«Όλα ξεκίνησαν τον Νοέμβριο του 2019, μετά από έναν έλεγχο ρουτίνας, χωρίς ενδείξεις και ύποπτα συμπτώματα, στην ηλικία των 42 ετών», διηγείται η συμπολίτισσα κ. Δέσποινα Προύσσα- Σκοτεινιώτη, συνομιλώντας με τον Δημήτρη Καρεκλίδη, για την δική της εμπειρία με τον καρκίνο του μαστού.
Με αφορμή την πρόσφατη Παγκόσμια Ημέρα Κατά του Καρκίνου, στις 4 Φεβρουαρίου, οι ιστορίες των ανθρώπων που βίωσαν και βιώνουν την ασθένεια στέκονται αναμμένοι φάροι ενσυναίσθησης και ευαισθητοποίησης για όλους. Ηχηρό μήνυμα της κ. Προύσσα-Σκοτεινιώτη ο πρώιμος και προληπτικός έλεγχος, πάσης φύσεως ασθενειών και όχι μόνο για τον καρκίνο.
Η ψυχραιμία
Ενώ στην αρχή η κατάσταση δεν ήταν ξεκάθαρη, εξήγησε ότι εντός 15 ημερών, μέσω κατάλληλων εξετάσεων, γνώριζε τη σοβαρότητα. Η ψυχραιμία ήταν το όπλο της και την «ανάσα» του θανάτου δεν την ένιωσε ποτέ. Στο σήμερα, αισθάνεται απελευθερωμένη, ώστε να μιλά γι’ αυτό. «Το πήρα πολύ ψύχραιμα. Δεν θύμωσα, δεν φώναξα, δεν έκλαψα. Δεν πίστεψα στιγμή ότι θα πεθάνω. Ήταν κάτι που ανακάλυψα σε αρχικό στάδιο και ήμουν σίγουρη πως μπορώ να το αντιμετωπίσω», περιγράφει η ίδια και τονίζει πως μιλά για τον καρκίνο του μαστού, ενώ με ειλικρίνεια εξομολογείται, πως αν ήταν άλλου είδους καρκίνος, δεν ξέρει αν θα μπορούσε να φερθεί με ψυχραιμία.
Η κ. Προύσσα-Σκοτεινιώτη εξαρχής τον αποκάλεσε με το όνομά του. Καρκίνος του μαστού. Το ανακοίνωσε αμέσως στους δικούς της ανθρώπους, στην οικογένεια, στα παιδιά της, στους φίλους της και ποτέ κανένας δεν κρύφτηκε πίσω από την πραγματικότητα της κατάστασης. «Μιλήσαμε μαζί με τον σύζυγό μου στα παιδιά. Τους είπαμε την αλήθεια και το όνομα της ασθένειας κανονικά. Τους εξηγήσαμε ότι ίσως αλλάξουν οι ισορροπίες μέσα στο σπίτι, αλλά πως όλοι μαζί θα το αντιμετωπίσουμε και θα είναι παροδικό», εξομολογείται η ίδια.
«Κατάφερα και δεν άγχωσα τον εαυτό μου»
Κάθε φορά έκανε το επόμενο βήμα μαζί με τους γιατρούς. Κάθε φορά αντιμετώπιζε ό, τι συνέβαινε την ώρα που συνέβαινε, απομακρύνοντας από το μυαλό της τα ενδεχόμενα σενάρια που δυνητικά θα «έκλεβαν» τη δύναμη της. «Κατάφερα και δεν άγχωσα τον εαυτό μου για γεγονότα που δεν ήξερα αν θα συμβούν. Τον Δεκέμβριο που έκανα την εγχείρηση δεν είχα στο μυαλό μου τις χημειοθεραπείες. Είχα στο μυαλό μου μόνο εκείνη τη στιγμή. Είχα στο μυαλό μου μόνο το χειρουργείο», εξηγεί η κ. Προύσσα-Σκοτεινιώτη.
Ήρθε αντιμέτωπη με μια κατάσταση που στην πλειονότητά τους οι άνθρωποι την φοβούνται, την αποστρέφονται και δεν ξέρουν πώς να αντεπεξέλθουν. Η ίδια, εξαρχής, δεν την αντιμετώπισε με αυτή την οπτική. Αντίθετα, κατάφερε με τον τρόπο της να «αγκαλιάσει» την ασθένεια, να την «κοιτάξει» στα μάτια και να δει τις θετικές πλευρές της περιόδου που ήρθε αντιμέτωπη με τον καρκίνο του μαστού. «Αισθάνομαι τυχερή γιατί οι μήνες της χημειοθεραπείας συνέπεσαν με την πρώτη σκληρή καραντίνα. Η εργασία μου μειώθηκε στο ελάχιστο και οι λίγες ώρες που δούλευα ήταν από το σπίτι. Επίσης, δεν είχα υποχρεώσεις εκτός σπιτιού που αφορούσαν στα παιδιά. Ταυτόχρονα, ήταν και ο άντρας μου στο σπίτι, παρέχοντάς μου βοήθεια. Ήμουν σε ένα προστατευμένο περιβάλλον και ένιωθα ασφάλεια, όσον αφορά στις υποχρεώσεις των διαφόρων ρόλων μου», περιγράφει η ίδια.
