Το Μουντιάλ της Ρωσίας καθήλωσε δισεκατομμύρια ποδοσφαιρόφιλους σε όλον τον κόσμο για έναν μήνα, αλλά από την περασμένη Κυριακή με τον τελικό Γαλλία-Κροατία 4-2 πέρασε στην ιστορία, με τους «τρικολόρ» να κατακτούν για δεύτερη φορά την κορυφή του κόσμου.
Το Magnesiasports ζήτησε τη βοήθεια ενός ειδικού, του προπονητή ΟΥΕΦΑ Α’ και πρώην τεχνικού του Ολυμπιακού Βόλου, Κώστα Μπράτσου, για την ποδοσφαιρική ανάλυση του τελικού, με τον 41χρονο τεχνικό να μας δίνει τα φώτα του.
Αναλυτικά:
«Επιδιώκοντας μια σύντομη ανασκόπηση για την τελική φάση του παγκοσμίου κυπέλλου θα μπορούσαμε να επισημάνουμε ότι παρακολουθήσαμε ένα ποδοσφαιρικό τουρνουά με ποιότητα και τακτική προσέγγιση από τις ομάδες που συμμετείχαν.
- Από πλευράς θεάματος τολμούμε να πούμε ότι ήταν απολαυστικό για τους φιλάθλους και σ’ αυτό θεωρώ ότι συνετέλεσαν οι καιρικές συνθήκες, που ήταν ιδανικές για τους ποδοσφαιριστές, στο χρονικό σημείο που διεξήχθη ένα παγκόσμιο κύπελλο, καθώς και οι καινούργιες βοηθητικές μέθοδοι της διαιτησίας που λειτούργησαν κυρίως υπέρ της επιθετικής λειτουργίας των ομάδων. Αν κρίνουμε συνολικά τις παρεμβάσεις του VAR, αυτές έγιναν κυρίως προς τον καταλογισμό κάποιου πέναλτι, επομένως αυτό βοηθούσε να «ανοίξει» ένα παιχνίδι.
- Ένα άλλο σημείο παρατήρησης είναι ότι όλες οι ομάδες ήρθαν προετοιμασμένες και δουλεμένες στις στατικές φάσεις. Αυτό το συμπέρασμα εξάγεται από το γεγονός ότι το 1/3 περίπου των γκολ που επιτεύχθηκαν προήλθαν από στατικές φάσεις.
- Από άποψη τακτικής σε όλες τις ομάδες κυριάρχησαν αμυντικές συμπεριφορές μη ενεργητικού pressing (αντίθετα απ’ ότι συνηθίζουμε να βλέπουμε στα πρωταθλήματα και στα συλλογικά τουρνουά), γρήγορη αμυντική οπισθοχώρηση (αρνητική μετάβαση) και ομαδική άμυνα στο χώρο με προσανατολισμό στην μπάλα.
- Επιθετικά κυριάρχησαν το παιχνίδι από τους πλάγιους χώρους και τα συχνά ανεβάσματα των ακραίων αμυντικών είτε με overlaps, είτε με enterlaps (π.χ. MΒAPΡE & PAVARD).
- Γίναμε μάρτυρες της αποτυχίας των ομάδων που επικεντρώθηκαν και επένδυσαν στα αστέρια τους (π.χ. Πορτογαλία, Αργεντινή), χωρίς την κάλυψη και υποστήριξη από το υπόλοιπο δυναμικό τους και αυτό διότι οι αντίπαλοί τους μπόρεσαν να τους απομονώσουν τακτικά, χωρίς οι συμπαίκτες τους να έχουν την ποιότητα και τα ηγετικά προσόντα να αναλάβουν δράση στο παιχνίδι.
- Τέλος, αν κρίνουμε από την τελική κατάταξη στο τουρνουά, κυριάρχησαν οι ομάδες που βασίστηκαν στους παίκτες του άξονα, οι οποίοι εκτός από την ποιότητα, που είναι απαραίτητη, είχαν και τα κατάλληλα τρεξίματα και αντοχές. Ομάδες οι οποίες είχαν στο κέντρο τους μόνο ποιότητα, χωρίς τρεξίματα (Ισπανία, Γερμανία) καθώς και ομάδες που είχαν στο κέντρο τους τρεξίματα χωρίς ποιότητα (Πορτογαλία, Ουρουγουάη, Μεξικό) έφτασαν μέχρι ένα σημείο. Οι finalists καθώς και το Βέλγιο ήταν ομάδες που είχαν ποιοτικούς παίκτες στον άξονα με πολλά τρεξίματα και η Γαλλία που κατέκτησε τελικά το Κύπελλο ήταν η ομάδα που είχε ισορροπία τακτική, ποιοτική και φυσική σε όλες τις γραμμές της.
