Η θερμοκρασία τις τελευταίες ημέρες φτάνει στα κλασικά θερινά επίπεδα, ωστόσο οι επαγγελματίες αθλητές δεν σταματούν και προετοιμάζονται εντατικά για την επόμενη αγωνιστική περίοδο. Έτσι και ο Σάκης Κουτίνας, λίγες μόνο ώρες μετά την επισημοποίηση της παραμονής του στη Νίκη Βόλου, δεν σταματά να προπονείται. Στο Άσυλο, υπό τις οδηγίες γυμναστή θέλει να είναι 100% έτοιμος για να προσφέρει αυτά που πραγματικά μπορεί στη Νίκη Βόλου και στη Β’ Εθνική Κατηγορία….
Συνέντευξη στον Χρυσόστομο Τρίμμη
Η κουβέντα ξεκίνησε με τη Νίκη. Πήγε στην προπόνηση και στην καθημερινότητα για να καταλήξει στο παρελθόν αλλά και στο μέλλον. Άλλωστε, το παρόν του Σάκη Κουτίνα παραμένει «κυανόλευκο».
-Νίκη Βόλου και πάλι. Γιατί;
«Δεν θα πω ψέματα. Ήταν μία δύσκολη απόφαση. Είχα μία ελκυστική πρόταση από άλλη ομάδα, αλλά η καρδιά μου δεν με άφηνε να φύγω τόσο εύκολα από τη Νίκη. Αυτό που με κράτησε πάντως ήταν και τα λόγια του προέδρου, Μπάμπη Τουτουντζόγλου και μία συνάντηση που είχα με τον προπονητή Ανδρέα Μαύρο. Αυτά έπαιξαν πολύ σημαντικό ρόλο στην απόφασή μου. Ελπίζω να έκανα τη σωστή επιλογή. Μεγάλωσα στην ομάδα και δεν μπορούσα να φύγω τόσο εύκολα».
-Μεγαλώνεις όμως…
«Σίγουρα. Πλέον κοιτώ να κάνω όσο το δυνατόν πιο ποιοτική προπόνηση και προετοιμασία, για να ανταπεξέλθει το σώμα μου σε μία δύσκολη χρονιά γιατί πρέπει να κοιτάμε και το τι θα καολουθήσει στο μέλλον για την επιβίωσή μας. Κάποια πράγματα σκέφτομαι και θα δούμε…».
-Νιώθεις αδικημένος κατά την πορεία σου στο μπάσκετ; Έχεις δείξει ότι είσαι ένας παίκτης ηγέτης και πρωταγωνιστής, αλλά δεν βρέθηκες ποτέ σε ομάδα Α1 Εθνικής…
«Αδικημένος δεν θα το έλεγα. Εγώ από τον εαυτό μου είμαι απόλυτα ικανοποιημένος, έχοντας κάνει αυτό που θεωρώ ότι έπρεπε να κάνω. Έχω κάνει άπειρη προπόνηση, έχω δουλέψει με πολύ καλούς προπονητές και έμαθα πράγματα. Ήταν όμως ένας παράγοντας όμως που δεν μπορούσα να κάνω κάτι, και αυτό ήταν οι τραυματισμοί. Είχα δύο πολύ σοβαρούς τραυματισμούς σε δύο κομβικές στιγμές. Έναν όταν ήμουν 17 χρονών στον τελικό πανελληνίου πρωταθλήματος, και ενώ ο Χρήστος Μηριούνης ήθελε στο τέλος της χρονιάς να με πάρει μαζί στου στο εφηβικό του Παναθηναϊκού και θα μπορούσα τότε να κάνω ένα καλό ξεπέταγμα. Ο δεύτερος σοβαρός τραυματισμός στο γόνατο ήρθε τη χρονιά που αγωνιζόμουν στην ΑΕΛ, τέσσερις αγωνιστικές πριν τελειώσει το πρωτάθλημα για να ανέβουμε στην Α2 Εθνική. Οπότε θεωρώ ότι ήμουν άτυχος και όχι αδικημένος. Έζησα και τη φάση των μεταγραφών, και την επαγγελματική υπόσταση του Αθλητισμού, έζησα και λίγο διάστημα στην ΑΕΚ που είναι μεγάλο μπασκετικό σχολείο, έστω και στο μέρος της μίνι προετοιμασίας».
