Το όραμά του για τον Βόλο, ξεδιπλώνοντας πτυχές της πολυκύμαντης ζωής του παρουσίασε μέσω του «Ράδιο-Ένα 102,5» ο υποψήφιος δήμαρχος Βόλου Απόστολος Παπαδούλης. Δίνοντας στοιχεία και της προσωπικής του ζωής, έκανε μια εκ βαθέων εξομολόγηση για όλα όσα τον αφορούν, γνωστοποιώντας μία μέρα μετά την παρουσίαση των υποψηφίων και των θέσεων του συνδυασμού του σε μεγάλη εκδήλωση, το όραμά του για έναν Δήμο πρωτοπόρο σε επενδύσεις και δράσεις για ανάπτυξη, με κυκλοφοριακό δακτύλιο και δωρεάν μετακίνηση στο κέντρο.
Ακόμη αναφέρθηκε σε θέματα ποιότητας ζωής όπως η αερορύπανση, το νερό και το κεφάλαιο ΔΕΥΑΜΒ, για την οποία είπε ότι θα δοθεί μάχη για να γίνει ξανά η ναυαρχίδα του Δήμου, για τη συνεργασία με το Π.Θ., που θα είναι διαρκής, για θέματα διαλόγου και δημοκρατίας, αλλά και για την εξέταση των οικονομικών μεγεθών του Δήμου και επανεξέταση όλων των συμβάσεων που έχουν υπογραφεί.
Συνέντευξη στον Γιώργο Καρεκλίδη
Ποιος είναι ο Αποστόλης Παπαδούλης, πότε και από πού ξεκίνησε, τι οικογένεια είχε…
Είμαι παιδί μιας οικογένειας εργατών. Οι γονείς μου ήταν περήφανοι άνθρωποι, μου δίδαξαν την αξιοπρέπεια και τον σεβασμό και αυτό ήταν μια σοβαρή παρακαταθήκη να την κουβαλήσω και για το δικό μου παιδί. Σπούδασα πολιτικές επιστήμες, πήγα στην Αγγλία να κάνω τα μεταπτυχιακά μου, γύρισα στην Ελλάδα, ασχολήθηκα ως manager στο Σύνδεσμο Βιομηχανικών Θεσσαλίας και Κεντρικής Ελλάδας και εκεί είχα τη δυνατότητα για πάνω από 30 χρόνια, να δουλέψω σε ένα δύσκολο περιβάλλον – γιατί το περιβάλλον των επιχειρήσεων είναι αρκετά δύσκολο.
Θέλω να δούμε τα πρώτα χρόνια του Αποστόλη Παπαδούλη, για να καταλάβει ο κόσμος με τι άνθρωπο έχουμε να κάνουμε και τι λέει η ψυχή σου;
Τα μαθητικά μου χρόνια τα πέρασα στην παράγκα της Ν. Ιωνίας. Είμαι απ’ αυτούς που έζησαν στην παράγκα της Ν. Ιωνίας, τη θυμάται και αναπολεί όλα εκείνα τα χρόνια. Οι γονείς μου κατοικούσαν στις εργατικές κατοικίες Μοσχάτου, ψηλά στο Βόλο και μετά ήρθαν στο Βόλο. Στις παράγκες έκανα αξιαγάπητες σχέσεις με ανθρώπους που ακόμα και σήμερα βρισκόμαστε, χαιρετιόμαστε. Ήταν ζωντανές εκείνες οι στιγμές και οι σχέσεις μας ήταν και παραμένουν ακόμα δυνατές.
Είχα πάθος με το ποδόσφαιρο. Ξεκίνησα επειδή είχα έναν καλό γυμναστή, τον αείμνηστο Τσιτσιγιάννη, που με πήρε στον Ολυμπιακό Βόλου. Ξεκίνησα να παίζω στην ερασιτεχνική ομάδα του Ολυμπιακού Βόλου με έναν σπάνιο άνθρωπο, τον αείμνηστο Οδυσσέα Μοντούλια, αλλά όταν πηγαίνεις στο Γυμνάσιο Ν. Ιωνίας και παίζεις στον Ολυμπιακό Βόλου, είναι μια δύσκολη ζωή για νέο παιδί. Οπότε υποχώρησα κι εγώ στην επιθυμία όλης της παρέας να γυρίσω στη Ν. Ιωνία και να παίζω στη Νίκη Βόλου. Και έπαιξα στην ερασιτεχνική ομάδα της Νίκης Βόλου, τη δεκαετία του ’70. Άλλη μια ωραία παρέα που ακόμα και σήμερα συναντιόμαστε. Πρόσφατα είχα ανεβάσει μια φωτογραφία στο FB με την ομάδα εκείνη όπου ήμουν τερματοφύλακας.
Γιατί επέλεξες τη θέση του τερματοφύλακα;
Νομίζω ότι το που πας και τι είσαι, μπορεί να προκύπτει και από τα χαρακτηριστικά σου. Πάντα ήθελα να ελέγχω την άμυνα και να καθοδηγώ την επίθεση (μάλλον το κάνω και σήμερα αυτό) και έτσι μου έμεινε το «τερματοφυλίκι». Έπαιξα αρκετό καιρό, αλλά ξέρετε εκείνη την εποχή, ενώ σήμερα λέμε ποδοσφαιριστής, επαγγελματίας κλπ. έπρεπε να επιλέξεις. Και μάλιστα οι γονείς μου που στην αρχή ήταν ανεκτικοί, άρχισαν να μου βάζουν θέματα ή ποδόσφαιρο ή παράτα όλα, αλλά εμείς δεν θα σ’ αφήσουμε να τα παρατήσεις όλα για τη μπάλα.
Εκείνη την εποχή όταν έπαιξες ποδόσφαιρο σε οργανωμένο γήπεδο και όχι στην αλάνα με πέτρες για δοκάρια, είχες αναβαθμιστεί κοινωνικά, ποδοσφαιρικά και ήσουνα κάτι, γιατί φορούσες μια φανέλα, έβρισκες εύκολα μπάλες, που τότε δεν έβρισκες εύκολα. Στη Νίκη Βόλου ήταν ένα διαβατήριο να περνάς μέσα στην κοινωνία της Ν. Ιωνίας, ήσουν γνωστός πια.
