Η Γ’ Εθνική άρχισε σήμερα, τα πρωταθλήματα της ΕΠΣΘ έχουν ήδη ολοκληρώσει την 3η αγωνιστική, η ΕΣΚΑΘ έχει ήδη πραγματοποιήσει αγωνιστικές, τα παιδικά πρωταθλήματα μπάσκετ και βόλεϊ έχουν μπει σε αγωνιστικούς ρυθμούς, και το περασμένο Σάββατο άρχισε η δράση και στο πόλο, και το ερώτημα είναι το εξής: Καταλαβαίνουμε όλοι ότι όποιος έχει μόνο συγκεκριμένο ρόλο και όχι αυτόν του θεατή, μπορεί να είναι σε γήπεδο γιατί ισχύει απαγόρευση για θεατές λόγω κορωνοϊού;
Έχουμε καταλάβει όλοι ότι η πανδημία όχι μόνο συνεχίζεται αλλά ότι οι διασωληνωμένοι στα νοσοκομεία είναι πλέον στους 100 και σήμερα μόνο είχαμε 13 νεκρούς;
Έχουμε καταλάβει όλοι ότι ο κορωνοϊός μεταδίδεται πιο εύκολα από άλλους ιούς και ότι μπορεί να τον μεταδώσουμε άθελά μας σε οικεία μας πρόσωπα και να θέσουμε τη ζωή τους σε κίνδυνο;
Έχουμε καταλάβει όλοι ότι έστω και αν δεν πιστεύουμε στην ύπαρξή του, υπάρχει κόσμος που ανησυχεί και οφείλουμε να τον σεβαστούμε;
Έχουμε καταλάβει όλοι ότι βρίσκεται σε ισχύ απαγόρευση από την ελληνική Πολιτεία και δεν έχει αλλάξει τίποτα, είτε η περιοχή μας είναι σε κατάσταση 1 είτε σε 2 ή σε 3 κτλ;
Έχουν καταλάβει οι Αρχές ότι θα πρέπει να επαγρυπνούν και όχι μόνο να μένουν στις υπενθυμίσεις, αλλά και ότι μία… βόλτα μπορεί να λειτουργήσει αποτρεπτικά για ορισμένους και ευεργετικά για όλη την κοινωνία;
Η ΕΠΟ για παράδειγμα είναι σαφής στα έγγραφά της, που έχουν κοινοποιηθεί σε όλες τις ομάδες. Από εκεί και πέρα, δεν εναπόκειται μόνο στην ατομική ευθύνη, αλλά και στη θεσμική. Αν είσαι πρόεδρος ομάδας ΟΦΕΙΛΕΙΣ ΚΑΙ ΕΙΣΑΙ ΥΠΟΧΡΕΩΜΕΝΟΣ να μην επιτρέψεις την είσοδο κανενός που δεν έχει ρόλο σε ένα παιχνίδι.
Αν δεν το έχουμε καταλάβει, ας φροντίσουμε να το καταλάβουμε… χθες για να μην κλαίμε αύριο… Ή τουλάχιστον για να σεβαστούμε ότι κάποιοι από τους διπλανούς μας, τους γείτονές μας, ακόμη και από τα δικά μας πρόσωπα, δεν θέλουν να κλαίνε και να θρηνούν.
Όλη η κοινωνία είναι στα άκρα πλέον, οι καταστάσεις γίνονται πολύ δύσκολες, και είναι σχεδόν απάνθρωπο να το παίζουν ορισμένοι… τρελίτσα και να κάνουν ό,τι τους κατέβει στο κεφάλι με ωχαδερφισμό και απάθεια, χωρίς κανένα σεβασμό, αλλά μόνο με οπορτουνιστική διάθεση.
Όλοι στο γήπεδο θέλουμε να είμαστε. Δυστυχώς αυτή τη στιγμή, με αυτές τις άγνωστες για όλους καταστάσεις δεν γίνεται. Αν όμως καταλάβουμε όλα τα παραπάνω, σύντομα θα βρεθούμε ξανά στις κερκίδες. Σε αντίθετη περίπτωση, αυτή η στιγμή θα αργήσει πολύ, και για κάποιους δεν θα έρθει ποτέ.