«Οι Βολιώτες παίκτες θα έκαναν τρομερά πράγματα σε μία ομάδα»
-Για το μπάσκετ του Βόλου τι άποψη έχεις; Έχουν βγει παίκτες που παίζουν τώρα σε εθνικές κατηγορίες, αλλά μετά τι γίνεται; Γιατί κάποιοι λένε ότι μετά από σένα και άλλα παιδιά, υπάρχει κενό και δεν έχει ακόμη έρθει διάδοχη κατάσταση…
«Ο Βόλος έχει αυτή τη στιγμή παίκτες που θα μπορούσαν να αποτελούν μία ομάδα που θα αγωνιζόταν αν όχι Α1 Εθνική σίγουρα στην Α2. Μιλάμε για παίκτες που είναι διασκορπισμένοι σε όλη την Ελλάδα και αν μαζεύονταν στην πόλη τους θα έκαναν τρομερά πράγματα».
-Τους διώχνει η πόλη;
«Τους έδιωχνε η πόλη. Κι εγώ ήμουν σ’ αυτά τα παιδιά, μακριά από την πόλη μου για κάποια χρόνια. Τώρα όμως και μ’ αυτό που προσπαθεί να κάνει η Νίκη, τα πράγματα είναι διαφορετικά. Δεν έχω κανένα παράπονο σε κανέναν τομέα, ούτε στο οικονομικό ούτε σε ό,τι ζητήσουμε έχουμε πάρει κάποια άρνηση. Δεν μπορώ πλέον να καταλάβω τον λόγο γιατί ένας αθλητής να μην επιστρέψει σε ομάδα της πόλης του, έστω και με λιγότερα λεφτά. Είναι σαφώς καλύτερο αυτό από το να πηγαίνει δεξιά και αριστερά και να του τάζουνε λεφτά χωρίς στο τέλος να τα παίρνει σε πολλές περιπτώσεις.
-Εσύ έχασες λεφτά;
«Έχασα, αλλά ευτυχώς όχι πολλά. Υπάρχουν αθλητές που έχουν χάσει πολλά χρήματα και τρέχουν συνέχεια στα δικαστήρια για να πάρουν τα συμφωνηθέντα. Εγώ είμαι τυχερός σ’ αυτό το κομμάτι και δεν έχω χάσει πολλά. Γι’ αυτό πιστεύω ότι ο Βόλος πρέπει αυτή τη στιγμή να τραβήξει πίσω τα δικά του παιδιά. Είναι παίκτες αυτή τη στιγμή, νεαροί σε ηλικία που μπορούν να στελεχώσουν μία βολιώτικη ομάδα και να πάει ψηλά αυτή. Και η ομάδα θα έχει κέρδος γιατί θα είναι παιδιά της πόλης και θα έχει λιγότερα έξοδα και οι ίδιοι οι παίκτες θα είναι στην πόλη τους. Είναι αλλιώς ένας παίκτης να παίζει στην πόλη του.
-Μπορεί όμως ένα μικρό παιδί αυτή τη στιγμή να ασχοληθεί με το μπάσκετ και γενικότερα με τον ελληνικό αθλητισμό; Ειδικά με τα όσα έχουμε ζήσει ως χώρα τα τελευταία 10-15 χρόνια;
«Θα σου πω πώς το βλέπω εγώ. Το μπάσκετ είναι σαν μικρόβιο. Πρέπει να γουστάρεις αυτό το πράγμα για να το κάνεις. Το ότι εγώ θα παίξω και θα βγάλω λεφτά ως σκέψη δεν είναι για όλους. Είναι να το γουστάρεις και να το αγαπάς αυτό το πράγμα. Ακούω συνέχεια ότι φταίνε οι προπονητές για το ότι δεν βγαίνουν ταλέντα. Μπορεί να φταίνε μέχρι ενός σημείου, αλλά φταίνε σε μεγάλο βαθμό και τα παιδιά και οι γονείς με τον τρόπο ζωής που ακολουθούν. Υπάρχουν και γονείς που θεωρούν ότι το παιδί τους πρέπει να γίνει σαν έναν σταρ, όπως ο Σπανούλης ή δεν ξέρω κι εγώ σαν ποιον. Δεν γίνεται αυτό. Κάθε παιδί είναι ξεχωριστό. Θα πάρει κάποια στοχεία αλλά ποτέ δεν θα γίνει το ίδιο 100% με κάποιον παίκτη. Είναι μία ξεχωριστή μονάδα».
