Ο Λαρισαίος εικαστικός και ιστορικός της Τέχνης, κ. Γιάννης Χριστάκης, έχει δώσει τα διαπιστευτήριά του στα καλλιτεχνικά δρώμενα, τόσο στη Λάρισα, όσο και στη Σουηδία, όπου παλαιότερα έζησε και δούλεψε. Στο Πανεπιστήμιο του LUND μάλιστα, πήρε πτυχίο και στη συνέχεια ήταν τακτικός ερευνητής.
Του Λάμπρου Αναγνωστόπουλου
Στην Ελλάδα έχει οργανώσει δεκάδες Εκθέσεις και έχει δουλέψει στην Εκπαίδευση. Τον συνάντησα ένα απόγευμα πριν λίγες μέρες, στις Εργατικές Κατοικίες Γιάννουλης, σε διαμαρτυρία κατοίκων. «Έχασα μερικά σημαντικά έργα μου από τις πλημμύρες, αλλά τι να πουν και άλλοι συνάνθρωποί μου που έχασαν τα πάντα», μου είχε πει τότε.
Σε εκείνη τη διαμαρτυρία υπήρχαν όντως πολλοί κάτοικοι της περιοχής που μοιράζονταν τον ίδιο πόνο, το ίδιο βίωμα, άλλος σε μεγαλύτερο και άλλος σε μικρότερο βαθμό. Τόσες μέρες μετά δεν έχει αλλάξει κάτι «μιας και οι κάτοικοι μόνοι τους παλεύουν να σταθούν στα πόδια τους».
Μιλήσαμε με τον κ. Γιάννη Χριστάκη για τις τραγικές μέρες της πλημμύρας «που είναι τόσο κοντινές και μακρινές ταυτόχρονα», αλλά και για Τέχνη και κατά πόσο αυτή μπορεί να λειτουργήσει παρηγορητικά σε περιόδους κρίσεων.
Αναλυτικά η συνέντευξη:
Αρχικά, για τη σύγκριση Ελλάδας και Σουηδίας στις οποίες έχει ζήσει ανέφερε ότι: «Έχω δουλέψει στην εκπαίδευση, και στις δυο χώρες. Εκεί, στο βορρά ήταν πολύ όμορφα, δύσκολο το κλίμα αλλά η Σουηδία κερδίζει στα υπόλοιπα. Μου είχε προταθεί θυμάμαι μια θέση σε ένα Μουσείο στη Σουηδική Λαπωνία, αλλά πήρα την απόφαση να γυρίσω πίσω. Στην Ελλάδα δεν υπάρχει αξιοκρατία. Ένα βασικό πράγμα που έμαθα όλα τα χρόνια που ήμουν στη Σουηδία είναι να είμαι χαμηλών τόνων. Είναι απλοί και δοτικοί άνθρωποι, όπως είναι και οι Έλληνες αλλά εδώ δεν υπάρχει αξιοκρατία. Αυτό είναι κάτι που πληγώνει τη χώρα διαχρονικά. Όπως και η γραφειοκρατία.
Πολλές φορές στο παρελθόν προσπάθησα να κινητοποιήσω ανθρώπους και καταστάσεις για μια σειρά από ιδέες ή εκθέσεις σε συνεργασία με το εξωτερικό αλλά σχεδόν πάντα η γραφειοκρατία στεκόταν ανυπέρβλητο εμπόδιο. Είχα σκεφτεί για παράδειγμα να κάνουμε μια μεγάλη έκθεση για τον Πικάσο στη Λάρισα προς τα τέλη της δεκαετίας του ’90 και έπεσε στο κενό για μια σειρά από λόγους».
Για τη ζημιά που έπαθε στα έργα του σημείωσε ότι: «Εγώ έπαθα μεγάλη ζημιά γιατί καταστράφηκαν πάνω από 30 έργα μου, τα περισσότερα εκ των οποίων ήταν μεγάλα έργα, 1,80 επί 1,40. Ήταν μια δουλειά μου που της είχα δώσει τον τίτλο «Γένεσις» και την είχα παρουσιάσει πριν 30 χρόνια στην Πινακοθήκη της Λάρισας. Σύμφωνα με τα τότε στατιστικά είχαν περάσει από την Έκθεση αυτή περίπου 2,500 άτομα τότε.
Τα περισσότερα έργα ήταν από αυτή τη δουλειά και τα είχα σε υπόγειο χώρο που τον χρησιμοποιούσα περισσότερο σαν εργαστήρι. Είχα και άλλα έργα εκεί και όταν μας ήρθε η πληροφορία για το τι περιμένουμε από νερό, πρόλαβα και τα πήρα. Αυτά ήταν πολύ μεγάλα όπως είπα και δεν μπόρεσα να τα διασώσω. Επίσης, το περασμένο καλοκαίρι είχα κάνει μια Έκθεση στο Μεταξοχώρι στο Αρχοντικό «Σουλιώτης» και πάλι καλά μου είπε ο άνθρωπος να τα αφήσω εκεί για λίγο παραπάνω και έτσι σώθηκαν από τύχη. Έχασα μερικά σημαντικά έργα μου από τις πλημμύρες, αλλά τι να πουν και άλλοι συνάνθρωποί μου που έχασαν τα πάντα».
«Σχεδιάζω για το επόμενο διάστημα μια Έκθεση με τον συμβολικό τίτλο Πλημμυρίζοντας τη Θεσσαλία»
Για την κατάσταση αυτή τη στιγμή, ενάμισι μήνα μετά την καταστροφή επισήμανε ότι: «Ο κόσμος είναι έξαλλος γιατί δεν μας έχουν δώσει τίποτα ακόμη. Είδατε την απόγνωση τις προάλλες όταν ήρθατε στις Εργατικές. Όλο το βάρος έπεσε σε εμάς τους κατοίκους, ήρθε μια ιδιωτική εταιρεία να καθαρίσει και πληρώσαμε εμείς χρήματα που οι περισσότεροι δεν είχαν κιόλας.
Τα προβλήματα παραμένουν ακόμη. Για παράδειγμα και αυτό είναι ίσως από τα πιο απλά, δεν λειτουργεί καθόλoυ το ασανσέρ, οι άνθρωποι δεν μπορούν να το πληρώσουν μόνοι τους, ποιος θα το πληρώσει; Yποσχέθηκαν ότι θα μας δώσουν κάποια χρήματα αλλά τίποτα ακόμη και μάλιστα σύντομα θα γίνει και μια εκδήλωση – συλλαλητήριο ενάντια στο ότι παραμένουμε ουσιαστικά αβοήθητοι. Ο καθένας παλεύει μόνος του να σταθεί στα πόδια του».
Κλείνοντας, ερωτώμενος για το αν η Τέχνη μπορεί σε περιόδους κρίσης να λειτουργήσει παρηγορητικά για τον άνθρωπο, είπε ότι: «Σαφώς και μπορεί, είναι και στο άτομο αλλά νομίζω ότι μπορεί.
Έχω μια ιδέα το επόμενο διάστημα να οργανώσω μια μεγάλη Έκθεση στην περιοχή μας με τον συμβολικό τίτλο Πλημμυρίζοντας τη Θεσσαλία.
Μια Έκθεση εικαστικών, θα δούμε πως μπορεί να προχωρήσει, έχει τη σημασία του νομίζω να αποτυπώσει ο κάθε καλλιτέχνης όσα είδε ή σκεφτόταν ή φανταζόταν εκείνες τις ημέρες».
Πηγή: ΕΝΤΥΠΗ LARISSANET
