Δύο Ιρανές φιλενάδες που ζουν τα τελευταία χρόνια στην Ιταλία χόρεψαν συρτάκι κάτω από τον Θρόνο του Δία. Ένα ζευγάρι από την Κόστα Ρίκα ήπιε κόκκινο γλυκό κρασί και άκουσε ρεμπέτικα για πρώτη φορά στη ζωή του, φωτογραφίζοντας τον Μύτικα.
Και ακόμη πιο ψηλά ένα κοπάδι από τα αγριόγιδα του Ολύμπου σκαρφάλωναν χωρίς φόβο στα βράχια. Ανεβαίνοντας από την πλευρά της Ελασσόνας, κάπου εκεί στο καταφύγιο ανάγκης, Καλύβα Χριστάκη και σε υψόμετρο 2.550 μέτρων, στην αλπική ζώνη του βουνού, ο κ. Κηπόπουλος συνάντησε ένα κοπάδι αγριόγιδα, τα οποία δεν φάνηκε να ενοχλούνται από την ανθρώπινη παρουσία.
Πιθανόν να αναζητούσαν τα άγρια άλογα του Ολύμπου, που αποτελούν αρχαίο ελληνικό είδος, στο οποίο λέγεται ότι ανήκε και ο Βουκεφάλας, το άτι του Μεγαλέξανδρου. Δεν τα βρήκαν και τα αγριόγιδα συνέχισαν μόνα τους τις βόλτες στις απάτητες κορυφές του Ολύμπου. Στο Οροπέδιο των Μουσών, στο ξωκλήσι του Προφήτη Ηλία και στις κορυφές Στεφάνι, Σκολιό και Τούμπα μπορεί κανείς να δει δεκάδες αγριόγιδα σε κοπάδια -υπολογίζεται πως συνολικά ζουν περίπου 200 αγριοκάτσικα στο βουνό των Θεών.
Ο Παυσανίας ανέφερε πως κατά την αρχαιότητα στον Όλυμπο υπήρχαν λιοντάρια, αρκούδες, ελάφια. Σήμερα έχουν καταγραφεί 32 είδη θηλαστικών όπως το ζαρκάδι, το αγριογούρουνο, η αγριόγατα, κ.ά. Και το γνωστό αγριόγιδο που φτάνει σε μήκος το 1.30 μέτρα, ζυγίζει μέχρι 50 κιλά και έχει ως χαρακτηριστικό γνώρισμα τα όρθια κέρατα με κυρτές απολήξεις. Το είδος ζει μέχρι 20 χρόνια, πάντα σε αγέλες με αρχηγό συνήθως ένα θηλυκό άτομο. Μόνο όταν γεράσουν πολύ απομονώνονται από το κοπάδι και περνούν τις τελευταίες μέρες της ζωής τους μόνα τους σε απόκρημνες πλαγιές, μακριά από την ανθρώπινη παρουσία περιοχές.
Ο Όλυμπος του καλοκαιριού
Τούτες τις μέρες ο Όλυμπος ζει ημέρες… δόξας. Πλήθος ορειβατών και περιπατητών ανεβαίνουν στα καταφύγιο για να ζήσουν μια διαφορετική εμπειρία. Όσοι φτάνουν ως τον Μύτικα, έχουν -απαραίτητα- συνοδό βουνού, τον οποίο κλείνουν είτε από το Λιτόχωρο είτε από οργανωμένα γραφεία.
Τα καταφύγια είναι γεμάτα και πλέον δύσκολα βρίσκει κανείς διαθέσιμο κρεβάτι. Στο ψηλότερο από αυτά, το «Χρήστος Κάκκαλος», σε υψόμετρο 2.650 μέτρων, στο Οροπέδιο των Μουσών, επικρατεί το αδιαχώρητο. Πήρε το όνομα του από τον Χρήστο Κάκαλο, ο οποίος μαζί με τους Ελβετούς ορειβάτες Fred Boissonnas και Daniel Baud Bovy πραγματοποίησαν την πρώτη καταγεγραμμένη ανάβαση στην ψηλότερη κορυφή του Ολύμπου, τον Μύτικα, στις 2 Αυγούστου του 1913.
Φέτος και μέσω του προγράμματος Leader της Αναπτυξιακής Πιερίας έγιναν εργασίες ανακαίνισης και επέκτασης του καταφυγίου, υπό την εποπτεία της Ελληνικής Ομοσπονδίας Ορειβασίας και Αναρρίχησης, αλλά και πάλι οι εγκαταστάσεις αποδεικνύονται μικρές για να φιλοξενήσουν τόσο κόσμο.
«Αν είχαμε διπλάσιο αριθμό κρεβατιών, θα καλύπταμε και αυτά. Είναι πολύ μεγάλη η προσέλευση του κόσμου, κυρίως νέων που έρχονται για μια διαφορετική εμπειρία στο βουνό και φτάνουν μέχρι το Οροπέδιο των Μουσών. Αρκετοί είναι αυτοί που επιλέγουν να στήσουν τις σκηνές τους έξω, στο ύπαιθρο και διανυκτερεύουν εκεί. Τουλάχιστον 80 αντίσκηνα υπάρχουν περιμετρικά του καταφυγίου τα σαββατοκύριακα», λέει στη Voria, ο Αλέξανδρος Στύλλας, από τους διαχειριστές του καταφυγίου «Χρήστος Κάκκαλος».
Ένα από τα προηγούμενα βράδυ στο καταφύγιο έγινε βραδιά οινογαστρονομίας και γνωριμίας με δύο ξεχωριστά οινοποιεία της Πιερίας. Ένα άλλο βράδυ στήθηκε ελληνική βραδιά την οποία απόλαυσαν οι ξένοι επισκέπτες του βουνού. Αυστριακοί, Γερμανοί, Βραζιλιάνοι, Καναδοί χόρεψαν συρτάκι, καλαματιανό, τσιφτετέλι, άκουσαν ρεμπέτικα, λαϊκά και έζησαν μια βραδιά πέρα από τα συνηθισμένα.
Οι επισκέπτες του Ολύμπου δεν αντιλαμβάνονται τον καύσωνα. Ακόμη και μέσα στον Αύγουστο που… βράζει ο τόπος την ημέρα το θερμόμετρο δείχνει 15°C-20°C, ενώ το βράδυ ο υδράργυρος υποχωρεί στους 8°C και η κουβέρτα είναι απαραίτητη. Τα πρωινά ορειβάτες και περιπατητές φορούν μία ζακέτα ή φούτερ και απολαμβάνουν τον καφέ τους με θέα στον Μύτικα, την κορυφή στο βουνό των Θεών που συνήθως είναι καλυμμένη από ομίχλη.
«Η ανάβαση στον Όλυμπο είναι μια μοναδική εμπειρία. Χρειάζεται όμως οργάνωση και σύνεση. Κι όπως πολλές φορές έχουμε πει, το βουνό θέλει σεβασμό. Αν σεβαστείς την ηρεμία του, θα σου ανταποδώσει εικόνες μαγικές και ανεπανάληπτες», σημειώνει ο Αλέξανδρος Στύλλας.
Πηγή: voria.gr
