Στον Βόλο, με την παράσταση «Ο παππούς έχει πίεση», βρέθηκε πρόσφαταο γνωστός ηθοποιός Τάσος Χαλκιάς, ο οποίος μιλώντας στο Ράδιο Ένα και τον Ηλία Κουτσερή, χαρακτήρισε ως αλληγορικό το έργο που θέλει να καταδείξει την πίεση που ασκείται στους ανθρώπους από τους άδικους νόμους που τους επιβάλλουν οι έχοντες την εξουσία. Παράλληλα, μίλησε για τα παιδικά του χρόνια στη Μαγνησία, μιας που έλκει την καταγωγή του απ΄την Ζαγορά, ενώ ευχήθηκε επιτυχία στον διευθυντή του ΔΗΠΕΘΕ Βόλου, Δημήτρη Πιατά, και να συνεργαστεί αρμονικά με τον δήμαρχο Αχιλλέα Μπέο, ο οποίος, όπως είπε, «ως είναι γνωστόν, τρέφει μεγάλη αγάπη για την τέχνη του θεάτρου και τις τέχνες γενικότερα»…
Πώς νιώθετε που περνάτε από τον Βόλο, μιας και είναι γνωστό ότι διατηρείτε στενούς δεσμούς με τη Μαγνησία;
Έχω στενούς δεσμούς, καθώς ο πατέρας μου είναι από τη Ζαγορά του Πηλίου, έχοντας περάσει ένα μεγάλο μέρος από τα παιδικά προς τα εφηβικά μου χρόνια στη Ζαγορά, στο Χορευτό, στον Άη Γιάννη, στις Μηλιές, στην Νταμούχαρη, έχοντας γυρίσει το Πήλιο, σπιθαμή προς σπιθαμή, ως γηγενές στοιχείο του και γνωρίζω την ιστορία του. Έχω ταξιδέψει πολλές φορές με τα πόδια και πάνω σε μουλάρια στην πλαγιά της παλιάς Μιτζέλας, έχοντας ακόμα συγγενείς στον Βόλο και θα έλεγα … ότι είμαι ντόπιος. Θυμάμαι μάλιστα, τον πρώην δήμαρχο Ζαγοράς Μουρεσίου, Πατή Κουτσάφτη, είναι φίλος, καλλιτέχνης και συνάδελφος ηθοποιός, κάτι που φανερώνει ότι οι Πηλιορείτες έχουν μέσα τους πολλούς δεσμούς με τις τέχνες. Να θυμηθούμε το Θόδωρο Δερβενιώτη, τον Θοδωρή Ντόβα και τον εκλεκτό συνάδελφο Γιώργο Χαδίνη, τον ποιητή Δροσίνη στον οποίο η οικογένεια Κασσαβέτη είχε παραχωρήσει το καλύβι στο οποίο έμενε και έγραφε τα ποιήματά του και πολλούς άλλους οι οποίοι έχουν κατά καιρούς βγει από αυτά τα μέρη.
Καλύπτετε την … ανάγκη που ενδεχομένως υπάρχει για επίσκεψη στο Πήλιο;
Σωστά την ονομάσατε ανάγκη, αλλά δυστυχώς οι ανάγκες μας δεν καλύπτονται πάντα, καθώς υπάρχουν κάποια κέντρα, όπου ασκείται το δικό μας επάγγελμα, και κυρίως η Αθήνα και δεν είναι εύκολο να αφήνεις αυτή τη δουλειά γιατί τρέχεις νυχθημερόν. Οι περισσότεροι δεν γνωρίζουν τι κόπους έχει και τι χρόνους περιλαμβάνει, ίσως … χωρίς υπερβολή πρέπει να διαθέσεις ολόκληρη τη ζωή σου, αλλιώς δεν τα βγάζεις πέρα, ώστε να ασχοληθείς με την τέχνη του ηθοποιού και έτσι σε κάνει αυτό να χάνεσαι από την κοινωνία. Χρειάζεται ιδιαίτερος συνδυασμός, ψυχής, πνεύματος και σώματος, αυτό είναι εξουθενωτικό, όταν ασκείται σε καθημερινή βάση. Πενήντα τέσσερα χρόνια στο θέατρο, έχω κάνει διακοπές μόνο ένα καλοκαίρι.
