Είμαι η Κατερίνα και τις τελευταίες ημέρες δεν είμαι καλά. Τα μάτια μου τσούζουν, η μύτη μου όπως και ο λαιμός μου με καίνε. Πρώτη φορά, τουλάχιστον για όσα χρόνια μπορώ και θυμάμαι, ήταν προχθές, που ενώ περπατάω καθημερινά χιλιόμετρα, σταμάτησα να πάρω ανάσα, γιατί ένιωσα δύσπνοια. Αρρωστημένη κατάσταση, δεν νομίζεις, αγαπημένε μου αναγνώστη, για μια γυναίκα που δεν έχει κλείσει τα σαράντα της χρόνια; Η αλήθεια είναι ότι μέχρι τώρα δεν ήταν πολλές οι φορές που μύρισα στον αέρα της πόλης μου καμένο πλαστικό, σε αντίθεση με πολλούς φίλους, αναγνώστες και ακροατές που μου τηλεφωνούν για να παραπονεθούν. Τις τελευταίες ημέρες όμως νιώθω άρρωστη.
«Γιατί δεν τα γράφετε; Γιατί δεν φωνάζετε; Θα πεθάνουμε», μου λένε. Τα μηνύματα καθημερινά στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης είναι άπειρα. Δεν είναι ένας, δεν είναι δυο, είναι εκατοντάδες οι Βολιώτες που διαμαρτύρονται για την οσμή καμένου πλαστικού στην πόλη. Συμπολίτες ξυπνάνε από την μπόχα που έχει απλωθεί από πάνω μας και ούτε και να κοιμηθούμε δεν μας αφήνει. «Ξύπνησα από την βρώμα, το καταλαβαίνεις;» μου έλεγε τις προάλλες μια φίλη. «Τι έχει να γίνει τον χειμώνα, που θα αρχίσουν να καίνε τα τζάκια και οι σόμπες;» αναρωτιόταν μια άλλη φίλη, μαμά, που πραγματικά στην περιοχή που μένει αρκετά βράδια η κατάσταση στον αέρα είναι ανυπόφορη. Ζητώ συγνώμη από το πολιτικό προσωπικό της Μαγνησίας, αλλά ανησυχώ κι εγώ, μαζί με όλη την πόλη, τουλάχιστον όσοι δεν έχουν πρόβλημα με την όσφρηση τους, για το τι μας περιμένει. Ανησυχώ, κι ας μην έχω δικά μου παιδιά. Ανησυχώ για μένα, για την οικογένεια μου, τη βαφτισιμιά μου, τους φίλους μου, τα παιδιά τους, ανησυχώ για την πόλη μου. Για τον Βόλο, που δεν ανήκει σε κανέναν από εμάς, που δανεικό τον βρήκαμε, κι αύριο θα πρέπει να τον παραδώσουμε σε κάποιους άλλους. Με ποιο δικαίωμα λοιπόν αδιαφορούμε;
Γιατί αφήνουμε αυτή την μόλυνση να εισχωρήσει εκτός από τα πνευμόνια και τις ζωές μας, και στις αναμεταξύ μας σχέσεις; Δεν υπάρχει τρόπος να λυθεί το ζήτημα; Πολλοί είναι εκείνοι που υποστηρίζουν ότι γίνεται. Γιατί δεν το κάνουμε; Γιατί δημιουργούμε εχθρούς εκεί που δεν υπάρχουν, αφού όλοι μας γνωρίζουμε ότι εχθρός είναι συγκεκριμένος και δεν είναι άλλος από εκείνος που μας απαγορεύει να αναπνέουμε καθαρό αέρα; Δεν υπάρχει τρόπος όλοι μαζί να συνεργαστούμε και όχι να κηρύσσουμε πόλεμο ο ένας εναντίον του άλλου για κάτι που όλους μας αφορά; Την υγεία μας; Δεν έχω γνώσεις ειδικές στο θέμα, για να πω την άποψη μου. Απλά αναρωτιέμαι και θέλω να αναρωτηθείς κι εσύ μαζί μου, αγαπημένε μου. Δεν έχουμε δικαίωμα να αναπνέουμε καθαρά αέρα; Δεν έχουμε δικαίωμα να ονειρευόμαστε μια ζωή μακριά από οσμές καμένου πλαστικού που θα καίνε τα σωθικά μας; Δεν έχουμε δικαίωμα στο καθαρό νερό; Έχουμε. Εσείς κύριοι βουλευτές, δημοτικοί άρχοντες, Περιφέρεια και λοιποί φορείς τι λέτε; Μήπως είναι πολλά αυτά που ζητάμε;
