Ο Γιάννης Κόκκορης πρόεδρος της Επιτροπής Λοιμώξεων του Νοσοκομείου Βόλου, εντατικολόγος είναι από τους πρώτους ανθρώπους που έχουν μπει στη μάχη της πανδημίας του κορωνοϊού και μάλιστα στις πιο βαριές περιπτώσεις ασθενών που νοσηλεύονται στη Μονάδα Εντατικής Θεραπείας του Νοσοκομείου Βόλου. Ο ίδιος μιλώντας στο Ράδιο Ενα και στον Ηλία Κουτσερή επεσήμανε πως η παρούσα κατάσταση είναι εξαιρετικά δύσκολη και κρίσιμη, τόνισε πως οι Εντατικές θα αργήσουν να «αναπνεύσουν» και εξήγησε πως σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα κατόρθωσε να στηθεί Μονάδα Εντατικής Θεραπείας για τους νοσούντες από κορωνοϊό στο Αχιλλοπούλειο.
Όταν τα είχαμε ξαναπεί είχατε κρούσει τον κώδωνα του κινδύνου, ότι πρέπει να προσέχουμε, να εφαρμόζουμε τα μέτρα , μπορεί να έρθουν δύσκολες στιγμές και να που οι δύσκολες στιγμές ήρθαν…
Τα βλέπουμε και ζούμε καθημερινά. Είναι μία κατάσταση εξαιρετικά δύσκολη και κρίσιμη. Δυστυχώς υπάρχουν απώλειες σε ανθρώπινες ζωές. Οι ασθενείς είναι βαρέως πάσχοντες, προσπαθούμε να βοηθήσουμε όσο μπορούμε, όσους έχουμε τη δυνατότητα. Η Μονάδα μας είναι γεμάτη από την πρώτη ημέρα που αρχίσαμε να δεχόμαστε βαριά περιστατικά κορωνοϊού και παραμένει γεμάτη. Οι ανάγκες είναι περισσότερες, οπότε αναγκαζόμαστε και δίνουμε μηχανήματα σε κάποιος εκτός ΜΕΘ που αν υπάρξει αλλού κενή κλίνη, διακομίζονται.
Είναι μία κατάσταση πολύ δύσκολη και παρότι φαίνεται ότι το lockdown έχει μειώσει αυτό τον μεγάλο αριθμό, τη συρροή ασθενών με κορωνοϊό στο Νοσοκομείο , οι Εντατικές θα αργήσουν να αναπνεύσουν γιατί είναι το επόμενο βήμα. Αν νοσήσουν 100 ασθενείς, ένα 10% θα χρειαστεί Μονάδα Εντατικής Θεραπείας. Οπότε γίνεται αντιληπτό ότι όταν μπει κάποιος στην ΜΕΘ η νοσηλεία του είναι το λιγότερο τέσσερις εβδομάδες, από ότι βλέπω στη δική μας ΜΕΘ. Άρα, ο χρόνος είναι μακρύς, οι επιπλοκές πολλές και δεν είναι εύκολο να αδειάσει ένα κρεβάτι για να εξυπηρετήσει τον επόμενο ασθενή. Τα πράγματα είναι κρίσιμα και θα παραμείνουν σε κρίσιμη κατάσταση μέχρι να περάσει κι άλλος χρόνος.
Τις ΜΕΘ τις έχουμε στο μυαλό μας ως ένα σημείο πάρα πολύ κρίσιμο που είναι συνήθως μεταξύ ζωής και θανάτου..
Έτσι ακριβώς είναι. Είναι το τελευταίο βήμα, η τελευταία γραμμή άμυνας όταν ένας άνθρωπος φτάσει στο κατώφλι αυτό και στην προκειμένη περίπτωση θα θέλαμε να έχουμε περισσότερα κρεβάτια, αλλά δεν είναι δυνατόν. Οι συνήθεις ανάγκες της Εντατικής είναι λιγότερες. Αυτό που μας έχει δημιουργηθεί με την πανδημία είναι μία τεράστια ανάγκη, που όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά πολλά συστήματα υγείας ίσως καλύτερα και από το δικό μας, δεν μπόρεσαν να ανταποκριθούν.
Εμείς κάναμε προσπάθειες, υλοποιήσαμε σχέδια. Το να φτιάξεις ένα καινούργιο κρεβάτι Εντατικής είναι κάτι πολύ δύσκολο και από υλικοτεχνική υποδομή και από ανθρώπινο δναμικό. Εμείς σε πολύ λίγο χρόνο φτιάξαμε τέσσερα καινούργια κρεβάτια Εντατικής και μάλιστα δημιουργήσαμε μία καινούργια δομή σ’ αυτό τον τομέα, με πλήρη υποστήριξη εκ των ενόντων. Είχαμε κάποια βοήθεια από την περιφέρεια σε ότι αφορά στο νοσηλευτικό προσωπικό, αλλά κι αυτοί οι άνθρωποι που ήρθαν χρειάζονται εκπαίδευση. Οπότε ο ρόλος μας είναι διπλός. Και να νοσηλεύουμε σε δύσκολες συνθήκες και να εκκπαιδεύουμε συγχρόνως. Γι’ αυτό είναι μία κατάσταση πολύπλοκη και σύνθετη και ο κόσμος πρέπει να αντιληφθεί την κρισιμότητα των στιγμών.