Εκεί έξω από το γήπεδο, όταν τελείωνε ο αγώνας και μαζευόμασταν, εσύ τότε μικρός κι εγώ νεαρός, άκουγες την κριτική που γινόταν…
Εκεί στήνονταν οι πρώτοι προπονητές της Ελλάδας, οι manager, αυτοί που έκαναν όλα τα πράγματα, ήξεραν πως ήταν η καλύτερη θέση, γιατί χάθηκε το γκολ. Τότε ήταν μια ηρωική εποχή και επώδυνη, γιατί το να είσαι τερματοφύλακας σε ένα γήπεδο της Νίκης Βόλου, που κάτω είχε γαρμπίλι, δεν ήταν και καλή υπόθεση. Θυμάμαι η μητέρα μου πάντα με περίμενε με κομπρέσες, για να καθαρίσουμε τα αίματα και να βάλουμε μετά σουλφαμίδα, για να επουλωθούν τα τραύματα.
Θυμάσαι τα ονόματα των συμπαικτών σου;
Αρκετών. Σήμερα μάλιστα είδα έναν απ’ αυτούς τον Στέργιο Λέτσο, τον Κιούγκη, τον Παλαιολόγο, τον Θεοδώρου, τον Τάκη Τσόγκα, τον Παναγιώτη Αθανασίου, τον Βασιλάκη Σακελλαρίου και τον Ματθαίου, τον Γιάννη Σεφαλίδη, τον Τάκη Φασούλα, τον Ζαργάνη, τον Θανάση Κατσιγιαννάκη. Ήταν μια ομάδα νέων παιδιών που είχαμε όλοι το ίδιο κίνητρο. Να παίξουμε μπάλα. Δεν ήμασταν επαγγελματίες, αγαπούσαμε την ομάδα, όταν χάναμε εξαφανιζόμασταν από τον κόσμο, όταν κερδίζαμε βγαίναμε περήφανοι έξω, αυτή ήταν η ζωή στη Ν. Ιωνία.
Και ξαφνικά σε χάνουμε από το ποδόσφαιρο…
Ξαφνικά, αναγκαστικά χάνομαι από το ποδόσφαιρο, γιατί είμαι φοιτητής πια και είναι δύσκολες εκείνες οι εποχές . Στο Πανεπιστήμιο σπούδασα Πολιτικές και Οικονομικές Επιστήμες και σταμάτησε αυτή η ωραία δραστηριότητα, γιατί οι ομάδες δεν είχαν την οικονομική δυνατότητα να σε πηγαινοφέρνουν από την Αθήνα στο Βόλο. Εγώ προσωπικά συνέχιζα να κάνω προπόνηση στον Πανιώνιο, περνούσα καλά κι εκεί, όμως το έκανα για το χόμπι μου πια.
Τέλειωσα τις σπουδές μου, πήγαν καλά και αποφάσισα να πάω στο εξωτερικό. Η οικογένειά μου ήταν οικογένεια εργατών και τα οικονομικά τους δεν ήταν καλά. Ακόμα και όταν ήμουν φοιτητής, πάντα δούλευα, για να μπορώ να εξοικονομώ τα αναγκαία και να μην επιβαρύνω την οικογένεια, που δεν είχε λεφτά. Όμως το είχα μεράκι να κάνω ένα μεταπτυχιακό, σε μια εποχή που τα μεταπτυχιακά ήταν σπάνια.
Πήγα στην Αγγλία γνωρίζοντας ότι τα οικονομικά μου ήταν «εγώ και η τσέπη μου» και αποφάσισα, για να μπορέσω να μαζέψω χρήματα για τα δίδακτρα, να κάνω διάφορες δουλειές. Την περίοδο εκείνη η Μεγάλη Βρετανία δεν ήταν μέλος της ΕΟΚ, άρα τα δίδακτρα ήταν ακριβά.
Προσπάθησα λοιπόν να μαζέψω όσα χρήματα μπορούσα, κάνοντας δουλειές διάφορες όπως σε εστιατόριο, κηπουρός, που δεν ήξερε αλλά έπρεπε να μάθω, και άλλες δουλειές. Ταυτόχρονα παρακολουθούσα τα μαθήματα που Πανεπιστημίου που ήταν για την εισαγωγή στο μεταπτυχιακό, μια δύσκολη, αλλά ηρωική περίοδος, γιατί θεωρούσα ότι έκανα κάτι σημαντικό για μένα και από την άλλη δεν επιβάρυνα τους γονείς μου.
Την περίοδο εκείνη έτυχε, ενώ περιμέναμε να πέσουν οι τιμές των διδάκτρων να κρατηθούν ψηλά, γιατί η Θάτσερ είχε αυτή την πολιτική. Γύρισα στην Ελλάδα για ένα καλοκαίρι, δεν είχα μπορέσει να πάρω αναβολή, τότε ήταν πιο οργανωμένη η Στρατολογία και με άρπαξαν αμέσως. Και αντί να επιστρέψω στο Λονδίνο, πήγα στην Κόρινθο…
Δεν το άφησα πίσω αυτό που ήθελα. Έκανα 24 μήνες στο Στρατό, γυρίζοντας όλη την παραμεθόριο περιοχή της Ελλάδας, γιατί αν ήσουν λίγο ζωηρός φοιτητής, δεν ήσουν και πολύ εμπιστοσύνης.
Αυτά τα παιδικά, εφηβικά και φοιτητικά χρόνια, τι ήταν ο Απ. Παπαδούλης, με τις παρέες του, τα κορίτσια, τα παιχνίδια, τα πάρτι…
Ήταν ένας ζωντανός άνθρωπος. Ως μαθητής Γυμνασίου, επειδή μάλλον ήμουν καλός μαθητής, ήμουν απουσιολόγος και απ’ ότι μαρτυρούν ακόμη και σήμερα φίλοι μου ήμουν το «πλυντήριο» της τάξης και προσπαθούσα να βοηθήσω συμμαθητές που κινδύνευαν να χάσουν χρονιά από απουσίες, να μην πάθουν τέτοιο κακό.
Τα πάρτι εκείνη την εποχή ήταν τα πάρτι των βερμούτ, των ξηρών καρπών (μέχρι στραγάλι και φιστίκι) και συνήθως στην παρέα που έκανε το πάρτι υπήρχαν πολλά αγόρια, λίγα κορίτσια, ένα κορίτσι που χόρευε συνεχώς, ενώ τα άλλα ήταν ντροπαλά. Αυτό ήταν παρατηρημένο και γινόταν ανέκδοτα τότε. Τα κορίτσια τότε ερχόταν στο πάρτι 8 με 10 και 10 η ώρα περίμενε η μαμά απ’ έξω να τα πάει στο σπίτι και κάποια στιγμή έμεναν μόνο τα αγόρια πίσω.