ΣΥΣΤΗΜΑΤΑ -ΣΧΗΜΑΤΙΣΜΟΙ ΤΟΥ ΤΕΛΙΚΟΥ ΓΑΛΛΙΑ-ΚΡΟΑΤΙΑ
- Η Γαλλία (Didier DESCHAMPS ) επέλεξε να ξεκινήσει τον αγώνα με σύστηµα 1-4-4-2 (σε σχηµατισµό 1-4-4-1-1 και την τετράδα του κέντρου σε διάταξη bowl ).
- Η Κροατία (Zlatko DALIC) επέλεξε να ξεκινήσει τον αγώνα µε σύστηµα 1-4-4-3
ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ-ΤΑΚΤΙΚΗ ΤΗΣ ΓΑΛΛΙΑΣ
Η Γαλλία ξεκίνησε τον τελικό έχοντας συγκεκριμένο πλάνο, το οποίο χρησιμοποιήθηκε καθ’ όλη σχεδόν τη διάρκεια της τελικής φάσης και έναντι των περισσότερων αντιπάλων. Η στρατηγική της Γαλλίας ήταν να δώσει την κατοχή μπάλας στον αντίπαλο, να λειτουργεί αμυντικά με συμπαγή άμυνα χώρου, προσανατολισμένη στην μπάλα, και να χρησιμοποιεί το παιχνίδι των αντεπιθέσεων, εκμεταλλευόμενη την ταχύτητα του ΕΜΠΑΠΕ και του ΓΚΡΙΕΖΜΑΝ καθώς την ικανότητα του ΖΙΡΟΥ να κρατάει την μπάλα και να δίνει χρόνο στους συμπαίκτες του να έρθουν κοντά του και να δημιουργήσουν υπεραριθμία. Το συντηρητικό παιχνίδι που επέλεξε ο ΝΤΕΣΑΜΠ οφείλεται και στην ικανότητα της Γαλλίας στις στατικές φάσεις, με τις οποίες είχε πετύχει αρκετά γκολ και ξεκλείδωσε προηγούμενα ματς. Γνώριζε δηλαδή ότι αν η ομάδα του λειτουργήσει συντηρητικά και με ασφάλεια θα έχει σίγουρα κάποιο γκολ είτε από στατική φάση, είτε από την ποιότητα κάποιου ποδοσφαιριστή του, ο οποίος θα επιχειρήσει με επιτυχία επιθετική ενέργεια (σουτ, ατομική ενέργεια). Το σύστημα που χρησιμοποίησε ήτανε το 1-4-4-2 στην αμυντική λειτουργία και το 1-4-4-1-1 στην επιθετική λειτουργία με τον ΓΚΡΙΕΖΜΑΝ με αποτελεί το συνδετικό κρίκο της άμυνας με την επίθεση, κατά τη θετική μετάβαση.
Η τετράδα της αμυντικής γραμμής παρέμεινε συμπαγής βασιζόμενη στην ταχύτητα του ΒΑΡΑΝ και στη δύναμή του ΟΥΜΤΙΤΙ.
Οι ακραίοι αμυντικοί, παρότι στα προηγούμενα παιχνίδια ανέβαιναν αρκετά συχνά, σε αυτό το παιχνίδι περιορίστηκαν αρκετά κυρίως από το γεγονός ότι η τριάδα της επιθετικής γραμμής των αντιπάλων έπαιζε πολύ κοντά κι αυτό τους μείωνε το χώρο και τον χρόνο κίνησης προς την αντίπαλη άμυνα, κατά τη φάση της θετικής μετάβασης.
