Έναν ακόμη «θησαυρό» έφερε στο φως της δημοσιότητας το τμήμα της Λάρισας των Γενικών Αρχείων του Κράτους και εντόπισε το Larissanet.gr. Με αφορμή τη χθεσινή ημέρα της γυναίκας, έγινε αναφορά στον Αγροτουριστικό Συνεταιρισμό Γυναικών της περιοχής που ιδρύθηκε το 1985, με τομείς δραστηριότητας τα αγροτουριστικά καταλύματα και την παραγωγή και εμπορία παραδοσιακών γλυκών κουταλιού και τραχανά. Μια προσπάθεια αναβίωσης της υφαντικής και της φυτικής βαφής των νημάτων με το φυτό ριζάρι αποδείχθηκε ασύμφορη οικονομικά και εγκαταλείφθηκε.
Από το αρχείο του Συνεταιρισμού που εισήχθη στα ΓΑΚ Λάρισας με το αρχείο της κοινότητας Αμπελακίων, εντοπίζουν τα Γενικά Αρχεία του Κράτους, τα κύρια θέματα συζητήσεων των Διοικητικών Συμβουλίων και των Γενικών Συνελεύσεων. Πέρα από τα πρακτικά ζητήματα οργάνωσης, στελέχωσης και λειτουργίας του συνεταιρισμού, αποφασίζονται επαφές και συνεργασίες (ΕΟΤ, Κοινωνικός Τουρισμός), συμμετοχές σε συνέδρια και σεμινάρια, ενώ στην εισερχόμενη αλληλογραφία αρκετά είναι τα αιτήματα κρατήσεων για διαμονή στα καταλύματα του συνεταιρισμού από Ελλάδα και εξωτερικό (ακόμη και από Αυστραλία και Νιγηρία) και η αναζήτηση στοιχείων για συγγραφή άρθρων και εργασιών στο εξωτερικό.
Χαρακτηριστικά σημειώνουν τα ΓΑΚ Λάρισας σχετικά «Τη δεκαετία του 1980 αναγνωρίζεται ο ρόλος της αγρότισσας της ελληνικής υπαίθρου ως εργαζόμενη, σε αντίθεση με την αντιμετώπισή της ως βοηθητικό μέλος που ίσχυε έως τότε, και παρά τη σημαντική συνεισφορά της τόσο στην παραγωγή όσο και τη διατήρηση των προϊόντων. Αυτή η δυνατότητα απόδοσης επαγγελματικής ταυτότητας ενισχύθηκε από δράσεις της Γενικής Γραμματείας Ισότητας με σκοπό την ώθηση των γυναικών στον αγροτουρισμό και τη σύσταση συνεταιρισμών και επιχειρήσεων. Λόγω της απουσίας ατομικού εισοδήματος και της πιθανής διστακτικότητας συμμετοχής σε μικτούς συνεταιρισμούς, προωθήθηκε η δημιουργία αμιγώς γυναικείων συνεταιρισμών και ο αγροτουρισμός ως τα καταλληλότερα αναπτυξιακά μοντέλα για την ελληνίδα αγρότισσα της εποχής.
Κάποιοι από τους παράγοντες συμμετοχής σε γυναικείο συνεταιρισμό είναι το ίδιο το δικαίωμα στο συνεταιρίζεσθαι, η εμπιστοσύνη στη συλλογική δραστηριότητα και συνεργασία, αλλά και πιο πρακτικοί λόγοι όπως η αντιμετώπιση της ανεργίας και η αύξηση του εισοδήματος, ατομικού και οικογενειακού.
Το εγχείρημα είχε εντυπωσιακή ανταπόκριση, υπολογίζεται ότι τη δεκαετία του 1990 η χώρα αριθμούσε πάνω από 140 γυναικείους συνεταιρισμούς που συνέβαλαν στην αξιοποίηση των τοπικών πόρων, τη διατήρηση της πολιτιστικής κληρονομιάς και τη συγκράτηση του πληθυσμού σε αγροτικές περιοχές. Η Γενική Γραμματεία Ισότητας, αλλά και άλλοι εμπλεκόμενοι φορείς (Υπουργείο Γεωργίας, ΠΑΣΕΓΕΣ, Αγροτική Τράπεζα, ΟΤΑ, ΕΟΜΜΕΧ) συνέδραμαν με σεμινάρια κατάρτισης, νομική και λογιστική υποστήριξη, διασύνδεση και ανταλλαγή εμπειριών και απόψεων μεταξύ των συνεταιρισμών.
Η πολυετής οικονομική κρίση που επηρέασε ιδιαίτερα τις μικρές τοπικές επιχειρήσεις και τις απέκλεισε από χρηματοδότηση, σε συνδυασμό με το κόστος παραγωγής, τη διαθεσιμότητα πρώτων υλών, την αδυναμία χρήσης σύγχρονων μέσων προώθησης και πώλησης, και κυρίως ο ανταγωνισμός βιομηχανικών προϊόντων χαμηλότερου κόστους, οδήγησε σε οικονομική ζημία και παύση λειτουργίας του μεγαλύτερου ποσοστού των γυναικείων συνεταιρισμών σε σύντομο διάστημα».