Ποια μουσική σου άρεσε;
Την εποχή εκείνη ακούγαμε rock ‘n roll, ήταν η εποχή των Beatles, των Rolling Stones, ήταν η εποχή που αν κυκλοφορούσε ένα νέο τραγούδι ήταν κατάκτηση να το ξέρεις, να το σιγοψυθιρίζεις, διότι έβλεπαν ότι είσαι ενημερωμένος και κάπως έτσι ήταν η ενημέρωση εκείνη την εποχή.
Ήταν μια εποχή δικτατορίας και τα δεδομένα δεν ήταν όπως σήμερα, ακόμη και την εφημερίδα που διάβαζες, έπρεπε να την προσέξεις, γιατί υπήρχαν πράγματα, που μπορεί να λέγονταν για σένα την άλλη μέρα.
Το σχολείο ήταν πολύ αυστηρό, οι καθηγητές ήταν καλοί άνθρωποι, αυτοί που λέω οι αγωνιστές της γνώσης, οι άνθρωποι που επέμεναν και όταν έβγαζαν καλούς μαθητές αισθανόταν περήφανοι. Την εποχή εκείνη το σχολείο δεν ήταν βιομηχανική παραγωγή, αλλά ένας χώρος όπου δοκιμάζονταν μαθητές και καθηγητές, αλλά και οι περιοχές.
Θυμάμαι το Γυμνάσιο Ν. Ιωνίας ήταν πολύ περήφανο όταν έβγαιναν τα αποτελέσματα με τα ονόματα των επιτυχόντων και κοιτούσαν οι καθηγητές να δουν αν το 1ο πέρασε το 2ο Γυμνάσιο, σε μια κόντρα περηφάνιας.
Επειδή δεν ήσουν παιδί της Ν. Ιωνίας, αυτή η κόντρα μεταξύ των Γυμνασίων Ν. Ιωνίας και Βόλου υπήρχε;
Όχι, ήμασταν φίλοι. Εγώ θα πάω στα γήπεδα, όταν έπαιζαν Ολυμπιακός και Νίκη ή και αντίστροφα, υπήρχαν οπαδοί των δύο ομάδων και ήταν αδιανόητο να γίνει ένα τέτοιο παιχνίδι χωρίς τους ανθρώπους που αγαπούσαν τις ομάδες τους.
Αυτό που βλέπουμε σήμερα, που πάει να σπάσει και μακάρι να σπάσει και θα βοηθήσουμε να σπάσει, τότε ήταν αυτονόητο, να πας και να παρακολουθήσεις έναν αγώνα. Βέβαια και τότε ακολουθούσαν οι πλάκες, όποιος κέρδιζε είχε ετοιμάσει καζούρα για τον άλλο, θυμάμαι ακόμη και ακραία, αλλά αθώα πράγματα και χωρίς κίνδυνο για τη σωματική ακεραιότητα κανενός.
Τότε, παρά το γεγονός ότι ήμασταν 16-17 χρονών, όταν λέγαμε ακατάλληλο για ανηλίκους το εννοούσαν και υπήρχε γραμμή από το σχολείο ότι αυτό το έργο απαγορεύεται να το δείτε. Θυμάμαι μια περίοδο, είχε έρθει για εξαιρετική ταινία «Ο θυρωρός της νύχτας» και η οδηγία του Γυμνασιάρχη ήταν «δεν θα πατήσει κανένας εκεί». Όλοι πιστεύαμε ότι αυτό ήταν μια θεωρητική υπόδειξη, όμως, μπαίνοντας μέσα, υπήρχε ο καθηγητής των Θρησκευτικών που έγραφε τα ονόματα και την άλλη μέρα, το μισό Γυμνάσιο έλειπε, ήμασταν σε αποβολή, διότι θέλαμε να δούμε την ταινία. Για μας αυτό ήταν καταπίεση, αλλά και ένας τρόπος να μηχανευτούμε τη διαφυγή απ’ αυτή την καταπίεση για να μπορέσουμε να κάνουμε αυτό που θέλουμε.
Πως άνοιξε η πόρτα στο Σύνδεσμο Βιομηχανιών και αν είχατε δουλέψει σε κάποια επιχείρηση
Ως εργάτης ναι στη Βιομηχανική Περιοχή. Για να υποστηρίξω τις σπουδές μου στην Αθήνα δεν είχα Χριστούγεννα και Πάσχα, δεν είχα καλοκαιρινές διακοπές και δεν ήξερα τι σημαίνει πάω διακοπές το καλοκαίρι. Θεωρούσα υποχρέωσή μου να δουλέψω.
Από τα πρώτα εργοστάσια που πήγα για δουλειά ήταν η πάλαι ποτέ ΒΙΟΣΩΛ, με άλλους φοιτητές και φίλους, για αρκετά χρόνια.
Το 1982 όταν απολύθηκα από το Στρατό, έγινε μια προκήρυξη, για υπάλληλο στο Σύνδεσμο Βιομηχανιών. Την εποχή εκείνη με Πανεπιστημιακό πτυχίο ήταν πολύ εύκολο να βρεις δουλειά, απ’ ότι σήμερα.
Πήγα κι εγώ στον ΣΒΚΕΘΕ και στα πρώτα μου βήματα συνεργάστηκα με τον συνταξιούχο σήμερα δημοσιογράφο Δημήτρη Μπάτσιο, που μου είπε ότι έχω πολύ καλή πένα, απόψεις και ανοιχτούς ορίζοντες και μου ζήτησε να γίνω δημοσιογράφος. Του είπα ότι θα δοκιμάσω στον Σύνδεσμο και αν δω ότι αυτά που θέλω δεν γίνονται, θα ψάξω αλλού, μπορεί να γίνω και δημοσιογράφος.
Εμένα μ’ ενδιαφέρει όταν ξεκινάω κάτι, να δω μέχρι που μπορεί να το πάω. Δεν απογοητεύομαι με την πρώτη προσπάθεια που μπορεί να είναι χωρίς περιεχόμενο, μ’ ενδιαφέρει να ξέρω τι δυνάμεις έχω να δώσω και να δω ο αποδέκτης πόσο ικανός είναι να τις πάρει.