Πέρα απ΄την παράσταση με τον «Παππού», με τη «ΒότκαΜολότωφ» συνεχίζετε;
Η «Βότκα», αποτελεί μια παρακαταθήκη για όλους εμάς και για τον παραγωγό και σκηνοθέτη του «Παππού», τον Χρήστο Τριπόδη και θα την ξαναζωντανέψουμε στις 13 και στις 25 Σεπτεμβρίου, με μια παράσταση στην περιοχή της Νέας Ιωνίας στην Αθήνα και άλλη μια στη Θεσσαλονίκη, γιατί η παράσταση ζητείται, ως γνωστή επιτυχία , όπως και κάποιοι σύλλογοι τη ζητούν και κλείνουν παραστάσεις. Το έργο με το οποίο βρισκόμαστε στην περιοδεία είναι «Ο παππούς έχει πίεση» της Δήμητρας Παπαδοπούλου, που και αυτό γνωρίζει μεγάλη επιτυχία στην περιοδεία που κάνουμε από τις 4 Ιουλίου. Η Δήμητρα έχει πιάσει με αυτό το έργο, τον παλμό των σύγχρονων Ελλήνων, αυτών που ρέπουν προς τον ατομικισμό, έτσι έμαθαν από τα σχολειά τους, χωρίς να μάθουν να είναι αλληλέγγυοι. Μόνον πρόσφατα οι Έλληνες γνωρίσανε τη μεγάλη σημασία της λέξης ενσυναίσθηση, αφού πρώτα χρειαζότανε να γίνουν τα μύρια όσα κακά, για να μάθουμε κάποιες λέξεις, τις οποίες ο Μπαμπινιώτης σε καθημερινή βάση βγαίνει και τα λέει και από τηλεοράσεως και από ραδιοφώνου και με τα βιβλία του και με όλες του τις συμβουλές. Ο Γιώργος Μπαμπινιώτης είναι μαζί με τον Κώστα Γεωργουσόπουλο δύο από τους τελευταίους διδάσκαλους του γένους.
Εσείς παίζετε τον ρόλο του «Παππού» που… έχει πίεση;
Ναι, είναι αλληγορική η σημασία της λέξης πίεση, γιατί η πίεση του παππού είναι αυτή που ασκείται και στον ίδιο, ο οποίος μπορεί να εκπροσωπεί το μεγαλύτερο μέρος της κοινωνίας, που αφορά στον εργαζόμενο λαό. Αυτοί που με μόχθο και με κάματο κερδίζουν το μεροκάματο και σε αυτούς ασκείται η εξουσία με βαριά μορφή, διότι κατά τα άλλα, οι μεγάλοι , μην πω και οι αστοί, δεν έχουν τόση εμπειρία από αρνητικούς νόμους. Εκείνοι που νιώθουν στο πετσί τους, τους αρνητικούς νόμους είναι οι φτωχοί που πασχίζουν καθημερινά για το μεροκάματο. Αυτό σατιρίζει στο έργο η Δήμητρα Παπαδοπούλου αναδεικνύοντάς το, μέσα από ανάλογους λαϊκούς χαρακτήρες και χαρακτηρισμούς.
Άρα καταστάσεις που βγάζουν το γέλιο, το οποίο ταυτόχρονα το έχουμε ανάγκη βέβαια, ως κοινωνία…
Το γέλιο βγαίνει πηγαία και δεν γίνεται να μην βγει , γιατί κάθε λέξη που λέγεται , το περιέχει. Αυτή είναι η απαράμιλλη τεχνική της Δήμητρας Παπαδοπούλου, ως συγγραφέα και αυτό αποβλέπει στην απόλυτη τέρψη και ψυχαγωγία των θεατών. Θεωρώ ότι η κωμωδία είναι το πιο σωστό μέσο για να αναδείξει κανείς προβλήματα και προβληματισμούς.
Η κωμωδία είναι όμως θεωρώ και… δύσκολο μέσο για να το πετύχεις αυτό…
Ναι είναι δύσκολο. Μπορείς να κάνεις εύκολα τον άλλο να δακρύσει, λέγοντάς του απλά δύο θλιβερές λέξεις, όπως «πέθανε το παιδί μου»! Ποιος μπορεί να μην συμπάσχει σε μια τέτοια φράση, άσχετα εάν το νιώθει πραγματικά.
Ο συνάδελφος σας Δ. Πιατάς είναι γνωστό ότι ανέλαβε την ευθύνη του ΔΗΠΕΘΕ Βόλου. Θα θέλατε να του ευχηθείτε κάτι;
Βεβαίως, επί τη ευκαιρία θα ήθελανα τον συγχαρώ και να του ευχηθώ επιτυχία στο έργο του,«σιδεροκέφαλος που λένε», να πάει καλά και όσο μπορεί να συνεργαστεί με τον δήμαρχο Βόλου, ο οποίος ως είναι γνωστόν, τρέφει μεγάλη αγάπη για την τέχνη του θεάτρου και τις τέχνες γενικότερα, για να καταφέρουν να επικοινωνήσουν για το καλό του βολιώτικου λαού.