Ο ΚΑΝΤΕ είχε τον ρόλο να κρατάει την ισορροπία και να συνδέει την άμυνα με το κέντρο. Παράλληλα ήταν καταφανής η εντολή που είχε να συγκλίνει προς την αριστερή πλευρά βοηθώντας αμυντικά τους ΜΑΤΟΥΪΝΤΙ κι ΕΡΝΑΝΤΕΖ δημιουργώντας ένα αμυντικό τρίγωνο, μέσα στο οποίο πλαισίωναν και περιόριζαν τις κινήσεις του ΜΟΝΤΡΙΤΣ, ο οποίος έχει πάντα την τάση να παίζει από τη δεξιά πλευρά της ομάδας του και να συνεργάζεται με τους ΡΕΜΠΙΤΣ και ΜΑΝΤΖΟΥΚΙΤΣ. Σε αυτή την αμυντική λειτουργία βοήθησε πάρα πολύ με τις κινήσεις του και ο ΓΚΡΙΕΖΜΑΝ.
Από την άλλη μεριά ο ΠΟΓΚΜΠΑ είχε ως χώρο ευθύνης τη δεξιά πλευρά του κέντρου και «κούμπωνε» με τον ΡΑΚΙΤΙΤΣ. Ανέβαινε πολύ συχνά πιο μπροστά πατώντας το επιθετικό τρίτο, για να στηρίξει την επιθετική λειτουργία. Όταν έπαιρνε την μπάλα κυρίως από κλεψίματα ήταν ξεκάθαρη η προσπάθειά του να βρει στον κενό χώρο τον ΕΜΠΑΠΕ. Στο χώρο του κέντρου η διάταξη των ποδοσφαιριστών της Γαλλίας σχημάτιζε ένα σκαληνό τρίγωνο.
Από την αριστερή πλευρά, ο ΜΑΤΟΥΙΝΤΙ σε ρόλο winger είχε κυρίως πιο αμυντικά καθήκοντα και πολλές φορές τον βλέπαμε και σαν πέμπτο αμυντικό υποχωρώντας πολύ βαθιά στην άμυνα και δίνοντας πλάτος στην αμυντική γραμμή.
Από τη δεξιά μεριά Ο ΕΜΠΑΠΕ συνεισέφερε λιγότερο αμυντικά ντουμπλάροντας, όποτε χρειαζόταν, τον ΠΑΒΑΡ στα ανεβάσματα του ΣΤΡΙΝΙΤΣ, αλλά κυρίως έμενε αρκετά ψηλά, περιμένοντας την κατάλληλη ευκαιρία για αντεπίθεση εκμεταλλευόμενος την ταχύτητά του στο χώρο.
Ο ΓΚΡΙΕΖΜΑΝ είχε ρολό να λειτουργεί αμυντικά ως βάση, στο πλαίσιο που θα δημιουργούνταν, για να περιοριστεί ο Μόντριτς, κι επιθετικά αν δεν υπήρχε η ευκαιρία για μεγάλη μεταβίβαση στους ΕΜΠΑΠΕ και ΖΙΡΟΥ ήταν αυτός που δεχόταν την πρώτη μεταβίβαση κι έπρεπε να κρατήσει την μπάλα και να προωθήσει την ομάδα μπροστά. Ένας ρόλος τον οποίο επιτέλεσε με μεγάλη επιτυχία.
Ο ΖΙΡΟΥ, τέλος, παρότι δημιούργησε σε όλο το τουρνουά ερωτήματα γιατί χρησιμοποιούνταν ως κεντρικός επιθετικός, παρόλο που δεν πέτυχε γκολ, η γνώμη μου είναι ότι από τον δεύτερο παιχνίδι που ο ΝΤΕΣΑΜΠΣ ξεκίνησε να τον χρησιμοποιεί έπαιξε καθοριστικό ρόλο στις επιτυχίες της Γαλλίας. Διότι κρατούσε την μπάλα σωστά, έδινε μάχες με τους αντίπαλους αμυντικούς, τους οποίους τραβούσε επάνω του, δημιουργώντας σε χώρους προς εκμετάλλευση από τους ποιοτικούς επιθετικούς συμπαίκτες του, ενώ ταυτόχρονα έδινε χρόνο ν’ ανεβεί και η υπόλοιπη ομάδα και να δημιουργήσουν επιθετικά προβλήματα στους αντίπαλους. Είναι εκπληκτικό το στατιστικό ότι ο ΖΙΡΟΥ δέχθηκε τις περισσότερες μεταβιβάσεις από τον τερματοφύλακα ΓΙΟΡΙΣ. Όταν δηλαδή η Κροατία πίεζε ψηλά και δημιούργησε πρόβλημα στο build up της Γαλλίας, η μπάλα παιζόταν με μεγάλη μεταβίβαση στον ΖΙΡΟΥ, ο οποίος την κρατούσε κι έδινε χρόνο στους συμπαίκτες του να ανέβουν.