Ο χώρος του Συνδέσμου Βιομηχανιών, ήταν αδιαμόρφωτος κι εκείνο που τον ενδιέφερε είναι πως διακινούνται τα συμφέροντα των μελών του. Εγώ βρήκα μια καλή ευκαιρία σ’ αυτό το χώρο να δοκιμάσω άλλα πράγματα. Ερχόμουν από το εξωτερικό, είχα δει πράγματα που κάνουν οι επιχειρήσεις στα δραστηριότητές τους, εδώ δεν είχαμε αυτή την κοινωνική ευαισθησία των επιχειρήσεων, ενώ τα σύνορα μεταξύ κεφαλαίου και εργασίας ήταν υψωμένα. Εγώ προσπάθησα αυτά να τα σπάσω, δηλαδή να μιλήσω με τα Εργατικά Κέντρα και με τη ΓΣΕΕ, παρά το γεγονός ότι θεωρούνταν από ορισμένους ιεροσυλία, προσπάθησα να ανοίξω σε άλλες δραστηριότητες και να μιλήσω για άλλα πράγματα, όπως για συνένωση ή συνεργασία επιχειρήσεων, από τη δεκαετία του ’90 και κάποια στιγμή τα clusters έγιναν και πολιτική κυβέρνησης, αλλά με τον τρόπο που έγινε απέτυχε, ενώ τους είχα υποδείξει πως δεν θα έπρεπε να γίνει.
Επιπλέον αποφάσισα ότι ο χώρος αυτός δεν μπορεί να είναι απομακρυσμένος απ’ αυτά που γίνονται στον περιβάλλοντα χώρο. Γι’ αυτό επιχείρησα, προσπάθησα και ο Σύνδεσμος πήρε το Ευρωπαϊκό Κέντρο Πληροφοριών, που έδωσε μια ευκαιρία να ανοίξουμε μια γραμμή με την Ευρώπη. Παράλληλα, είχα την ευκαιρία να μιλάω με επενδυτές που έψαχναν τόπο να εγκατασταθούν και το έκανα με αρκετά καλό τρόπο, αν και οι τελικές συζητήσεις γινόταν με τις κυβερνήσεις.
Επίσης, εκείνη την εποχή επειδή ακριβώς βρισκόταν σε εξέλιξη μια ολόκληρη συζήτηση από το 1982 για την Υγιεινή και την Ασφάλεια της εργασίας, έκανα μια μάλλον θετική παρέμβαση και εγκαταστάθηκε στο Βόλο το Παράρτημα του Ελληνικού Ινστιτούτου Υγιεινής και Ασφάλειας της Εργασίας, που είχε μια καλή σταδιοδρομία και ελπίζω να μπορέσει να δώσει αυτά τα οποία θέλει.
Το 1996, το υπουργείο Ανάπτυξης προκηρύσσει έναν διαγωνισμό για να προσλάβει ενδιάμεσους φορείς για τη διαχείριση κοινοτικών πόρων. Επειδή ο Γιώργος Προβόπουλος, είναι φίλος, ήταν τότε οικονομικός σύμβουλος του Κωστόπουλου της Alpha Bank, στήσαμε μαζί την ΑΕΔΕΠ (Αναπτυξιακή Εταιρία Διαχείρισης Ευρωπαϊκών Πόρων), για τη Θεσσαλία και τη Στερεά Ελλάδα. Μου είπε, υπό μια προϋπόθεση ότι θα είσαι μέσα. Του είπα στο υπόσχομαι. Επειδή η έδρα της ΑΕΔΕΠ ήταν στη Λαμία και είχα δώσει αυτή την υπόσχεση, από το 1996 μέχρι το 2001, έφευγα από το Βόλο κάθε πρωί, πήγαινα στη Λαμία και το βράδυ επέστρεφα ξανά. Σ’ αυτή η εταιρία, η οποία διαχειρίζεται ευρωπαϊκούς και ένα μέρος εθνικούς πόρους και που από το 2001 έχει έδρα το Βόλο, είχα την ευκαιρία να διοικήσω 5.000 επενδύσεις για τις οποίες δόθηκαν 1 δις. €.
Η εταιρία αυτή από το 1996 μέχρι σήμερα βαθμολογείται από Ευρωπαϊκά ελεγκτικά όργανα με άριστα.
Είστε ο άνθρωπος που διαχειρίζεται όλες τις επενδύσεις στην Κεντρική Ελλάδα και μαζί σας έχουν προχωρήσει πάρα πολλά επιχειρήσεις. Είστε ο κατάλληλος άνθρωπος για να βρούμε επενδυτές, ως Δήμος Βόλου.
Το να ψάξεις να βρεις επενδυτές και να τους πείσεις είναι μια δύσκολη δουλειά. Χρειάζεται κύρος, να έχεις κάνει συμμαχίες, να ξέρεις πως προσεγγίζονται αυτοί οι άνθρωποι και επίσης να βγαίνει μια αξιοπιστία απ’ αυτή τη συμφωνία, γιατί οι επενδυτές βάζουν τα λεφτά τους για να βγει κέρδος. Εσύ είσαι αυτός που βάζει τους όρους για το ποιοι είναι οι επενδυτές που θέλεις να πάρεις.
Στην ομιλία μου είπα ότι θέλουμε επενδυτές που θα δημιουργούν θέσεις εργασίας, οι επενδύσεις τους θα είναι φιλικές στο περιβάλλον, θα φέρουν νέα τεχνολογία και επίσης θα μας δημιουργούν επιπλέον εισόδημα. Και εμείς θα αναλάβουμε ευθύνη ότι θα είμαστε εγγυητές της τοπικής συναίνεσης και ότι οποτεδήποτε χρειαστεί η επιχείρηση και έχει τα δύσκολα, θα είμαστε δίπλα και σύμμαχοι.
Πως σκέφτεστε αυτό το κομμάτι, διότι είναι πολύ σημαντικό για την πόλη, σήμερα που έχουμε προβλήματα και λόγω κρίσης, αν εκλεγείτε δήμαρχος Βόλου με τη δική σας συμβολή;
Πρώτα απ’ όλα θα γίνει σχεδιασμός και προγραμματισμός. Αν ερχόταν κάποιος στο Βόλο, με μια βαλίτσα λεφτά και έλεγε πείτε που να πάω να επενδύσω, δεν θα είχαμε να του υποδείξουμε τίποτα.
Ο σχεδιασμός λέει ότι δημιουργείς φακέλους για τα συγκριτικά σου πλεονεκτήματα, όπως έχω να διαθέσω χώρους για την ανάπτυξη του τουρισμού ή της βιομηχανίας. Όταν ετοιμαστεί ο σχεδιασμός, σε συνεργασία με το Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας, τα παίρνεις αυτά σε ένα βαλιτσάκι και αρχίζεις και ψάχνεις σαν γυρολόγος, διάφορα Επιμελητήρια κλπ.
