Ο γνωστός κι αγαπημένος στο κοινό ηθοποιός, Σπύρος Πούλης βρέθηκε στο Βόλο μαζί με τους καταξιωμένους συναδέλφους του, Σπύρο Σπαντίδα, Σταύρο Νικολαΐδη και Μυριέλλα Κουρεντή και χάρισαν στιγμές γέλιου, στο θεατρόφιλο κοινό της πόλης, μέσω της παράστασης “Δεν ακούω, δεν βλέπω, δεν μιλάω”. Μιλώντας στο «Ράδιο ΕΝΑ 102,5» και στον Ηλία Κουτσερή, ο ταλαντούχος ηθοποιός μίλησε για την παράσταση που ταξιδεύει σε όλη την Ελλάδα, για την εμπειρία του κορωνοϊού αλλά και πως το θέατρο, ήταν από τα βασικά θύματα της πανδημίας.
Πόσο επηρέασε εσάς προσωπικά, η περίοδος της καραντίνας αλλά και τον κλάδο σας γενικότερα; Ποια ήταν και η αντίδραση του κόσμου στις πρώτες παραστάσεις που ήδη έχουν γίνει;
Ο άνθρωπος είναι ένα κοινωνικό όν. Θέλει να βγαίνει έξω, να περπατάει, να συναναστρέφεται με άλλους ανθρώπους, νομίζω ότι το περιμένει και περιμένει ακόμα την πλήρη απελευθέρωση σε όλα. Εμείς παίζουμε με μια πληρότητα 75%. Ο κόσμος ήταν κλεισμένος μέσα. Όσο και να περνάς καλά και σε ένα παλάτι να είσαι μέσα, αν είσαι μόνος ή ακόμη και με έναν άνθρωπο που αγαπάς, αν δεν δεις άλλους ανθρώπους να συναναστραφείς και να κυκλοφορήσεις δεν μπορείς. Και στο πιο χρυσό κλουβί να σε έχουν, δεν θα περάσεις καλά. Πρέπει να βγεις έξω, να μιλήσεις, να αγκαλιάσεις ανθρώπους, να κυκλοφορήσεις. Το θέατρο το “χτύπησε” πάρα πολύ ο κορωνοϊός, περισσότερο απ’ οτιδήποτε. Το θέατρο είναι μία τέχνη που έχει να κάνει με τους ανθρώπους, με την ανθρώπινη επαφή. Αν δεν έχεις έστω κι έναν θεατή, δεν υπάρχει θέατρο. Η τηλεόραση είναι διαφορετική. Μπορεί να δει μια ταινία, να παίξει σε μια σειρά και να τη δει ο κόσμος από το σπίτι του, αλλά το θέατρο είναι “πινκ πονκ”, πάει κι έρχεται από μας στους θεατές κι αντίστροφα. Το περίμενε ο κόσμος, το ήθελε. Θέλει να βγει έξω, να δει άλλους ανθρώπους.
Η παράστασή σας πάντα παραμένει μία «όαση» γέλιου. Υπάρχει κάποια εξήγηση για την αγάπη του κόσμου μετά από τόσα χρόνια;
Θεωρώ ότι είναι μία από τις καλύτερες κωμωδίες που έχω παίξει. Βασίζεται πολύ στο απρόβλεπτο και στον αυτοσχεδιασμό, γιατί μας παίρνει να αυτοσχεδιάσουμε σε αυτή την παράσταση, γιατί έχουμε να κάνουμε με τρεις ανθρώπους με ιδιαιτερότητες και κάθε φορά ο θεατής αιφνιδιάζεται.
Υπάρχουν άνθρωποι που έχουν έρθει και πέντε φορές να δουν την παράσταση και κάθε φορά “πέφτουν” στον αυτοσχεδιασμό, καθώς μιλάμε για τους ήρωες που έχουν ιδιαιτερότητες, π.χ. ο κουφός, μπορεί να ακούσει ό,τι θέλει κάθε φορά κι ένας μουγγός μπορεί να το εκφράσει όπως θέλει. Είναι μία καθαρή κωμωδία καταστάσεων, μπορεί να τη δει ο πιο μεγάλος και ο πιο μικρός θεατής και να τον αγγίξει. Είναι ένα έργο διαχρονικό και περνάει μηνύματα ουσιαστικά για κάποιες ομάδες ανθρώπων. Φυσικά και δεν ξεπερνιούνται τα όρια γιατί έρχονται και άνθρωποι με ιδιαιτερότητες, που δεν βλέπουν ή δεν μιλούν και περνούν τέλεια στην παράσταση. Στο Ηράκλειο είχε έρθει ένας φίλος με πρόβλημα όρασης και το καταδιασκέδασε , ενώ ανέβηκε στη σκηνή στο τέλος της παράστασης για να νιώσει τα έπιπλα και τον χώρο της παράστασης και είπε ότι πέρασε πολύ ωραία.
Πως κυλά το υπόλοιπο καλοκαίρι;
Εμείς συνεχίζουμε σε ότι αφορά την περιοδεία, εννοώ όσο το επιτρέπουν οι συνθήκες, που μέχρι στιγμής το επιτρέπουν. Θα συνεχίσουμε ίσως και το χειμώνα και προχωράμε, βλέποντας και κάνοντας. Δεν μπορούμε να προγραμματίζουμε και πολλά, έτσι όπως είναι η κατάσταση. Εγώ είμαι αισιόδοξος άνθρωπος, πιστεύω ότι θα το ξεπεράσουμε.
