Ο δημιουργός και κιθαρίστας Δημήτρης Μπασδάνης, αναγνωρίσιμος στο ευρύ μουσικόφιλο κοινό ως James Basdanis, γεννήθηκε στον Βόλο και η ενασχόλησή του με τη μουσική ήταν μάλλον καρμική. Μουσικός, συνθέτης, τραγουδοποιός, ο Βολιώτης καλλιτέχνης με το διαφορετικό ηχόχρωμα της μουσικής του, μίλησε στον Ηλία Κουτσερή και στο Ράδιο ΕΝΑ τόσο για το πρώτο του Instrumental άλμπουμ με τίτλο “James Basdanis – Kaemos” όσο και για το EP με τίτλο “James Basdanis – Diddycoy”, αλλά και για την μουσική του σήμερα.
Καταρχήν Δημήτρη Μπασδάνη, διακρίνω ότι είναι μουσικές δουλειές που γίνονται πέρα από το ταλέντο, με ιδιαίτερη αγάπη …
Οι συγκεκριμένες προσωπικές μου δουλειές είναι μεράκι, δεν έχουν να κάνουν με δισκογραφικές εταιρείες, είναι για να βγάλουμε στα γούστα μας,το τι είμαστε εν τέλει να μην συμβιβαστούμε με κάτι που μπορεί να παίξει το ραδιόφωνο, να γίνει κάτι hit ή όχι , τα βγάζουμε κι … όπου πάει.
Υπάρχει μουσικόφιλο κοινό που αγαπά το διαφορετικό στη μουσική;
Η underground μουσική στην Ελλάδα, δηλαδή αυτή που δεν είναι mainstream, που δεν «φωνάζει», έχει πάρα πολύ μεγάλο κοινό, άσχετα εάν μετά γίνεται mainstream. Η underground σκηνή δεν φωνάζει, δεν έχει τόσους promoters λαμπερούς, έχει όμως μεγάλο κοινό. Κι όταν λέω underground μιλώ για περιπτώσεις, σαν τον Θανάση Παπακωνσταντίνου, τον Σωκράτη Μάλαμα, ακόμη και για τον Αλκίνοο Ιωαννίδη, τα τελευταία χρόνια, που έφυγε από τις μεγάλες δισκογραφικές. Κι αυτή η μουσική είναι underground, που ήρθε όμως στο προσκήνιο. Εγώ αυτό που λέω, είναι πως η μουσική είναι θέμα αισθητικής, δεν υπάρχει καλή και κακή. Για τον καθένα το καλό και το κακό είναι διαφορετικό.
Κι εμείς από την πλευρά μας προσπαθούμε να βγάλουμε πράγματα και να ταξιδέψουμε. Δεν μένουμε στο να κάνουμε την επιτυχία.
Αυτό το ταξίδι είναι εύκολο ή δύσκολο;
Το να παράξεις ένα κομμάτι είναι εύκολο και μιλάω για το θέμα της παραγωγής του, να το ηχογραφήσεις κτλ. μπορείς ακόμη και μόνος σου να κάνεις την παραγωγή. Το θέμα για μένα, είναι ότι όταν κάνεις δημιουργική μουσική, να μην πατάει σε φορεμένα παπούτσια, αλλά να προσπαθήσεις να φτιάξεις έναν ήχο που θα σε ξεχωρίσει. Είναι πολύ σημαντικό και δυστυχώς επειδή η πληροφορία στις μέρες είναι πολύ μεγάλη, οι δημιουργοί «χαόνονται» στην προσπάθεια να αντιγράψουν τα είδωλά τους. Ενώ έχουμε πολύ καλύτερη μουσική παιδεία, πολύ καλή πληροφορία στους νεαρότερους, εμένα στην ηλικία των 25 μου λείπει ο πειραματισμός. Είναι τόσο μεγάλη η έκθεσή τους στα social media, που φοβούνται το λάθος, το οποίο είναι πολύ σημαντικό στον παράγοντα δημιουργία.
Τα social media έχουν ένα καλό κι ένα κακό. Είναι ένα πολύ δυνατό όπλο για να βγεις προς τα έξω, αλλά είναι και ότι το σχόλιο του κοινού είναι άμεσο και πολύ πιο ωμό. Οι άνθρωποι που δεν έζησαν στιγμές όπως να παίζεις Live σε μαγαζιά σε σκηνές και σε θέατρα, για να φτάσουν μετά να βγουν στα social και να μιλούν με τον κόσμο, νομίζουν ότι ο κόσμος εκεί έξω όταν βγεις να παίξεις τη μουσική σου ή θα σε αποθεώσει ή θα σε βρίσει, γιατί στα social media υπάρχουν αυτά τα δύο άκρα. Δεν είναι έτσι όμως. Η μουσική πλάθεται με τον κόσμο στις ζωντανές εμφανίσεις.