Αυτή τη δουλειά θα την κάνετε εσείς;
Προσωπικά. Σκοπός μου είναι ο μισός χρόνος μου να είναι εκτός Βόλου και να μη γυρίζω με το μηχανάκι να δω αν μαζεύονται τα σκουπίδια. Αυτό είναι δουλειά ενός υπαλλήλου.
Γυρίζεις, δείχνεις αυτό που είσαι, κουβεντιάζεις με ανθρώπους, έχεις και συμμάχους μαζί σου, που είναι επενδυτές που βρίσκονται σήμερα στο Βόλο, είναι ξένοι και έχουν να πουν μια καλή εμπειρία. Αυτό το κάνεις με μεθοδικότητα, ζητάς βοήθειες από τις Πρεσβείες της Ελλάδας, από διεθνή Επιμελητήρια και συμμετέχεις σε διεθνή αναπτυξιακά φόρα, όπου παρουσιάζεις ποιος είσαι.
Από τη στιγμή που αρχίζεις να απασχολείς τους επενδυτές, μπορεί να μην έρθουν όλοι, αλλά κάποιοι θα έρθουν. Και όταν έρθει ο πρώτος θα θέλουν να μάθουν και οι άλλοι γιατί ήρθε και τι έκανε, καθώς οι επενδύσεις πάνε στις επενδύσεις.
Δεν μπορώ να φανταστώ αν από την παρούσα Δημοτική Αρχή κάνει κάποιος αυτή τη δουλειά. Μπορεί να μην καταλαβαίνει αυτά που λέμε.
Η συγκέντρωση που κάνατε ήταν μεγάλη, η μεγαλύτερη συγκέντρωση που έγινε μέχρι τώρα. Είστε ευχαριστημένος; Ο κόσμος που συγκεντρώθηκε, τι ήταν πολιτικά;
Είμαι ενθουσιασμένος, συγκεντρώθηκαν περίπου 1200 άτομα, όπως μου είπαν. Ο κόσμος ήταν αυτό που είμαστε κι εμείς, υποψήφιοι. Όπως είπα είμαστε αριστεροί, δεξιοί, κεντρώοι, φιλελεύθεροι, αλλά, πάνω απ’ όλα, είμαστε Βολιώτες, δημοκράτες, αξιοπρεπείς άνθρωποι.
Αυτοί οι άνθρωποι πίστεψαν στον Αποστόλη Παπαδούλη και πήγαν εκεί, από όλες τις παρατάξεις άνθρωποι, που θέλουν κάτι καλύτερο για την πόλη. Αυτό το καλύτερο, μπορείτε να μου το πείτε, για να το ακούσουν οι χιλιάδες ακροατές μας;
Ο Βόλος είναι μια παλιά πόλη. Συνηθίζουμε να λέμε ότι είμαστε μια όμορφη πόλη. Κάνουμε ένα λάθος. Αν στη θάλασσα βάζαμε σπαρτά και στο βουνό καλαμπόκια, θα βλέπαμε καθαρά τι είναι η πόλη, γιατί τον Βολιώτη τον νοιάζει η καθημερινότητά του στην πόλη.
Η πόλη είναι μια παλιά πόλη που δεν έχει πάρει πολιτικές για ν’ αλλάξει την καθημερινότητά της, για να γίνει μια σύγχρονη πόλη.
Ο δικός μας προγραμματισμός είναι ο Βόλος ν’ αρχίσει να μετατρέπεται σε μια σύγχρονη, βιώσιμη πόλη και βιώσιμη πόλη είναι αυτή που δίνει το δικαίωμα στον πολίτη να κυκλοφοράει στο κέντρο της πόλης, με την άνεση της ασφάλειας. Η διέλευση των αυτοκινήτων μέσα από την πόλη, είναι υπόθεση της δεκαετίας του ’80, τότε που οι μεγάλοι δρόμοι και τα μικρά πεζοδρόμια ήταν τα χαρακτηριστικά της πόλης.
Εμείς λέμε ότι μέσα στην πόλη, ξεκινώντας από την Αργοναυτών και πάνω, δημιουργούμε κυκλοφοριακό δακτύλιο, δηλαδή στο χώρο αυτό δεν κυκλοφορούν τα οχήματα που κυκλοφορούν σήμερα, αλλά μόνο μικρά λεωφορειάκια του ΚΤΕΛ, ταξί και δίκυκλα. Καθορίζουμε τις διαδρομές σ’ αυτόν τον δακτύλιο που θα είναι πυκνές, για να εξυπηρετούνται όλοι οι άνθρωποι στο χώρο αυτό και η μεταφορά των συμπολιτών μας μέσα στον δακτύλιο είναι δωρεάν, με χρήματα που θα πληρώνει ο Δήμος Βόλου.
Εκπαιδεύουμε τους πολίτες για να αφομοιώσουν τα οφέλη απ’ αυτή την λειτουργία, για ν’ αρχίσουμε να πηγαίνουμε προς τα πάνω. Την ίδια περίοδο συζητάμε με το ΚΤΕΛ για να δημιουργηθούν νέα δρομολόγια μέσα στην πόλη, ώστε ντα λεωφορεία να πάνε και σε άλλες περιοχές της πόλης, που έχει μεγαλώσει. Αν συμβούν αυτά το ΚΤΕΛ θα έχει οικονομικό όφελος, όπως και η πόλη.
Ο δακτύλιος αυτός αρχίζει και μεγαλώνει προς τα πάνω, ενώ την ίδια περίοδο εμείς αγοράζουμε και γκρεμίζουμε αχρηστευμένα σπίτια και δημιουργούμε πάρκινγκ της γειτονιάς και πράσινα σημεία. Το θηριώδες πάρκινγκ στη Φιλελλήνων με αυτούς τους «οσμηρούς» όρους, νομίζω ότι δε λύνει, αλλά δημιουργεί προβλήματα.
Για το περιβάλλον και τη ρύπανση θα γίνει διάλογος;
Σε ότι αφορά στο περιβάλλον, η ΑΓΕΤ είναι ένα υποσύνολο προβλήματος, δεν είναι το πρόβλημα. Πρώτα απ’ όλα έχουμε πολίτες που διαμαρτύρονται. Διαμαρτύρεται κάποιος όταν δεν ξέρει ποιο είναι το μέγεθος του προβλήματος, τι βλάβη μπορεί να του προκαλέσει και γι’ αυτό φοβάται.
