Μια νέα σελίδα γράφτηκε στη ζωή του Δημήτρη Κοντόπουλου στις 4 Απριλίου 2019. Ήταν η μέρα που έλαβε έναν νεφρό από τη μητέρα του, υποβαλλόμενος σε μεταμόσχευση. Ο Βολιώτης επιχειρηματίας μίλησε στη « ΜΑΓΝΗΣΙΑ», για την περιπέτεια της υγείας του, την αιμοκάθαρση, αλλά και τη μεταμόσχευση που έκανε λίγους μήνες νωρίτερα, δίνοντας το δικό του μήνυμα ζωής, με αφορμή τη σημερινή Πανελλήνια Ημέρα Δωρεάς Οργάνων.
Ο Δημήτρης Κοντόπουλος από μικρή ηλικία είχε μία σπάνια κληρονομική πάθηση. Όπως εξήγησε μιλώντας στη ΜΑΓΝΗΣΙΑ, οι εξετάσεις του έδειχναν κάποιους υψηλούς δείκτες, υπήρχε συνεχής παρακολούθηση, όμως κανείς δεν φανταζόταν ότι θα μπει σε μία μεγάλη περιπέτεια με την υγεία του, στα 37 του μόλις χρόνια.
“Το πρόβλημά μου ξεκίνησε από τη μικρή μου ηλικία, καθώς είναι κληρονομική η πάθησή μου. Πάνω απ΄όλα όμως μετράει η περίπτωση του κάθε ανθρώπου και πως θα εξελιχθεί. Εμένα έτυχε και έφτασε στο τελικό στάδιο στα 37 μου χρόνια. Οπότε εδώ και δύο χρόνια έχουμε αυτή την περιπέτεια, που ξεκινά από το τελικό στάδιο ,που σημαίνει ότι επιλογή είναι αιμοκάθαρση και στη συνέχεια, με καλή τύχη όπως εγώ, η μεταμόσχευση”, ανέφερε χαρακτηριστικά.
Ποιες οι σκέψεις του, πριν την αιμοκάθαρση
Ποιες ήταν οι σκέψεις του, όταν οι γιατροί του είπαν πως πρέπει να ξεκινήσει αιμοκάθαρση και τι άλλαξε στη ζωή του; “Το σίγουρο είναι ότι όταν έχεις οικογένεια το σκέφτεσαι πιο έντονα, αλλά από την άλλη λες ότι δεν μπορώ να κάνω και κάτι άλλο. Δεν μπορώ να πάω στο βουνό να κλειστώ, οπότε αναγκαστικά το περνάς, θεωρητικά πιο εύκολα, σε σχέση με το να είσαι μόνος σου. Βέβαια βλέπεις τους γύρω σου και όπως αγχώνονται κι αυτοί, αγχώνεσαι κι εσύ. Αλλά σιγά – σιγά περνά ο καιρός και λες ότι κάτι θα γίνει, δεν θα είσαι μια ζωή έτσι. Μιλώ όμως για την δική μου περίπτωση. Είναι πολλοί άνθρωποι που δεν έχουν τη δυνατότητα της άμεσης μεταμόσχευσης, μέσα σε ένα χρόνο που είχα εγώ, οπότε ταλαιπωρούνται σίγουρα πάνω από 5 χρόνια μέχρι να γίνει αυτό, είναι κι άλλοι που ταλαιπωρούνται μια ζωή, για άλλους λόγους, γιατί δεν μπορούν να πάρουν ένα μόσχευμα λόγω υγείας”, είπε ο ίδιος.
Το “δώρο” αυτό για να συνεχίσει τη ζωή του, το έλαβε από τη μητέρα του, η οποία, όπως είπε ο Δημήτρης, ήταν συνειδητοποιημένη να γίνει δότρια οργάνου και δεν μπήκε καθόλου στη διαδικασία να το σκεφτεί.
