Το Πήλιο είναι «αγαπημένο παιδί» της άνοιξης. Το ντύνει πάντα με τα πιο όμορφα χρώματα που όσες φορές και να τα δεις, ποτέ δεν είναι ίδια. Στο πρόσφατο ταξίδι μας στο κεντρικό Πήλιο, τα θαυμάσαμε για ακόμα μια φορά.
Το συνεχές κρυφτό του ήλιου την φετινή άνοιξη μπορεί να έχει καθυστερήσει τις πρώτες βουτιές, αλλά οι ήπιες θερμοκρασίες της κάνουν τα ταξίδια που έχουν δραστηριότητες στη φύση ακόμα πιο απολαυστικά. Ο προορισμός της Μαγνησίας που συνδυάζει βουνό και θάλασσα, γαστρονομία και πολιτισμό, είναι ιδανική πρόταση για εξορμήσεις αυτή την εποχή.
Στην Τσαγκαράδα
Περίπου 3 ώρες αργότερα, βρισκόμαστε στην Τσαγκαράδα, όπου βρίσκεται και το κατάλυμά μας. Αφού τακτοποιηθήκαμε, ξεκινήσαμε την περιήγηση. Τράβηξαν την προσοχή μας τα όμορφα σπίτια της περιοχής, εξαιρετικά δείγματα της πηλιορείτικης αρχιτεκτονικής.
Η πυκνή βλάστηση είναι το χαρακτηριστικότερο trademark της Τσαγκαράδας: πολύ μεγάλα πλατάνια, οξιές, καστανιές και άλλα μεγάλα δέντρα σχεδόν κρύβουν τον ήλιο. Μονοπάτια περιβάλλονται από φτέρες και περνούν μέσα από ρεματιές. Η Τσαγκαράδα χωρίζεται σε 4 συνοικίες: Άγιος Στέφανος, Αγία Κυριακή, Αγία Παρασκευή, Ταξιάρχες. Για να φτάσει κανείς από τη μία συνοικία στην άλλη, χορταίνει πράσινο. Το χωριό άρχισε να κατοικείται τον 16ο αιώνα όταν εγκαταστάθηκαν εδώ άνθρωποι -που πριν ζούσαν στον παραλιακό οικισμό της Καραβοστασιάς– για να προστατευτούν από τους πειρατές. Έτσι, τα σπίτια τους ήταν κρυμμένα στα δάση.
Τον 18ο αιώνα, το χωριό αναπτύχθηκε αρκετά, ενώ τον 19ο αιώνα πολλοί κάτοικοι της Τσαγκαράδας επέλεξαν να μεταναστεύσουν, κυρίως στην Αίγυπτο. Όπως συνηθιζόταν εκείνες τις εποχές, όσοι πλούτισαν, επέστρεψαν μετά στην γενέτειρά τους και έδωσαν χρήματα για να κάνουν τον τόπο πιο όμορφο. Έτσι, η Τσαγκαράδα έχει ακόμα και σήμερα σημαντικά αρχιτεκτονήματα, όπως κρίνες, όμορφους δρόμους και σημαντικές εκκλησίες. Το πιο γνωστό «αξιοθέατο» του χωριού δεν είναι ανθρώπινο κατασκεύασμα, αλλά δημιούργημα της φύσης. Είναι ένας πλάτανος ηλικίας πάνω από 1.000 ετών στην πλατεία της συνοικίας Αγία Παρασκευή. Ο κορμός του έχει περίμετρο πάνω από 15 μέτρα και τα πράσινα φύλλα του προσφέρουν σκιά σε ολόκληρη την πλατεία αυτή την ηλιόλουστη μέρα.
Φτάνοντας στη θάλασσα μέσα από ένα πανέμορφο μονοπάτι
Τη δεύτερη μέρα της παραμονής μας στη Μαγνησία, αποφασίσαμε να περπατήσουμε σε ένα από τα ωραιότερα μονοπάτια του Πηλίου. Αυτό που ξεκινάει από την πλατεία της Αγίας Παρασκευής στην Τσαγκαράδα και καταλήγει προς την παραλία Νταμούχαρη και την παραλία Παπά Νερό.