Εάν δεν υπάρχει κάποια σοβαρή θέση απ’ αυτόν που τον εκπροσωπεί μέσα στην πόλη, που είναι ο επικεφαλής και ο πρώτος δημότης της πόλης, να του πει με τεκμηρίωση ότι δεν ισχύει αυτό που φοβάσαι και να τα αποτελέσματα, τότε εκείνος θα συνεχίσει να διαμαρτύρεται και θα έχει ακτιβιστικές δραστηριότητες κλπ.
Αναλαμβάνουμε την υποχρέωση ότι θα κάνουμε τον πρώτο δημόσιο και απροκατάληπτο διάλογο με την ΑΓΕΤ, ο καθένας ζητώντας ή δίνοντας στον άλλο αυτά τα οποία έχει, αποδείξεις. Η συζήτηση γίνεται με επιστημονικά, τεχνικά και ποιοτικά χαρακτηριστικά. Οι δεσμεύσεις είναι εκατέρωθεν σεβαστές και το αποτέλεσμα παράγει συνευθύνη. Εμείς λέμε ο Δήμος Βόλου να παρακολουθεί τους μετρητές της ΑΓΕΤ.
Εγκαθιστούμε σταθμούς μετρητών μέσα στην πόλη, που κάνουν τη χημική ανάλυση της αέριας ρύπανσης, για να ξέρουμε τι είναι αυτό που αναπνέουμε. Επίσης, χρηματοδοτούμε για να επικαιροποιείται η επιδημιολογική μελέτη, ενώ θα εκπονηθεί οπωσδήποτε μελέτη, για να δούμε σε ποια σημεία υπάρχει ενδεχομένως συγκέντρωση βαρέων μετάλλων. Όλα αυτά είναι για την ποιότητα ζωής και για την υγεία των πολιτών.
Στο μόνο που μπορώ να δώσω μια δικαιολογία στην παρούσα Δημοτική Αρχή είναι ότι είναι άσχετη. Οι άνθρωποι αυτοί ξέρουν πολύ καλά να χτίζουν νυχτερινά λαμπάκια και να φτιάχνουν ποδοσφαιρικές ομάδες. Αυτό κάνουν και όλα τα υπόλοιπα τους είναι παγερά αδιάφορα. Γι’ αυτό και στην Περιφέρεια του Δήμου Βόλου είναι σχεδόν ανεπιθύμητη.
Μιλάμε για ολοκληρωμένη ανακύκλωση στο Δήμο Βόλου, Εμείς σήμερα πετάμε λεφτά. Όλα τα υλικά τα πετάμε σε ένα μπλε κάδο, αλλά που πηγαίνει ο μπλε κάδος, αφήστε το.
Εμείς λέμε ότι ξεκινάμε την ολοκληρωμένη ανακύκλωση. Δεν μπορεί να γίνει κατευθείαν σε όλη την πόλη. Θέλουμε να το κάνουμε με οργανωμένο και μετρήσιμο τρόπο. Έτσι λοιπόν, διαλέγουμε τέσσερις περιοχές στο Δήμο Βόλου, συζητάμε με τους κατοίκους των περιοχών αυτών, τους μαθαίνουμε τι είναι ανακύκλωση μέσα στο σπίτι, τους εκπαιδεύουμε και στη συνέχεια εγκαθιστούμε κάδους στις περιοχές που θα συμφωνήσουμε και πηγαίνουν οι χρωματισμένες σακούλες που έχουν στο σπίτι τους, στο χρώμα του κάδου που ανήκει. Οι περιοχές αυτές, απαλλάσσονται από ένα μέρος των δημοτικών τελών, διότι τα χρήματα αυτά μας τα δίνουν πίσω.
Εκτιμώ ότι σε τρία χρόνια θα έχουμε ολοκληρωμένο σύστημα ανακύκλωσης στο Βόλο, θα έχει λυθεί το θέμα και τα περί srf, rdf μακριά από μας.
Ποιες οι προτεραιότητες του υποψηφίου δημάρχου
Ο υποψήφιος δήμαρχος Βόλου, έκανε ιδιαίτερη αναφορά σε μια σειρά θεμάτων που αφορούν στην πόλη, όπως στη ΔΕΥΑΜΒ, την ανάπτυξη, το Μουσείο της Αργούς, τη συνεργασία με το Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας κ.α. για τα οποία έδωσε ταυτόχρονα το όραμά του, αλλά και το πώς μπορεί αυτό να γίνει πράξη.
Για τη σωτηρία της ΔΕΥΑΜΒ
Αυτές είναι παρεμβάσεις που μαζί με το νερό, ολοκληρώνουν αυτό που λέμε ποιότητα ζωής.
Το νερό της βρύσης πλέον, δεν μπαίνει με ευκολία στο τραπέζι. Πληρώνουμε ακριβό νερό, με την έννοια ότι το πόσιμο νερό μας, είναι εμφιαλωμένο. Όμως, το νερό της πόλης μπορεί να είναι καλό. Και πρέπει να το κάνουμε καλό, ώστε να επιστρέψει στο τραπέζι του νοικοκυριού.
Η ΔΕΥΑΜΒ, στις εξάρσεις της ζήτησης, μας δίνει νερό από γεωτρήσεις που είναι υφάλμυρο πια. Εμείς λέμε ότι ξεκινάμε μια συζήτηση για τα νερά της Πορταριάς, μια συζήτηση πρόσωπο με πρόσωπο, χωρίς προκατάληψη και με στόχο να βρούμε λύση.
Επίσης θα ανασύρουμε μελέτες που υπάρχουν και είναι ακριβές, να τις επικαιροποιήσουμε, για να ξεκινήσουμε τη διαδικασία αναζήτησης υπόγειων ή επιφανειακών νερών, που έχουμε πάρα πολλά, αλλά δυστυχώς είναι στα αζήτητα.