-Πάντως η Νίκη ετοιμάζεται να δώσει ευκαιρίες σε παιδιά, με την Κ21 στο πρωτάθλημα της Β’ ΕΣΚΑΘ.
«Είναι μία πολύ καλή κίνηση και τα παιδιά δεν πρέπει να απογοητευτούν αν μείνουν σε πρώτη φάση σ’ αυτήν. Αυτό πρέπει να το δουν σαν κίνητρο. Η πρώτη μου εμπειρία με τον Ανδρέα Μαύρο για παράδειγμα ήταν… δραματική για μένα (σ.σ. γέλια)! Με είχε κόψει από την πρώτη ομάδα του παιδικού και με είχε στείλει στους Νέους Αθλητές! Είχα πέσει σε κατάθλιψη! Αλλά τον ευχαριστώ πραγματικά γι’ αυτό, γιατί ήταν η κίνηση που με πείσμωσε και ξεκίνησα να προπονούμαι εντατικά. Γιατί μέχρι τότε δεν το είχα πάρει πολύ ζεστά».
-Αν ο γιος σου πει ότι δεν θέλει να παίξει μπάσκετ αλλά κάποιο άλλο άθλημα;
«Θα χαρώ, αλλά δεν χρειάζεται αυτή η ενασχόληση να γίνει επαγγελματικά. Αυτό είναι δύσκολο, και το λέω επειδή το έχω ζήσει. Πρέπει να αφιερώσεις χρόνο και να κάνεις πολλές θυσίες και να στερηθείς πράγματα. Είμαι 33 ετών και δεν μπορώ να βγω με τη σύζυγό μου παραμονή αγώνα, δεν μπορώ να φάω ό,τι θέλω, δεν μπορώ να μείνω ένα σαββατοκύριακο με την οικογένειά μου προς το παρόν».
Γήπεδο και προπόνηση!
Αν κάνει τον απολογισμό πάντως, πιθανότατα ο Σάκης Κουτίνας θα δει ότι η μισή του ζωή έως τώρα είναι γήπεδο και προπόνηση!
«Είναι το Α και το Ω η προπόνηση. Υπάρχει ταλέντο σε πολλές περιπτώσεις αθλητών, ωστόσο η δουλειά είναι αυτή που αποτυπώνεται μέσα στο γήπεδο και στο σώμα του καθενός, και βοηθά στο να αποφύγεις τραυματισμούς» θα πει στο «Magnesiasports», με τη σφαίρα 20 κιλών δίπλα του, πριν αρχίσει τις ασκήσεις!
-Είναι όμως και το ταλέντο έτσι; Δεν είναι μόνο η προπόνηση…
«Πρέπει να υπάρξει και ταλέντο και μαζί με τη σκληρή δουλειά έχουμε το αποτέλεσμα. Αλλά ένας που δεν έχει ταλέντο αν δουλέψει σκληρά μπορεί να παίξει σε έναν ικανοποιητικό βαθμό».
-Η περίοδος όμως που πέρασε, με την καραντίνα του κορωνοϊού, πρέπει να ήταν πολύ δύσκολη για δραστήριους αθλητές σαν κι εσένα…
«Ήταν κάτι πρωτόγνωρο για όλους μας. Δεν υπάρχουν πολλά να πει κανείς μετά το σοκ. Εκεί που κυλούσαν όλα καλά και ομαλά και ήμαστε δεύτεροι στην κατάταξη και παίζαμε ωραίο μπάσκετ, ξαφνικά ήρθε αυτήν η απότομη διακοπή. Τώρα προσπαθούμε να βρούμε τα πατήματά μας και να μπούμε σε κανονικούς ρυθμούς. Πάλι όμως υπάρχει μία αβεβαιότητα. Δεν πιστεύω ότι τα πράγματα θα είναι όπως ήταν πριν. Θα έχουμε οπαδούς μέσα στο γήπεδο; Πάντα θα υπάρχει ένας φόβος διακοπής ή και ακόμη κάποιος να νοσήσει και να επιστρέψουμε σε κατάσταση καραντίνας. Είναι τρομερή αυτή η αβεβαιότητα».
Μέχρι πότε θα παίζεις;
«Είχα μία παρόμοια κουβέντα και με τον Μπάμπη Τουτουντζόγλου. Θα παίζω μέχρι να νιώθω καλά. Όταν νιώθω να με εγκαταλείπει αυτό το πράγμα θα σταματήσω και δεν θα το τρενάρω. Και θέλω να με θυμάται ο γιος μου να παίζω».