Στο πρώτο ημίχρονο και στα πρώτα λεπτά η Γαλλία έδειξε να αιφνιδιάζεται από το pressing ψηλά και τον περιορισμό στους χώρους από τους αντιπάλους κι αυτό είχε ως αποτέλεσμα να γίνονται λάθη κυρίως απ’ τους αμυντικούς. Όταν προσαρμόστηκε η ομάδα κυρίως απ’ το 15ο λεπτό και μετά, κέρδισαν μέτρα στον αγωνιστικό χώρο δημιούργησαν οργανωμένες επιθέσεις, από τις οποίες προήλθε το φάουλ, με το οποίο επιτεύχθηκε το γκολ. Μια εκτέλεση φάουλ πανομοιότυπη με το γκολ που πέτυχαν απέναντι στην Ουρουγουάη. Από στατική φάση προήλθε και το πέναλτι με το οποίο πέτυχαν το δεύτερο γκολ.
Προηγουμένως το γκολ που δέχθηκαν ήταν κι αυτό αποτέλεσμα στατικής φάσης κι εξέλιξης αυτής, αυτή τη φορά από τη μεριά των αντιπάλων. Οι στατικές φάσεις, όπως τονίστηκε στον πρόλογο, έπαιξαν καθοριστικό ρόλο σ’ αυτό το Παγκόσμιο Κύπελλο.
Στο δεύτερο ημίχρονο και έχοντας το σκορ υπέρ της η Γαλλία, λειτούργησε με την ίδια στρατηγική κι αυτή τη φορά έδωσε περισσότερο χώρο στην αντίπαλη ομάδα και φάνηκε από το γεγονός κυρίως ότι ο ΜΑΤΟΥΙΝΤΙ λειτουργούσε κυρίως ως πέμπτος αμυντικός. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα η Κροατία να ανέβει ψηλά και κατά τις θετικές μεταβάσεις και αντεπιθέσεις της Γαλλίας να δημιουργούνται συνεχώς ευκαιρίες για γκολ. Το 3ο και 4ο γκολ προήλθαν από την εκμετάλλευση του χώρου που άφησαν οι αντίπαλοι μέσοι στον άξονα μπροστά από την αμυντική τους γραμμή. Ειδικά το τρίτο γκολ ήταν προϊόν της ποδοσφαιρικής ποιότητας του ΠΟΓΚΜΠΑ, ο οποίος αρχικά σουτάρει με το δεξί του πόδι, στην επαναφορά εκτελεί με τεχνικό σουτ με το αριστερό του πόδι, ενώ Ο ΒΙΝΤΑ και ο ΣΟΥΜΠΑΣΙΤΣ (τερματοφύλακας) προσαρμόστηκαν στο δεξί πόδι, περιμένοντας να ξανασουτάρει μ’ αυτό.
ΠΑΙΚΤΗΣ ΚΛΕΙΔΙ ΤΗΣ ΓΑΛΛΙΑΣ
Για τη Γαλλία παίκτης κλειδί ήταν ο ΓΚΡΙΕΖΜΑΝ, παρότι θεωρούνταν ο ΚΑΝΤΕ ο ποδοσφαιριστής με τα περισσότερα διανυθέντα χιλιόμετρα, σε αυτό το παιχνίδι τα περισσότερα χιλιόμετρα διανύθηκαν από τον ΓΚΡΙΕΖΜΑΝ. Ήταν ο ποδοσφαιριστής που λειτούργησε άψογα τόσο αμυντικά, ώστε να καλύπτει τα κενά και τους χώρους που δημιουργούνταν από τις πλάγιες μετακινήσεις της μεσαίας γραμμής, αλλά και να είναι ο παίκτης οποίος δεχόταν την πρώτη μεταβίβασή μετά από κλεψίματα και εκείνος από τον οποίο ξεκινούσαν οι περισσότερες αντεπιθέσεις.
Ο ΖΙΡΟΥ κρατούσε το επιθετικό βάθος και ο ΕΜΠΑΠΕ κρατούσε το επιθετικό πλάτος, με αποτέλεσμα να δημιουργείται ένας χώρος ανάμεσα και πίσω τους, στον οποίο κινούνταν με απόλυτη επιτυχία, εκμεταλλευόμενος την ποδοσφαιρική ευφυΐα του, ο ΓΚΡΙΕΖΜΑΝ και δημιουργώντας πάρα πολλά προβλήματα στην αντίπαλη γραμμή. Παρότι ο ΜΠΡΟΖΟΒΙΤΣ ήταν επιφορτισμένος με το μαρκάρισμά του, οι συνεχείς κινήσεις και η εκμετάλλευση κενών χώρων τον έφερναν συνεχώς σε θέση ισχύος.