Η ΔΕΥΑΜΒ παραμένει δημοτική επιχείρηση και φιλοδοξία μας είναι να γίνει ξανά η ναυαρχίδα του Δήμου Βόλου, όπως την οραματίστηκαν και την εφάρμοσαν οι πρώτοι δήμαρχοι. Η επιχείρηση έχει πολύ σοβαρούς στόχους να υλοποιήσει, προγραμματίζουμε δύο νέα υδροηλεκτρικά έργα, από χρήση νερών που μας δίνει η ΔΕΥΑΜΒ και θα μειώσουν το κόστος κατανάλωσης ενέργειας,
Για το αποχετευτικό της πόλης και των περιφερειακών ενοτήτων θα εφαρμόσουμε πιλοτικά αποχετευτικά συστήματα. Θέλουμε να δούμε και θα το κάνουμε με ευλάβεια τη συντήρηση του αγωγού που καταλήγει στη θάλασσα, από τον βιολογικό καθαρισμό, διότι δεν ξέρω πόσο καλά συντηρείται και τι επιπτώσεις έχει αυτό στο θαλάσσιο περιβάλλον και στην υγεία των λουόμενων.
Έχουμε θέμα με την άρδευση που δεν είναι ύδρευση και κακώς τη διαχειρίζεται η ΔΕΥΑΜΒ. Το νερό για τους αγρότες είναι ζωή – εισόδημα και δεν μπορείς να συμπεριφέρεσαι στο νερό αυτό σα να είναι πόσιμο και πρέπει ν’ ασχοληθείς με άλλους είδους τιμολογιακή πολιτική, να διευκολύνεις τους ανθρώπους αυτούς για να ζουν με αξιοπρέπεια και να βγάζουν χρήματα από τον μόχθο τους.
Θα πρέπει να δοθεί η μεγάλη «μάχη» για τη σωτηρία της ΔΕΥΑΜΒ, γιατί αν δεν δοθεί, η επιχείρηση πάει για πτώχευση και το νερό για ιδιωτικοποίηση, κάτι που θέλει σήμερα η παρούσα Δημοτική Αρχή.
Η ανάπτυξη στην πόλη
Ο Απ. Παπαδούλης είπε ότι εκτός από τις επενδύσεις, έχουμε το κομμάτι της ανάπτυξης του Δήμου, σε ορισμένους πυλώνες.
Όπως είπε, δεν έχουμε τουρισμό στο Βόλο και εμείς μιλάμε για τουρισμό στο βουνό και στη θάλασσα, ενώ από τον υπολογισμό αυτό λείπει η πόλη, που πρέπει να γίνει τουριστική. Εμείς έχουμε πλούσια τα ελέη. Έχουμε φυσικό περιβάλλον, θρησκευτικό, αρχαιολογικό, πολιτιστικό, γευσιγνωστικό και αθλητικό τουρισμό, αλλά δεν έχουμε διαχειριστή.
Εγώ είπα ότι δημιουργούμε τοπικό οργανισμό τουρισμού, στον οποίο συμμετέχουν όλοι όσοι έχουν σχέση με το τουριστικό προϊόν αι ας αρχίσουμε να καταλαβαίνουμε ότι τουριστικό προϊόν είναι διαφορετικό από το έρχονται 10 άνθρωποι στο Βόλο. Τουριστικό προϊόν σημαίνει ετήσιος προγραμματισμός, προϋπολογισμός για να εξυπηρετηθεί αυτός ο προγραμματισμός, έχω σχέδιο στις αγορές που πηγαίνω και στο τέλος της ημέρας κάνω απολογισμό πόσα ξόδεψα και πόσα κέρδισα σε χρήμα και σε θέσεις εργασίας. Αυτό που ακούγεται «άναψαν τα λαμπάκια και ήρθε κόσμος», είναι παραμύθια.
Εκτός από το Μουσείο της «Αργούς», που θα φέρει πολλά στην πόλη, είναι και το Μουσείο του Τζιόρτζιο ντε Κίρικο.
Η Αργώ για μας είναι προτεραιότητα, γιατί το να κάνεις ένα μουσείου πιστού αντιγράφου, μπορεί και στο τέλος να μη λέει και πολλά πράγματα. Εδώ πρέπει να στήσεις το παραμύθι που πουλάει.
Το πρώτο που θα επιδιώξουμε είναι να κατοχυρωθεί η Αργοναυτική Εκστρατεία, σε συνεργασία με την ΟΥΝΕΣΚΟ ως παγκόσμια πολιτιστική κληρονομιά. Στο μουσείο η δημιουργία ενός διαδραστικού περιβάλλοντος, όπου οι επισκέπτες, έξω από το μουσείο θα ζουν την Αργοναυτική Εκστρατεία με βιωματικό και διαδραστικό τρόπο. Γι’ αυτό θα έρθουν οι τουρίστες.
Επίσης είπα ότι θα κατασκευάσουμε και άλλη μια Αργώ, βιομηχανικής κατασκευής, που κάθε πέντε χρόνια, θα κάνει ένα ταξίδι από την Αρχαία Ιωλκό, σε έναν προορισμό της εκστρατείας. Αυτή την Αργώ θα την επανδρώνουν νέοι άνθρωποι από τα Πανεπιστήμια όλου του κόσμου, που θα επιλέγονται από εργομετρικές διαδικασίες που θα στήσουμε εμείς. Επίσης κάθε τρία χρόνια θα γίνεται ένα διεθνές συνέδριο στην πόλη, όπου καθηγητές που ασχολούνται με τον μύθο και την εκστρατεία, θα αξιολογούν εργασίες φοιτητών από όλα τα Πανεπιστήμια του κόσμου, για την Αργώ, στους οποίους θα δίνονται ηθικές αμοιβές, όπως η μετονομασία της Ιωλκού για ένα χρόνο στο όνομα του φοιτητή που κέρδισε το πρώτο βραβείο. Δεν χρειάζεται να έχεις λεφτά για να κάνεις έξυπνες κινήσεις.
Η αργώ σε μια άλλη πόλη και χώρα του πολιτισμένου κόσμου, θα έβγαζε τα εισοδήματα της μισής χρονιάς. Εμείς ψάχνουμε χώρο να την παρκάρουμε ή να την κάνουμε Χριστουγεννιάτικο δένδρο, την έχουμε υποβαθμίσει και τώρα αρχίζουμε και μιλάμε για το μουσείο μ’ αυτό τον άθλιο τρόπο. Δεν είναι η Αργώ, είναι η ιστορία της και το παραμύθι πίσω απ’ αυτή.
Η συνεργασία με το Π.Θ.
Ο υποψήφιος δήμαρχος τόνισε, ότι έχουμε την τύχη να έχουμε ένα Πανεπιστήμιο με μηχανικούς ηλεκτρονικών δικτύων που ασχολούνται με τη διαδραστικότητα και αντί να κάνουμε συνεργασίες με το Πανεπιστήμιο, το έχουμε απέναντι θεωρώντας ότι μπορεί να κινδυνέψουμε κιόλας να γίνουν Πανεπιστημιούπολη!