Αν χρειαστεί κάτι επιπλέον μπορεί να γίνει κάτι;
Με τις συγκεκριμένες υποδομές δεν είναι δυνατόν. Όταν υπάρχει πρόβλημα ο ασθενής νοσηλεύεται σε κοινή κλίνη μέχρι να βρεθεί κάποιο κρεβάτι σε κάποια Εντατική και να διακομιστεί.
Τα περιστατικά που αντιμετωπίζετε στη ΜΕΘ είναι ηλικιωμένοι με βαριές νόσους ή έχει αλλάξει αυτή η εικόνα λόγω του κορωνοϊού;
Δεν είναι μόνο αυτοί. Υπάρχουν και ασθενείς από τροχαία ατυχήματα, συγκεκριμένα προχθές κάναμε εισαγωγή ένα νέο παιδί από ένα τροχαίο που έγινε στη Λαρίσης και πρόκειται για ένα παιδί 18 ετών. Ευτυχώς υπήρχε κενό κρεβάτι γιατί μιλάμε για καταστάσεις ακόμη πιο σοβαρές , πολύπλοκες και που πραγματικά πιστεύουμε οτι θα σώσουμε τη ζωή του.
Υπάρχει η ανάγκη να υπάρχουν και κενά κρεβάτια Εντατικής για ασθενείς που δεν νοσούν από κορωνοϊό.
Έθεσε μία πτυχή ο Καθηγητής Πνευνομολογίας κ. Κων. Γουργουλιάνης, ότι στα Νομαρχιακά Νοσοκομεία όπως το δικό μας, επειδή δεν υπάρχουν πνευμονολογικές κλινικές και εξειδικευμένο προσωπικό προκύπτουν ενδεχομένως και περισσότεροι θάνατοι.
Θα ήταν σίγουρα καλύτερο να υπήρχε οργανωμένη πνευμονολογική κλινική για να μπορέσει να αντιμετωπίζει όχι μόνο τώρα τα αυξημένα περιστατικά κορωνοϊού, αλλά και το πλήθος των πνευμονολογικών νοσημάτων που ταλανίζουν πάρα πολλούς συμπολίτες μας και οι οποίοι όταν χρειαστούν νοσηλεία εξειδικευμένη, αναγκάζονται να πάνε στη Λάρισα.
Το Νοσοκομείο μας δεν διαθέτει πνευμονολογική κλινική. Υπάρχουν πνευμονολόγοι που είναι ενταγμένοι στη δική μας δύναμη, γιατί είναι και εντατικολόγοι και κάνουν εξωτερικό ιατρείο, αλλά σίγουρα οι ανάγκες δεν καλύπτονται. Σε ότι αφορά τον κορωνοϊό, όλο αυτό το καλύπτει η Παθολογική μας κλινική που επανδρώνεται από πάρα πολλούς και ικανούς συναδέλφους και όποιου η ειδικότητα δεν ήταν προσανατολισμένη σε τέτοιου είδους καρδιοαναπνευστικά νοσήματα, με ταχύρυθμη εκπαίδευση και με την εμπειρία που κουβαλάει ο καθένας μπορεί και ανταποκρίνεται σ’ αυτό τον τομέα με επιτυχία. Θάνατοι υπάρχουν παντού και πολλές φορές οι συνοσηρότητες είναι αυτές που οδηγούν στη μοιραία κατάληξη, δηλαδή ασθενείς που ναι μεν έχουν νόσο κορωνοϊού αλλά έχουν κι άλλα προβλήματα που διογκώνουν το πρόβλημα το συνολικό και τελικά δεν μπορεί να ανταποκριθεί στην θεραπεία. Σίγουρα υπάρχουν και άνθρωποι που πεθαίνουν από τον κορωνοϊό και μόνο , αλλά αυτή τη στιγμή η παγκόσμια ιατρική κοινότητα αγωνίζεται εναντίον αυτού του φαινομένου, άλλες φορές με επιτυχία, άλλες φορές όχι.
Υπήρξαν περιστατικά στη ΜΕΘ ασθενών με κορωνοϊό χωρίς υποκείμενα νοσήματα;
Αυτή τη στιγμή τα περιστατικά που νοσηλεύουμε έχουν κάποια υποκείμενα νοσήματα, όμως δεν μπορείς να πεις ότι είναι το βασικό. Είναι και κάποιοι που έχουν πολύ σοβαρά υποκείμενα νοσήματα. Ο νεότερος που έχουμε σήμερα στην Εντατική είναι 53ετών.
Αυτή την περίοδο έχει μειωθεί το ποσοστό των νοσοκομειακών λοιμώξεων απ’ το οποίο κινδυνεύουν οι ασθενείς;
Δεν μπορούμε να το πούμε αυτό με βεβαιότητα , γιατί ο χρόνος αποκλεισμού των επισκεπτηρίων, η διακοπή των προγραμματισμένων χειρουργίων κ.α. είναι μικρός . δυστυχώς το θέμα της ανθεκτικότητας των μικροβίων που είναι μια άλλη μεγάλη πληγή και στην Ελλάδα είναι αρκετά διογκωμένο υπάρχει, υφίσταται και θα συνεχίσει και να υπάρχει. Ένας μήνας περιορισμού των περιστατικών δεν σημαίνει ότι εκλείπουν τα πολύ ανθεκτικά. Χρειάζεται άλλη προσέγγιση, πάντως παραμένει, όχι με έξαρση, αλλά παραμένει πρόβλημα.