Θεωρώ ότι δίκαια ψηφίστηκε ως MVP του αγώνα και πιστεύω πως η ποδοσφαιρική του προσωπικότητα έπαιξε καθοριστικό ρόλο και στην επιτυχή εκτέλεση του πέναλτι, το οποίο αποτέλεσε το κρισιμότερο ίσως στην εξέλιξη του τελικού. Όπως είδαμε και στα στατιστικά του δεν είχε χάσει κανένα πέναλτι.
ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ -ΤΑΚΤΙΚΗ ΤΗΣ ΚΡΟΑΤΙΑΣ
Η ΚΡΟΑΤΙΑ ξεκίνησε τον τελικό, έχοντας τη διάθεση να κρατήσει την κατοχή της μπάλας και να παίξει ποδόσφαιρο κυριαρχίας. Σε αυτό το σχεδιασμό την βοήθησε και η στρατηγική της Γαλλίας που της έδωσε χώρους να κινηθεί κυρίως στα 2/3 του γηπέδου. Οι χώροι αυτοί όμως ήταν υπερβολικά κλειστοί στον άξονα του επιθετικού τρίτου εξαιτίας της αμυντικής συνοχής της Γαλλίας. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα η Κροατία να έχει ως στρατηγική την κυκλοφορία της μπάλας από τη μία πλευρά με μικρές μεταβιβάσεις και την απότομη αλλαγή στην απέναντι πτέρυγα για την εκμετάλλευση του ακραίου αμυντικού. Για τον λόγο αυτό οι δύο ακραίοι αμυντικοί έπαιζαν πολύ ψηλά και ταυτόχρονα οι τρεις επιθετικοί έπαιζαν κλειστά στον άξονα και κοντά.
Το σύστημα κατά την επιθετική λειτουργία ήταν 1-4-3-3 και κατά την αμυντική λειτουργία ήταν 1-4-1-4-1. Όταν ανέβαιναν ταυτόχρονα και οι δύο ακραίοι αμυντικοί, ο ΜΠΡΟΖΟΒΙΤΣ, που ήταν ο μοναδικός αμυντικός μέσος, έμενε με τους κεντρικούς αμυντικούς, σχηματίζοντας έτσι κατά την οργανωμένη επιθετική λειτουργία το σύστημα 1-3-4-3. Κατά την οργανωμένη επιθετική λειτουργία έχοντας ψηλά και τους δύο ακραίους αμυντικούς στόχος ήταν η συνεχής μεταφορά με υπομονή από τη μια πτέρυγα στην άλλη, έτσι ώστε κατά την πλάγια μετακίνηση της αντίπαλης αμυντικής διάταξης να δημιουργηθεί κενός χώρος για κάθετη μεταβίβαση.
Οι επιθετικοί μέσοι, ΡΑΚΙΤΙΤΣ και ΜΟΝΤΡΙΤΣ, έπαιρναν συνεχώς μπάλες και προσπαθούσαν να οργανώσουν τις επιθέσεις της ομάδας τους. Ο ΜΟΝΤΡΙΤΣ, όπως συνήθιζε σε όλα τα παιχνίδια, κινούνταν κυρίως στη δεξιά πλευρά της επίθεσης, αλλάζοντας θέση πολλές φορές με τον ΡΕΜΠΙΤΣ κι έφτανε μέχρι την τελική γραμμή του άουτ.
Αντίθετα ο ΡΑΚΙΤΙΤΣ κινούνταν στην αριστερή πλευρά του άξονα, δεν ανέβαινε αρκετά στο επιθετικό τρίτο παρά μόνο για να ασκήσει πίεση κατά την απώλεια μπάλας, ενώ ήταν σαφής η ευθύνη της επιτήρησης του ΠΟΓΚΜΠΑ.