Η ασχετοσύνη και το κόμπλεξ βγάζουν και τέτοιες χαζομάρες προς τα έξω.
Έχουμε πολλά να κάνουμε με το Πανεπιστήμιο και θα σας πω κάτι που θεωρώ εμβληματικό. Έχουμε πολύ καλή Γεωπονική Σχολή και επιφάνειες στη Ν. Ιωνία που είναι ακάλυπτες. Εκεί θα γίνει ένας εξαιρετικός βοτανικός κήπος, που παντού στον κόσμο είναι επισκέψιμοι, γιατί κάποιος θέλει να δει τη χλωρίδα, τα περίεργα και τις ιδιότητες. Και για να τα δεις αυτά πληρώνεις.
Εκεί θα στήσουμε έναν βοτανικό κήπο κοινωνικής επιχείρησης, με τη συνεργασία του Π.Θ., που τα νέα παιδιά θα δοκιμάζουν τις γνώσεις τους, να φέρνουν νέα άνθη και φυτά.
Για τα ονόματα
Ανακοινώσατε τα ονόματα 66 υποψηφίων του ψηφοδελτίου, που προέρχονται από τους πολίτες και διαφόρους κλάδους. Εσείς το αποφασίσατε ή υπάρχει κάποιος κομματικός «δερβέναγας»;
Βοηθούν και άλλοι στη συγκρότηση του ψηφοδελτίου, αλλά εγώ είμαι αυτός που κάνω αποδεκτά ή όχι τα ονόματα των υποψηφίων και κανένας άλλος. Αυτά ήταν ξεκάθαρα από την αρχή.
Όταν λέμε ανεξάρτητη αυτοδιοικητική ομάδα, σημαίνει ότι εγώ ασχολούμαι με το ψηφοδέλτιό μου, εγώ αξιολογώ, αποδέχομαι ή απορρίπτω, εγώ είμαι υπεύθυνος για το πρόγραμμα με την ομάδα μου και με κανέναν άλλο απέξω και εγώ είμαι υπεύθυνος για το αποτέλεσμα. Αν είναι καλό, λέμε ο.κ. το πιστωθήκαμε, αν είναι κακό, το χρεώνομαι εγώ.
Άρα έχουμε μια υποψηφιότητα εντελώς αδέσμευτη απέναντι στα κόμματα, που θα διοικήσει με τον δήμαρχο, τους άλλους υποψηφίους και με όλη την πόλη. Κι εμείς με τα συνέδρια που κάναμε αυτά τα χρόνια προσπαθήσαμε να κουβεντιάζει η πόλη, κάτι που είχαμε χάσει, καθώς η παρούσα Δημοτική Αρχή έχει αποκόψει τελείως τον διάλογο και τη συνεργασία, για να πετύχουμε κάτι καλύτερο. Πρέπει να αποκαταστήσουμε τη δημοκρατία στην πόλη και τη συνεργασία.
Δε μ’ ενδιαφέρει που ανήκει πολιτικά κάποιος, αρκεί να είναι ικανός. Η καθαριότητα της πόλης έχει τη δική της φιλοσοφία και με ιδεολογήματα δεν αντιμετωπίζεται. Πρέπει με αποφασιστικότητα να πεις δεσμεύομαι να τα κάνω.
Για μας η δημοκρατία είναι το Α και το Ω για την καλή λειτουργία και την ανάπτυξη της πόλης.
Εγώ καταλογίζω στη Δημοτική Αρχή ότι κατέστρεψε τον διάλογο και μάλιστα συνυπεύθυνοι είναι τουλάχιστον δύο. Είναι και ο πρόεδρος του Δημοτικού Συμβουλίου, είναι και ο δήμαρχος.
Αν δεν μπορέσεις να πάρεις τις απόψεις των άλλων που μπορεί είναι καλύτερες από τις δικές σου, ουαί και αλίμονο. Παντογνώστες σ’ αυτό το επίπεδο της Αυτοδιοίκησης δεν υπάρχουν. Ο κάτοικος της γειτονιάς ξέρει πολύ καλύτερα το πρόβλημα από τον οποιονδήποτε καλό αντιδήμαρχο. Κάτσε και άκουσέ τον. Φέρτον στο Δημοτικό Συμβούλιο, όπως και τις ομάδες πολιτών που αντιδρούν, ζήτησέ τους να είναι τεκμηριωμένοι, να παρουσιάσουν τα προβλήματα και τις προτάσεις τους να τα εξετάσεις. Έτσι γίνεσαι σοφότερος.
Ο υποψήφιος δήμαρχος δήλωσε ότι δεν πρόκειται να διαπραγματευτεί μείζονα ζητήματα της πόλης, χωρίς την παρουσία των άλλων επικεφαλής των δημοτικών παρατάξεων, όλα στο φως.
Αν ο πολίτης δεν πειστεί ότι δεν γίνεται τίποτα πίσω από την πλάτη του και ότι όλα γίνονται μπροστά, θα είναι απέναντι κριτής, θα αμφισβητεί τους πάντες και τα πάντα και δεν θα είναι καθόλου περίεργο να επιλέξει ξανά στο μέλλον καταστάσεις σαν τη σημερινή.
Κάπου είπατε στο λόγο σας ότι αν αναλάβετε θα πρέπει να ελεγχθούν τα οικονομικά. Γιατί το είπατε αυτό;
Η πόλη σήμερα υπογράφει διάφορες συμβάσεις, όπως το πάρκινγκ 10 εκ. €, υπέγραψε την ιδιωτικοποίηση του φωτισμού δεκάδες εκατομμύρια Ευρώ, αγόρασε απορριμματοφόρα οχήματα με leasing και έκανε διάφορα τέτοια πράγματα.
Εγώ δε λέω η πόλη να μην κάνει, αλλά αυτά που κάνει να τα κάνει με τον ορθολογικό τρόπο. Έχω πει ότι όλες αυτές οι συμβάσεις να εξεταστούν ξανά από την αρχή.
Επίσης ζήτησα έλεγχο από ελεγκτικό όργανο, διότι η πόλη σήμερα υπογράφει συμβάσεις και ισχυρίζεται ότι έχει αποθεματικά. Αυτά θέλω να δω, γιατί θέλω να ξέρω την επομένη, τι ταμείο παραλαμβάνω.
