Ο Σαφάρ Σααντού ζει τα τελευταία 4 χρόνια στην περιοχή των Δικαστηρίων στα Τρίκαλα. Ο Σαφάρ είναι πρόσφυγας που έφυγε μαζί με τα παιδιά και τη σύζυγο του από το βόρειο Ιράκ το 2018. Κινδύνευε η ζωή του.
Στα Τρίκαλα βρήκε τη γαλήνη, την ηρεμία και την ασφάλεια που έψαχνε. Φιλοξενήθηκε σε διαμέρισμα μέσω του προγράμματος ΕΣΤΙΑ. Ενσωματώθηκε αμέσως στην τοπική κοινωνία και άρχισε να εργάζεται ως ράφτης. Το επάγγελμα που έκανε και στην πατρίδα του. 
Τα δυο μεγαλύτερα παιδιά του εργάζονταν και εκείνα ενώ παράλληλα πήγαιναν σχολείο στο 2ο ΕΠΑΛ όπου παρακολουθούσαν μαθήματα και μάθαιναν και τη γλώσσα. Το τρίτο παιδί του, ο μικρός του γιος , πηγαίνει στο 3ο Δημοτικό σχολείο της πόλης.
Έραβε εθελοντικά μάσκες στην πανδημία
Την περίοδο της πανδημίας ο Σαφάρ έγινε ιδιαίτερα γνωστός και αγαπήθηκε από τους κατοίκους. Είχε προσφερθεί εθελοντικά και έραβε μάσκες για τον Δήμο. Τώρα με απόφαση της Υπηρεσίας Ασύλου ο Σαφάρ και τα παιδιά του είναι υποχρεωμένα να απελαθούν.
Στην εξέταση της αίτησης ασύλου που κατέθεσαν κρίθηκε ότι δεν συντρέχουν οι προϋποθέσεις του νόμου για την χορήγηση καθεστώτος πρόσφυγα ή επικουρικής προστασίας στην Ελλάδα. 
Και θα απελαθούν στη χώρα από την οποία έφυγαν γιατί κινδύνευαν. Ο Σαφάρ έχασε το δικαίωμα να εργάζεται και τα παιδιά αναγκαστικά σταμάτησαν να φοιτούν στο σχολείο. Η υπόθεση βρίσκεται πλέον στο Διοικητικό Δικαστήριο και περιμένουν την οριστική απόφαση.
Στο μεταξύ όσα λεφτά είχε και δεν είχε η οικογένεια του Σαφάρ – μερικές εκατοντάδες ευρώ – τα ξόδεψε τα διαδικαστικά. «Είναι όμορφα εδώ, ειρηνικά. Εάν επιστρέψω πίσω, κινδυνεύει η ζωή μου. Υπάρχει σοβαρό πρόβλημα στην πόλη που ζούσα», λέει ο ίδιο στην τοπική εφημερίδα, «Πρωινός Λόγος».
«Να μην απελαθούν» λένε οι γείτονες
Περισσότερες από 180 είναι στο μεταξύ οι υπογραφές που έχουν συγκεντρωθεί από τους γείτονες προκειμένου να μείνει η οικογένεια στην πόλη. Μεταξύ άλλων αναφέρουν: «Εμείς, οι γείτονές τους γνωρίζοντάς τους στην διάρκεια αυτών των ετών, ζώντας αρμονικά μαζί τους, ζητάμε από την τοπική Αυτοδιοίκηση και ειδικά από τον Δήμαρχο να παρέμβει άμεσα, ώστε η οικογένεια να μην απελαθεί, ιδίως τώρα, που οι λευκοί χριστιανοί ορθόδοξοι «κανονικοί» πρόσφυγες, αναγνωρίζονται αμέσως ως πρόσφυγες – και ευτυχώς γι’ αυτό.»
Και συνεχίζει: «Η γειτονιά στέκεται στο πλευρό τους, αλληλέγγυα στον αγώνα τους για ένα καλύτερο μέλλον μακριά από την φρίκη του πολέμου και τις διώξεις. Κανένας άνθρωπος δεν ξεριζώνεται εάν δεν κινδυνεύει.»