Ουσιαστικά ΡΑΚΙΤΙΤΣ και ΠΟΓΚΜΠΑ είχαν και οι δύο εντολές από τους προπονητές τους να επιτηρούν ο ένας τον άλλο. Στη μονομαχία αυτή επικράτησε ο ΠΟΓΚΜΠΑ κυρίως λόγω των κλεψιμάτων του και των άμεσων μεταβιβάσεων στον ΕΜΠΑΠΕ, ενέργειες τις οποίες δεν μπόρεσε να αποτρέψει ο ΡΑΚΙΤΙΤΣ.
Από την αριστερή πλευρά Ο ΣΤΡΙΝΙΤΣ ανέβαινε αρκετά και θεωρώ πως αυτή η στρατηγική έχει να κάνει με το γεγονός ότι ο ΝΤΑΛΙΤΣ επεδίωκε να τραβήξει τον ΕΜΠΑΠΕ στην άμυνα και να μην του δώσει ευκαιρίες επίθεσης, πράγμα που, ενώ στην αρχή έδειξε να λειτουργεί, στη συνέχεια, αν κρίνουμε από τις φάσεις που δημιουργήθηκαν από την αριστερή τους πλευρά, ο σχεδιασμός αυτός απέτυχε παρά τη διάθεση που έδειξε ο Πέρισιτς να γυρίσει και να ντουμπλάρει τον ΣΤΡΙΝΙΤΣ.
Το μόνο θετικό ήταν ότι περιορίστηκε ΠΑΒΑΡ και η επιθετική του δραστηριότητα ήταν πάρα πολύ φτωχή. Η συνεργασία του με τον ΕΜΠΑΠΕ και η ενέργεια overlap και enterlap έγιναν σπάνια από τους δύο Γάλλους και χωρίς επιτυχία.
Ο ΒΡΣΑΛΙΚΟ από την άλλη πλευρά εξουδετερώθηκε από το τρίγωνο ΜΑΤΟΥΙΝΤΙ – ΕΡΝΑΝΤΕΖ και ΚΑΝΤΕ.
Ο ΜΑΝΤΖΟΥΚΙΤΣ κινούνταν ανάμεσα τους δύο κεντρικούς αμυντικούς της Γαλλίας προσπαθώντας να τους βάλει σε δίλημμα ποιος θα τον μαρκάρει και ταυτόχρονα εάν κάποιος κινούνταν προς το μέρος του, να τον παρασύρει, ώστε να δημιουργούνταν χώρος για εκμετάλλευση από τους άλλους δύο ακραίους επιθετικούς (ΠΕΡΙΣΙΤΣ – ΡΕΜΠΙΤΣ), που κινούνταν κοντά.
Ο ΜΠΡΟΖΟΒΙΤΣ είχε ως κύρια ευθύνη να κρατήσει την ισορροπία ανάμεσα στην αμυντική και στη μεσαία γραμμή και ταυτόχρονα να επιτηρεί τον ΓΚΡΙΕΖΜΑΝ, ο οποίος θεωρητικά βάσει συστημάτων θα κούμπωνε πάνω του. Αυτό δεν έγινε Ο ΓΚΡΙΕΖΜΑΝ παρέσερνε αρκετές φορές τον ΜΠΡΟΖΟΒΙΤΣ κι ενώ αργούσαν να επιστρέψουν οι υπόλοιποι μέσοι δημιουργούνταν κενός χώρος, τον οποίο εκμεταλλεύονταν ή ο ΠΟΓΚΜΠΑ ή ο ΕΜΠΑΠΕ. Μάλιστα με αυτό το τρόπο επετεύχθησαν το τρίτο και τέταρτο τέρμα.
Στο πρώτο ημίχρονο και στο πρώτο εικοσάλεπτο, παρότι δέχθηκε γκολ από μια στατική φάση, η Κροατία κέρδισε τις εντυπώσεις κυρίως με τα ποσοστά κατοχής της μπάλας και με τις ευκαιρίες που δημιούργησε.
Στο πρώτο γκολ που δέχθηκε, η τοποθέτηση της άμυνας στο φάουλ ήταν λανθασμένη, διότι η γραμμή ήταν πολύ μέσα στην περιοχή και πολύ κοντά στον τερματοφύλακα πράγμα αδικαιολόγητο σε αυτό το επίπεδο. Ουσιαστικά με την αμυντική τους τοποθέτηση καλύφθηκε ο χώρος δράσης και ευθύνης του τερματοφύλακα.