Η Νταμούχαρη ξεχωρίζει για τα δύο κολπάκια της και την αγριάδα της παραλίας με τις λευκές μεγάλες πέτρες. Ο καιρός είναι ηλιόλουστος και ζεστός, οπότε είναι ευκαιρία για μια γρήγορη βουτιά στη θάλασσα πριν μεταφερθούμε 2,5 χιλιόμετρα βορειότερα στην μεγάλη οργανωμένη παραλία του Παπά Νερό με το ψιλό βότσαλο και τα υπέροχα νερά. Το τοπίο είναι καταπληκτικό, με τα δέντρα σχεδόν να χαϊδεύουν το νερό και τα όμορφα πηλιορείτικα σπίτια να «ξαπλώνουν» στις πλαγιές.
Το γεφύρι
Ένα εξίσου όμορφο μονοπάτι είναι αυτό που ξεκινά από την Τσαγκαράδα και καταλήγει μετά από 10 χιλιόμετρα στις Μηλιές. Στην αρχή του, στέκει το πέτρινο μονότοξο γεφύρι της Τσαγκαράδας το οποίο είναι άλλο ένα από τα κορυφαία αξιοθέατα του Πηλίου. Το σπουδαίο αυτό πέτρινο έργο είναι ένα εξαιρετικό δείγμα της τέχνης των Ζουπανιωτών μαστόρων του 18ου αιώνα. Όμως, δυστυχώς, είναι πλέον βαριά τραυματισμένο, καθώς το 2021 μετά από πολύ ισχυρούς ανέμους έπεσε πάνω του ένας πλάτανος και το κατέστρεψε σε μεγάλο βαθμό.
Το μονοπάτι που οδηγεί στις Μηλιές απαιτεί περπάτημα για 4 ώρες και διάσχιση περίπου 10 χιλιομέτρων. Αν έχετε, όμως, αντοχές αξίζει σίγουρα να το δοκιμάσετε, καθώς θα αποζημιωθείτε με όμορφη φύση και υπέροχη θέα στον Παγασητικό Κόλπο. Αν δεν έχετε την απαιτούμενη αντοχή, μπορείτε απλά να φτάσετε έως το Ξουρίχτι, ένα χωριό που είναι γνωστό για τα κάστανά του που καλλιεργούνται εδώ συστηματικά.
Στη Ζαγορά
Την τελευταία μέρα παραμονή μας στο Πήλιο και μιας και ο καιρός δεν ήταν κατάλληλος για μπάνιο στη θάλασσα, επιλέξαμε να οδηγήσουμε για περίπου 50 λεπτά σε έναν δύσκολο δρόμο από τη Τσαγκαράδα με προορισμό τη Ζαγορά: το χωριό με τη μεγάλη ιστορία και τον παλαιό πλούτο, ο οποίος οφειλόταν στην παραγωγή μεταξιού.
Την ένδοξη ιστορία του «υπενθυμίζουν» τα αρχοντικά πέτρινα σπίτια αλλά και κτίρια όπως η Δημόσια Ιστορική Βιβλιοθήκη. Σήμερα, το σήμα κατατεθέν του χωριού είναι ένα αγροτικό προϊόν.
Είναι τα μήλα Ζαγορίν, τα εξαιρετικά τραγανά και γεμάτα χυμούς και αρώματα, τα οποία δοκιμάσαμε σε εκδοχές όπως μαρμελάδα, γλυκό του κουταλιού, χυμού και λικέρ. Όλα αυτά πωλούνται στον Γυναικείο Αγροτουριστικό Συνεταιρισμό του χωριού που βρίσκεται στην πλατεία Αγίου Γεωργίου.
Πριν επιστρέψουμε στη βάση μας, επιλέξαμε να κάνουμε την διαδρομή από τη Ζαγορά έως το παραθαλάσσιο χωριό Χορευτό. Αριστερά και δεξιά μας βλέπουμε αμέτρητες ανθισμένες μηλιές.
Πηγή: https://www.travel.gr/