«Με θετικότερη ματιά το μέλλον…»
“Τον νεφρό τον πήρα από τη μητέρα μου, οπότε μετά από κάποιες εξετάσεις ήταν εύκολο να γίνει. Πήραμε σειρά προτεραιότητας στο Νοσοκομείο Ευαγγελισμός στην Αθήνα και κάποια στιγμή μέσα στο 2019 ξέραμε ότι θα γινόταν. Η μεταμόσχευση έγινε τον Απρίλιο του 2019, ουσιαστικά ένα χρόνο μετά, αφότου μπήκα στη διαδικασία της αιμοκάθαρσης. Μετά τη μεταμόσχευση κάθεσαι σχεδόν ένα μήνα στο Νοσοκομείο μέχρι να αποδώσει το μόσχευμα. Σε μένα πήγαν όλα καλά. Σίγουρα στην πορεία υπάρχουν κάποιες μικροεπιπλοκές και αλλαγές στα φάρμακα και τα λοιπά, αλλά αλλάζει όλη η καθημερινότητά σου, γιατί δεν μπαίνεις στη διαδικασία της αιμοκάθαρσης που είναι τρεις φορές την εβδομάδα, που πέρα από το πρακτικό κομμάτι ότι πηγαίνεις στο Νοσοκομείο ή σε κάποια κλινική είναι και ότι ο οργανισμός σου ταλαιπωρείται υπερβολικά σε όλους τους τομείς. Δεν είσαι τόσο φυσιολογικός όσο νομίζει ο καθένας”, σημείωσε ο ίδιος.
Η διάθεσή του όμως άλλαξε μετά τη μεταμόσχευση και η σκέψη του είδε με θετικότερη ματιά το μέλλον. Μηδενίζεις και ξεκινάς; Κάπως έτσι, είπε ο Δημήτρης, ότι σκέφτεσαι ακόμη και κατά τη διάρκεια της επέμβασης και πριν βγεις καν από το Νοσοκομείο.
Βέβαια, συμπλήρωσε πως όσο περνάνε οι μέρες και το συνειδητοποιείς, προσπαθείς να μπεις στην παλιά σου κανονικότητα. “Ξεκινάς τις παλιές σου συνήθειες κι εγώ προσωπικά είναι σαν να μην έζησα αυτό το χρόνο που πέρασε. Όμως, το γεγονός ότι επισκέπτεσαι το γιατρό, στο καλό σενάριο ότι όλα πάνε καλά και πας για έλεγχο, σου θυμίζει όλα τα παλιά, οπότε ποτέ δεν βγαίνεις απ’ αυτό το θέμα, πάντα το έχεις στο μυαλό σου. Ωστόσο, είσαι σε υπερβολικά καλύτερο βαθμό απ’ ότι ήσουν πριν. Είσαι πολλά σκαλιά πάνω από το παρελθόν , αλλά ποτέ δεν βγαίνεις από το πρόβλημά σου. Αυτή είναι μια πραγματικότητα, είναι εδώ και θα μας συνοδεύει μια ζωή. Αυτό είναι το καλό σενάριο, το κακό είναι να ξαναγυρίσεις στα παλιά”.
Η ζωή μετά τη μεταμόσχευση
Η ζωή όμως μετά τη μεταμόσχευση είναι καλύτερη; Τι αλλαγές υπάρχουν; “Τώρα δεν δίνω βάση στα μικρά προβλήματα καθόλου, δεν κοιτάω την καθημερινότητα τόσο αυστηρά όσο την κοιτούσα. Επειδή όμως είμαι ακόμη σε μικρή ηλικία κι έχω ήδη οικογένεια δεν μπορώ να τα αποβάλλω τελείως. Εγώ συνεχίζω και πηγαίνω στη δουλειά, βοηθάω, οπότε βλέπεις εν μέρει πολύ πιο αισιόδοξα τα πράγματα, αλλά δεν είσαι τελείως απόμακρος όπως θα φανταζόταν κάποιος.