«Δεν είχα τις δυνάμεις μου,
αλλά δεν με κατέβαλε αυτό»
Σχετικά με τις χημειοθεραπείες , οι δυσκολίες που βίωσε ήταν οι αναμενόμενες. «Ανάμεσα στους δύο κύκλους των θεραπειών, επήλθε η φυσική φθορά και κόπωση των παρενεργειών», θα πει, συμπληρώνοντας ότι σημαντική βοήθεια δέχτηκε από τον γιατρό που την παρακολουθούσε, όντας ένα βήμα μπροστά, προετοιμάζοντάς την και προστατεύοντάς την, από τις παρενέργειες. «Δεν είχα τις δυνάμεις που, αλλά δεν με κατέβαλε αυτό», είπε δυναμικά η κ. Προύσσα- Σκοτεινιώτη.
Διηγείται ότι για την διαδικασία των ακτινοβολιών επέλεξε αρχικά δημόσια δομή, πραγματοποιώντας τα πρώτα ραντεβού και μένοντας εξαιρετικά ικανοποιημένη από το ιατρικό, νοσηλευτικό και διοικητικό προσωπικό. Κατά τη διάρκεια, όμως, της συγκεκριμένης περιόδου της ασθένειας, με τις δυνάμεις της να είναι μηδαμινές, η καθυστέρηση μιας δημόσιας δομής ήταν κάτι το οποίο δεν μπόρεσε να αντιμετωπίσει. «Υπάρχει μόνο μια δημόσια δομή, με δύο μηχανήματα για να εξυπηρετήσει τους καρκινοπαθείς ολόκληρης της Θεσσαλίας. Βίωσα την αναμονή στον χώρο και λόγω της πανδημίας δεν ήθελα να την ξανά βιώσω».
Ένας ακόμα λόγος που επέλεξε την ιδιωτική κλινική, εξομολογείται πως ήταν γιατί στη δημόσια αντίκριζε εικόνες από την κατάσταση άλλων καρκινοπαθών ασθενών και με ειλικρίνεια δηλώνει πως της έκαναν ψυχολογικά κακό. «Στην κλινική», θα πει, «ήμουν προστατευμένη και σε αυτό το κομμάτι. Πήγαινα να κάνω τις ακτινοβολίες και έφευγα χωρίς να συναντήσω κανέναν, εκτός ελαχίστων περιπτώσεων».
Εξήγησε, όμως, ότι δεν θέλει με τον τρόπο της να αδικήσει τη δημόσια δομή, καθώς τα πρώτα μηνύματα από τις επισκέψεις που είχε κάνει, μόνο θετικά ήταν. Τόνισε ότι μιλά για την προσωπική της εμπειρία, αλλά και επιλογή, προκειμένου όλα να κινηθούν γρήγορα.
«Στο στάδιο παρακολούθησης
θα είμαι για δέκα χρόνια ακόμα»
Στην ερώτηση αν νιώθει ότι έχει νικήσει τον καρκίνο, η κ. Δέσποινα Προύσσα-Σκοτεινιώτη με σθένος και «κοιτώντας» για άλλη μια φορά στα μάτια την ασθένεια, δηλώνει πως δεν ξέρει ακόμα αν μπορεί να πει πως τον έχει νικήσει, καθώς η καθημερινότητά της ακόμα περιλαμβάνει την ρουτίνα με τις θεραπείες και τις ορμονοθεραπείες, ενώ ταυτόχρονα την παρακολουθεί ανελλιπώς και ο γιατρός. «Στο στάδιο παρακολούθησης θα είμαι για δέκα χρόνια ακόμα», τόνισε η ίδια.
Η πρόληψη σώζει ζωές
Προτρέπει τους ανθρώπους, μέσα από τη δική της εμπειρία, να μην το βάλουν κάτω στο άκουσμα της λέξης καρκίνος, να μην «κλάψουν για την κακή τους μοίρα», όπως δήλωσε χαρακτηριστικά. «Θα μπορούσα να έχω αυτοάνοσο νόσημα και πάλι να ΄΄παλεύω΄΄ καθημερινά. Παίρνω τα χάπια μου, όπως τα παίρνει ένας διαβητικός», περιγράφει ήρεμα, θέλοντας να «αποκαθηλώσει» με αυτόν τον τρόπο κάθε ταμπού και προκατάληψη που μπορεί να έρπει ακόμα στο μυαλό των ανθρώπων σχετικά με την ασθένεια του καρκίνου. Να φωνάξει με τον δικό της τρόπο, πως είναι μια αρρώστια σαν όλες τις άλλες.
Δυνατό μήνυμά της η πρόληψη και η εξέταση ρουτίνας. Αυτό ήταν άλλωστε που έσωσε και την ίδια. «Ας μην επιτρέπουμε στους έντονους καθημερινούς ρυθμούς της ζωή μας να πηγαίνουν πίσω οι προληπτικές εξετάσεις μας», τονίζει και συμπληρώνει να μην το βάζουμε κάτω, παίρνοντας πάντα την πρώτη θέση στη ζωή μας το πείσμα, η θέληση και, όσο γίνεται, η θετική σκέψη, ενέργεια και αντιμετώπιση των καταστάσεων.