Η προηγούμενη δισκογραφική δουλειά σου πότε δόθηκε στην κυκλοφορία και πότε συνέχισες με τα νέα τραγούδια;
Το πρώτο άλμπουμ ήταν τον Οκτώβριο 2019 με επτά οργανικά κομμάτια, τα οποία τα είχα πολλά χρόνια. Κάποια πήγαν καλά, κάποια όχι, πήγε γενικά καλά όμως και πήγαμε κάποιες περιοδείες στην Ελλάδα κι εκεί δουλέψαμε αυτά τα καινούργια τρία κομμάτια. Επειδή τα είχαμε έτοιμα, εννοώ ότι τα είχαμε παίξει σε κόσμο, τα γράψαμε κι αυτά. Υπάρχουν άλλα οκτώ έτοιμα κομμάτια, που μετα την καραντίνα θα ξεκινήσουμε δουλειά για να βγει σωστό άλμπουμ στις αρχές του 2022.
Στις δικές σου συνθέσεις τι είναι αυτό που θέλεις συνήθως να περάσεις;
Ό,τι έχω μέσα μου, δηλαδή την παραδοσιακή μουσική ειδικά του Πηλίου, που είναι η γενέτειρα της μητέρας μου και τα ακούσματα είναι πιο νησιώτικα, έχω μέσα μου την πολίτικη μουσική από την γιαγιά μου, ακούσματα του λαϊκού από τους γονείς μου, ακόμη και από την ποπ κουλτούρα και μετά από την εφηβική κι έπειτα ηλικία, με την ροκ και την τζαζ μουσική. Όλα αυτά συνηθίζουμε σαν μουσική εκπαιδευση να τους βαζουμε τοίχους ανάμεσά τους. Ότι έτσι παίζεται το παραδοσιακό, έτσι η κλασική μουσική κτλ. Αν όλα αυτά μάθουμε πως παίζονται και βρούμε το κλειδί να τα ενώσουμε , τότε πραγματικά ούτε εμείς, δεν θα πιστεύουμε στο αποτέλεσμα. Εγώ προσπαθώ να βρω αυτά τα κλειδιά στις μουσικές και να τα αποτυπώσω.
Κάνεις όμως ιδιαίτερη αναφορά και στους τίτλους των τραγουδιών σου.
Γενικά ποτέ δεν κρύφτηκα και όσοι με ξέρουν το γνωρίζουν για τις ανθρωπιστικές, κοινωνικές και πολιτικές μου πεποιθήσεις σε ότι αφορά τι αισθάνομαι εγώ ότι πρέπει να έχει πρότυπο μία σύγχρονη κοινωνία. Θεωρώ ότι η σύγχρονη κοινωνία πρέπει να έχει ως πρώτο στόχο τον άνθρωπο. Και οι τίτλοι μου είναι καθαρά με πολιτική αναφορά και σχόλιο. Οι τίτλοι για μένα είναι ιστορίες, soundtrack κι από κει και πέρα είναι σχόλια της καθημερινότητας που ζούμε.
Σήμερα όταν όλος ο κόσμος είναι «βρώμικος», όταν στη γλώσσα μας το 1/3 είναι αγγλικές, όταν οι μουσικές είναι μιξαρισμένες με στιλ απ’ όλο τον κόσμο, τα προγράμματα της τηλεόρασης είναι μπερδεμένα και οι πολιτισμοί μας έχουν μπλεχτεί, δεν μπορεί εμείς να ζητούμε «καθαρότητα» ούτε στην τέχνη, ούτε στη φυλή μας. Είναι όλα… ημίαιμα και δεν χρειάζεται να ντρεπόμαστε.
Με τους συνεργάτες σας λειτουργείτε πλέον ως ομάδα;
Μ’ αρέσει να έχω μία σταθερή ομάδα ανθρώπους που συνεργάζομαι, αν και είμαι ανοιχτός σε συνεργασίες. Προσπαθώ να έχω έναν σταθερό πυρήνα αλλά προσθέτω μουσικούς και ανθρώπους που συνεργάζομαι όσο προχωρά η δουλειά. Στα live έχω σταθερή ομάδα που παίζω.