Μετά το πρώτο γκολ η Κροατία συνέχισε τη στρατηγική της και το παιχνίδι με τις συνεχείς αλλαγές στις πτέρυγες και από την υπομονή της προήλθε η ισοφάριση ως εξέλιξη μιας στατικής φάσης και επιστέγασμα μιας όμορφης ενέργειας του ΠΕΡΙΣΙΤΣ, ο οποίος κοντρολάρισε την μπάλα με το δεξί πόδι και εκτέλεσε με το αριστερό.
Το δεύτερο γκολ της Γαλλίας και με τον τρόπο που προήλθε φάνηκε ότι είχε ψυχολογικό αντίκτυπο στους ποδοσφαιριστές της ΚΡΟΑΤΙΑΣ και ως το τέλος του πρώτου ημιχρόνου δεν κατάφεραν να δημιουργήσουν ευκαιρίες, όπως έκαναν προηγουμένως.
Στο δεύτερο ημίχρονο η Κροατία ξεκίνησε πάλι με την ίδια και περισσότερη διάθεση να πιέσει ψηλά και να δημιουργήσει προβλήματα στην αντίπαλη άμυνα. Η Γαλλία φάνηκε ότι ήταν προετοιμασμένη και είχε απαντήσεις. Ως αποτέλεσμα της πίεσης ψηλά των ΡΑΚΙΤΙΤΣ, ΜΟΝΤΡΙΤΣ και ΜΑΝΤΖΟΥΚΙΤΣ ήταν η δημιουργία κενών χώρων από τις αργές κι ελλιπείς επιστροφές. Τους χώρους αυτούς εκμεταλλεύτηκαν οι ποδοσφαιριστές της Γαλλίας και πέτυχαν το 3ο και το 4ο γκολ.
Στο τελευταίο τέταρτο ο ΝΤΑΛΙΤΣ ορθώς ρισκάρισε, χρησιμοποιώντας το σύστημα 1-3-5-2 και ασκώντας πίεση με περισσότερους παίκτες στο επιθετικό τρίτο. Αυτή η πίεση έφτανε ως τον τερματοφύλακα και κάπως έτσι επιτεύχθηκε το δεύτερο γκολ από ένα λάθος του ΓΙΟΡΙΣ.
Στη συνέχεια η κούραση και η ψυχολογική επιβάρυνση αλλά και η ικανότητα των αντιπάλων να διαχειριστούν το σκορ δεν άφησε περιθώρια για κάποια αλλαγή στο δεδομένα του παιχνιδιού.
ΠΑΙΚΤΗΣ ΚΛΕΙΔΙ ΤΗΣ ΚΡΟΑΤΙΑΣ
Για την Κροατία παίκτης-κλειδί ήταν ο Πέρισιτς κι ο λόγος είναι πως, ενώ ήταν προσαρμοσμένος στην τακτική της ομάδας του να συγκλίνει και να παίζει κοντά στον Μάντζουκιτς, όπως και ο ΡΕΜΠΙΤΣ, ήταν ο μοναδικός από τους τρεις, που ήταν πιο δραστήριος και εκμεταλλεύτηκε τους χώρους και τις ευκαιρίες.
Οι κυριότερες επιθέσεις δημιουργήθηκαν από τον ίδιο. Έδειχνε συνεχώς διάθεση κι έκανε κινήσεις, τις οποίες πολλές φορές δεν έβλεπαν οι συμπαίκτες του, για να του μεταβιβάσουν την μπάλα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είχε μακράν το καλύτερο ρεκόρ και από τις δύο ομάδες στα σπριντ.
Ο περιορισμός του ΜΟΝΤΡΙΤΣ του έδωσε περισσότερες μπάλες να διαχειριστεί και θεωρώ πως ήταν ο μόνος πραγματικός κίνδυνος για την αντίπαλη άμυνα. Ταυτόχρονα με τα επιθετικά του καθήκοντα είχε συνεχείς αμυντικές επιστροφές, περιόρισε τα ανεβάσματα του ΠΑΒΑΡ και ντουμπλάριζε τον ΣΤΡΙΝΙΤΣ στο μαρκάρισμα του ΕΜΠΑΠΕ. Τέλος . πιστεύω ότι ως επιστέγασμα της απόδοσής του ήταν το όμορφο γκολ που πέτυχε με μια ατομική ενέργεια, που μαρτυρά στοιχεία μεγάλου ποδοσφαιριστή».
Κωνσταντίνος Μπράτσος
Προπονητής Ποδοσφαίρου UEFA A’
