αποδείξουν τις προθέσεις απέναντι στο κοινωνικό σύνολο, σε κάποιον με τα χαρακτηριστικά του Αχιλλέα Μπέου. Σίγουρα προκάλεσε τρόμο η ανακοίνωση του Δήμου Βόλου, και ήδη τα μέλη της Συγκλήτου αρχίζουν να έχουν υπαρξιακές αναζητήσεις, αναρωτώμενοι αν όντως είναι τόσο ξεκομμένοι από την τοπική κοινωνία που αδυνατούν να αντιληφθούν ότι από τότε που δημιουργήθηκε η σύγχρονη πόλη ήταν προδιαγεγραμμένο να δημιουργηθεί Δικαστικό Μέγαρο στη συγκεκριμένη έκταση της οδού Παρασκευοπούλου, δίχως να υπάρχει άλλη εναλλακτική. Το γράψαν στα κιτάπια τους οι πρόγονοί μας για να το βρουν οι επόμενες γενιές και είναι κάτι σαν το «τάμα του έθνους» που πρέπει οπωσδήποτε να υλοποιηθεί.
Δυστυχώς όμως για εκείνον τέτοια πράγματα δεν βρέθηκαν στα κιτάπια, παρά μόνο η επιθυμία και η αποφασιστικότητα των νεότερων γενεών να καταστήσουν αυτή την πόλη, επίκεντρο επιστημονικής γνώσης τη δεκαετία του ’90 στον αντίποδα της αποβιομηχάνισης που έπληττε τότε τη Μαγνησία. Με αποτέλεσμα σήμερα ο Βόλος να έχει «καταντήσει» πανεπιστημιούπολη και οι φόβοι του πρώτου πολίτη της πόλης να του προκαλούν δικαιολογημένη ανασφάλεια. Η πορεία αυτής της «κατάντιας» ξεκίνησε πριν από αρκετές δεκαετίες, τότε που ο σημερινός άρχοντας της πόλης ουδόλως ενδιαφερόταν για το τι συμβαίνει στο Βόλο και πως η πόλη πάσχιζε τότε να δημιουργήσει εδώ ένα πυρήνα γνώσης που θα φέρει ανάπτυξη και δουλειές στους ντόπιους. Η φιλία του δημοσιογράφου Γιάννη Φάτση με τον τότε πρωθυπουργό Ανδρέα Παπανδρέου και η συμβολή του τότε δημάρχου Βόλου Μιχάλη Κουντούρη και άλλων συμπολιτών στη δημιουργία αυτού του ιδρύματος, είναι κάτι για το οποίο όλοι νιώθουμε ευγνωμοσύνη. Από την ίδρυσή του το Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας συνέβαλε στη δημιουργία χιλιάδων έμμεσων και άμεσων θέσεων εργασίας φέρνοντας χιλιάδες φοιτητές αλλά και διδακτικό προσωπικό στην περιοχή, συνέβαλε στη διάσωση της βιομηχανικής ιστορίας της πόλης με την αποκατάσταση κτιρίων όπως του Ματσάγγου του Παπαστράτου, Παπαρρήγα κλπ, άντλησε δυνάμεις και τροφοδότησε με γνώσεις και καταρτισμένους επιστήμονες τις ντόπιες και όχι μόνο επιχειρήσεις, που αυτή τη στιγμή εξάγουν τεχνογνωσία στις πιο προηγμένες χώρες του κόσμου όπως οι ΗΠΑ και συνάπτουν εμπορικές συμφωνίες με επιχειρήσεις που εδρεύουν μέχρι και στην Κίνα και την Ιαπωνία. Το Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας είναι αυτή τη στιγμή ο μεγαλύτερος εργοδότης και επενδυτής στην περιοχή μας. Ένας φιλοξενούμενος στην πόλη όμως, όπως αυτός που ήρθε το 2014 για να γίνει δήμαρχος, λόγω της λειψανδρίας που φαίνεται πως είχαμε εδώ, δεν μπορεί να κατανοήσει τέτοια ζητήματα που για μας που γεννηθήκαμε και μεγαλώσαμε εδώ είναι αυτονόητα. Εμείς έχουμε ολοκληρωμένη άποψη για το πως το Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας μεταμόρφωσε αυτήν εδώ την πόλη και αν ο οποιοσδήποτε τυχάρπαστος επιχειρήσει να το αμφισβητήσει, νιώθουμε την υποχρέωση να το υπερασπιστούμε. Διότι το να γίνει ο Βόλος πανεπιστημιούπολη δεν είναι κατάντια, είναι στόχος!