Πρέπει να συμμετέχεις εν μέρει στην καθημερινότητα που είχες παλιά. Σίγουρα είναι πολύ καλύτερα τα πράγματα και ελπίζω να κρατήσει για πολλά χρόνια. Αυτό είναι και το άγχος κάποιου που έχει πάρει ένα μόσχευμα, να κρατήσει για πολλά χρόνια. Γι’ αυτούς που πιστεύουν πως δεν αξίζει να μπουν στη διαδικασία αυτή της λίστας, γιατί πολλοί δεν μπαίνουν, πρέπει να μην διστάζουν, γιατί πραγματικά αλλάζουν όλα”, είπε ο Δημήτρης για την “καινούργια” του ζωή.
Το θέμα όμως των μεταμοσχεύσεων δεν είναι απλό. Δεν είναι μόνο ιστορίες ανθρώπων που νίκησαν και άλλαξαν τη ζωή τους. Δυστυχώς στη χώρα μας η δωρεά οργάνων είναι ακόμη ταμπού και ο Δημήτρης Κοντόπουλος δίνει τη δική του εκδοχή για τον δισταγμό πολλών.
Δίπλα του οι γιατροί
“Η αλήθεια είναι ότι αν δεν το ζήσεις δεν μπορείς να καταλάβεις ποσό σημαντικό είναι να βρεις ένα μόσχευμα, είτε από ζώντα δότη, είτε από πτωματικό. Επίσης δεν έχω βρεθεί ποτέ στη θέση να πω σε κάποιο γιατρό ότι δικός μου συγγενής είναι έτοιμος να πεθάνει, πάρε το μόσχευμα. Αλλά θεωρώ ότι ένας άνθρωπος που είναι κλινικά νεκρός και ο γιατρός είναι σε θέση να πάρει το μόσχευμα και να μπει σ’ αυτή τη διαδικασία γιατί κι αυτό είναι ένα θέμα, θα σώσει πολλούς ανθρώπους που όχι μόνο απλά θα ζουν, θα ζουν σχεδόν κανονικά. Αυτό είναι το σημαντικό. Καταλαβαίνω κι αυτούς που δεν το κάνουν γιατί δεν έχουν περάσει από αυτή τη θέση, όπως κι εγώ δεν έχω περάσει από τη θέση του δότη, αλλά είναι πολύ σημαντικό γιατί καλυτερεύεις τη ζωή πολλών ανθρώπων. Δεν ζούνε απλά σε ένα κρεβάτι, ζούνε καθημερινά, παντού, μέσα στην πόλη, κάνουν τα πάντα” είπε ο ίδιος και συμπλήρωσε πως σημαντικό ρόλο παίζει η πολιτεία και η προσέγγιση του συγγενή για το πως θα εγκρίνει τη λήψη οργάνων από πτωματικό δότη. “Κάτι δεν πάει καλά στην προσέγγιση του συγγενή εδώ γιατί σε άλλες χώρες η εικόνα των μεταμοσχεύσεων είναι καλύτερη. Άρα δεν υπάρχει θέμα μόνο με τον κόσμο, είναι και το σύστημα που φταίει”.
Στην όλη περιπέτεια του εκτός από την οικογένεια και τους φίλους του είχε δίπλα του και τους γιατρούς του τους οποίους ευχαριστεί και δημόσια. “Ευχαριστώ τους γιατρούς Νοσοκομείο Βόλου κ.κ. Κουτρούμπα και Μαλινδρέτο και όλο προσωπικό και στον Ευαγγελισμό την ομάδα του κ. Βουγά και Αποστόλου που έκαναν τη διαδικασία της μεταμόσχευσης. Ευχαριστώ όμως και τον πρόεδρο του Συλλόγου Νεφροπαθών τον κ. Βασίλη Γιαννάκο, που κι αυτός βοηθά και σ’ αυτό το κομμάτι, πέρα από τα διαδικαστικά του συλλόγου”.
