Άγνωστος παραμένει ο πραγματικός αριθμός των περιστατικών βίας ανηλίκων στη χώρα μας, παρόλο που καθημερινά σχεδόν, απασχολούν την κοινή γνώμη περιπτώσεις, δυστυχώς με μεγάλη συχνότητα, που ενδεχομένως να μην είναι ίσως η πραγματική, γιατί η συζήτηση γίνεται για τα περιστατικά που δηλώνονται και εκδηλώνονται τόσο φανερά, ώστε να υπάρξει παρέμβαση και τελικά βγαίνουν στη δημοσιότητα.
Τα παραπάνω ανέφερε στο Ράδιο ΕΝΑ και τον Ηλία Κουτσερή, η Ιωάννα Γεωργιάδου Κοινωνική Κλινική Ψυχολόγος (MSc), Συστημική Ψυχοθεραπεύτρια, Δρ Ειδική Παιδαγωγός, η οποία τόνισε ότι ενδεχομένως τα περιστατικά βίας μεταξύ ανηλίκων είναι ίσως περισσότερα.
Τρομερή η ηλικία έναρξης
της παραβατικής συμπεριφοράς
Σύμφωνα με στοιχεία της Αστυνομίας το 2023 καταγράφηκαν 10.000 περιστατικά βίας που αφορούσαν παιδιά 8-17 ετών, ενώ υπολογίζεται ότι καθημερινά, περίπου 30 περιστατικά αφορούν άμεσα ή έμμεσα ανήλικους παραβάτες!
Η κ. Γεωργιάδου τόνισε ότι δεν είναι μεγάλος μόνο ο αριθμός, αλλά είναι τρομερή η ηλικία έναρξης της παραβατικής συμπεριφοράς ανηλίκων και η βαναυσότητα των φαινομένων αυτών, τα οποία χρόνο με τον χρόνο, εντός ή εκτός σχολείου είναι όλο και πιο σκληρά αι φαίνεται όλο και πιο έντονα ο σκοπός της πρόκλησης σοβαρής βλάβης.
Η ίδια είπε, ότι ως μητέρα, ως πολίτης και ως επαγγελματίας ακούει και προβληματίζεται και έχει ερωτήματα γιατί τώρα, γιατί έτσι και γιατί από τους συγκεκριμένους δράστες.
«Σε όλα αυτά δεν μπορώ να μην δω και τον ρόλο της κοινωνίας, τον ρόλο της οικογένειας, αλλά και τον ρόλο του σχολείου», ανέφερε χαρακτηριστικά.
Έχει άμεση συνάφεια με την οικογένεια
Η ψυχολόγος και ψυχοθεραπεύτρια τόνισε ότι πλέον οι παλιές κοινωνικές αξίες έχουν αντικατασταθεί από τις νεότερες και αν θεωρούμε ότι οι κοινωνικές αξίες που προβάλλονται δεν είναι οι επιθυμητές ή δεν κάνουν τελικά καλό στα παιδιά μας, δεν τα προστατεύουν αλλά τα αγριεύουν, είναι δυναμικό το θέμα και μπορούμε να μεταβάλλουμε τις κοινωνικές αξίες.
Αυτό, τόνισε, έχει άμεση συνάφεια με την οικογένεια και χρειάζεται προσοχή σε τι πληροφορίες εκθέτουν τα παιδιά, δεν οι άνθρωποι κάθε ηλικίας ικανοί να εκτίθενται στην σκληρότητα της καθημερινότητας και να περιμένουν μετά από αυτούς ότι θα μπορούν να φερθούν ως αθώα ή άδολα παιδιά στη ζωή τους.
Πως να μη φερθεί ως ζώο στη ζούγκλα;
Σύμφωνα με την κ. Γεωργιάδου, οι ενήλικες έχουν την ικανότητα να βλέπουν τα κακώς κείμενα της κοινωνίας, να τα συζητούν και να συνεχίζουν να είναι πολίτες που θα πάνε στη δουλειά τους, θα κάνουν αυτά που πρέπει και δεν θα προβεί κάποιος σε εγκληματικές ενέργειες, όμως πόσο διαφορετικές αντιστάσεις έχει ένας έφηβος, ένας νεαρός ενήλικας ή ένα παιδί ακόμη κάτω των 10 ή 11 χρονών, όταν εκτίθεται σε όλες αυτές τις σκληρές πληροφορίες για την κοινωνία που δεν τα πάει καλά, για την οικονομία, για την κρίση, για την έλλειψη ζεστασιάς και ανθρωπινότητας, πόσο έχει αυτός ο άνθρωπος αυτές τις αντιστάσεις, να μην φερθεί όπως το ζώο στη ζούγκλα.
Η ειδική παιδαγωγός ανέφερε ότι η εκδήλωση βίας στο ζωικό βασίλειο, έχει κυρίως δύο αιτίες, η μια είναι φυσική και εκδηλώνεται για την εύρεση τροφής ή την διεκδίκηση εδαφών που είναι απαραίτητα για την επιβίωση, αλλά η δεύτερη που είναι προκαλούμενη, είναι όταν υπεισέρχεται ένας ισχυρά πιεστικός παράγοντας, λόγω φυσικού φαινομένου ή κάτι πάει στραβά με την τροφή, ή αν μπουν στο εργαστήριο για παράδειγμα… 100 ποντίκια μαζί, τότε θα ξεκινήσει η βαρβαρότητα και η βία όχι για επιβίωση, αλλά για σκοπό επιβολής και η βία σαν μορφή εκδήλωσης του άγχους.
«Η βία είναι μια μορφή ελέγχου του περιβάλλοντος»
«Αυτά που λέμε περί της κοινωνίας και των αξιών δεν τα επισημαίνουμε τυχαία, επειδή οι ψυχολόγοι επιρρίπτουμε την ευθύνη στην κοινωνία, αλλά γιατί όλα αυτά, εγείρουν το άγχος, ανεβάζουν το στρες στους νεαρούς ενήλικους και στα παιδιά και η βία είναι μια μορφή ελέγχου του περιβάλλοντος και εκτόνωσης αυτού του στρες», επισήμανε η κ. Γεωργιάδου.
Η ψυχολόγος και ψυχοθεραπεύτρια, συστήνει σε σχέση με την κοινωνία, συμμετοχή, καθώς οι ανήλικοι είναι μέρος της κοινωνίας, αποτελούν κομμάτι της, όπου δρα και μπορεί και επιδρά επίσης. Όπως είπε, αυτό είναι παραδειγματικό για τις νεαρές ηλικίες, ώστε να δράσουν θετικά και ελπιδοφόρο, κάτι που οι νεαρές ηλικίες χρειάζονται σαν ένα καλό τρόπο διαχείρισης του δικού τους στρες.
Για την οικογένεια και το σχολείο
Για την οικογένεια η κ. Γεωργιάδου κάνει λόγο πιο πολύ για την παρουσία των γονέων πλάι στο παιδί, να μάθουν τι ψηφιακό παιχνίδι παίζει και να παίξουν μαζί του καμία φορά, παρά να τους το στερήσουν ως τιμωρία.
Τέλος για το σχολείο, η επιστήμονας είπε ότι θα έβαζε τις λέξεις συμμετοχή, παρουσία και κοινότητα, γιατί όταν μια σχολική μονάδα συσπειρώνεται υπό την αιγίδα του διευθυντή ή της διευθύντριας, με νοιάξιμο, που διαμορφώνουν ένα τέτοιο περιβάλλον, ότι είναι μια κοινότητα που όχι απλά και μόνο, ότι το λάθος τιμωρείται αλλά και το κακό επιβραβεύεται.
