Μετά από 62 και πλέον χρόνια καριέρας στο θέατρο, τον κινηματογράφο και την τηλεόραση, ο αγαπημένος ηθοποιός Γιώργος Κωνσταντίνου πρωταγωνιστεί για πρώτη φορά σε τραγωδία και γυρίζει την Ελλάδα μεταφέροντας μαζί με συναδέλφους του, την Ηλέκτρα στο θεατρικό σανίδι. Μιλώντας στο Ράδιο ΕΝΑ και στον Ηλία Κουτσερή είπε πως δεν κοιτά πίσω στον χρόνο, για να «μετρήσει» τα όσα έχει κάνει. Θέλει να κοιτά μόνο το μέλλον, μόνο μπροστά και να κάνει καλύτερα πράγματα από αυτά του παρελθόντος.
Ο Βόλος έχει αφήσει το αποτύπωμά του στην ψυχή και τη ζωή του Γιώργου Κωνσταντίνου. Για πρώτη φορά τον επισκέφθηκε το 1958, όταν βρίσκονταν στο θέατρο Τέχνης και έφτασε στον Βόλο μία χειμωνιάτικη ημέρα με τον Κάρολο Κουν. Τότε, ένας φίλος του που διέμενε στον Βόλο τον ξενάγησε σε όλα τα τσιπουράδικα της πόλης! «Έζησα τον Βόλο όταν ξεκίνησα την καριέρα μου. Φανταστείτε πόσο τον έχω ζήσει στα 62 χρόνια πορείας», είπε χαρακτηριστικά ο κ. Κωνσταντίνου γεμάτος ενθουσιασμό.
«Την τραγωδία την φοβόμουν λιγάκι…»
Φέτος συμμετέχει στη τραγωδία Ηλέκτρα, με πρωταγωνιστές τους ηθοποιούς των Άγριων Μελισσών Μαρία Κίτσου και Δημήτρη Γκοτσόπουλο. «Δεν έπαιξα ποτέ τραγωδία. Η τραγωδία ήταν κάτι που φοβόμουν λιγάκι, ίσως ο περιορισμός του λόγου, η μη ελευθερία της κίνησης, ανάλογα βέβαια τον σκηνοθέτη. Το θεωρούσα πολύ περιορισμένο είδος για την δράση μου επί της υποκριτικής. Ήταν λάθος μου βέβαια, γιατί τώρα βλέπω ότι έχει ένα μεγαλείο η τραγωδία και χαίρομαι πολύ που συμμετέχω στην παράσταση», σημείωσε ο αγαπημένος ηθοποιός, επισημαίνοντας πως από δω και στο εξής θα επιδιώξει ξανά να παίξει τραγωδία.
Αναφερόμενος στην υπόθεση του έργου, με τον ίδιο να παίζει τον ρόλο του παιδαγωγού, σημείωσε πως όλο το έργο στηρίζεται στην εκδίκηση της Ηλέκτρας και του Ορέστη για τον δολοφόνο του πατέρα τους.
«Κάπου δικαιώνεται … η δικαιοσύνη»
«Δεν ξέρω εάν το έργο θέλει να εντοπίσει την αγάπη των παιδιών αυτών, τη φανατική αγάπη προς έναν πατέρα, αλλά κάπως έτσι είναι. Η εκδίκηση είναι διαχρονικό θέμα, απλό και δυστυχώς πάρα πολύ γνωστό, αλλά στην τραγωδία δίνεται με έναν ποιητικό λόγο. Το θέμα μπορεί να είναι απλοϊκό, δηλαδή δυο παιδιά που θέλουν να εκδικηθούν για τον φόνο του πατέρα τους, όμως μέσα από αυτό υπάρχει ένα δίδαγμα πως παρόλο που σκότωσαν τη μητέρα τους, που είναι η άμεση αιτία του θανάτου του πατέρα, οι τύψεις κυριαρχούν. Κάπου δικαιώνεται … η δικαιοσύνη. Και κατεβαίνουν οι Θεοί και λένε ότι δεν έχει σημασία εάν έπρεπε να γίνει αυτό το πράγμα, σημασία έχει ότι σκοτώσατε τη μητέρα σας», ανέφερε.
Σχολίασε δε, πως το κοινό λατρεύει τις τραγωδίες και δεν είναι τυχαίο που ένα θέατρο με 2000 θέσεις γεμίζει, ενώ χαρακτήρισε το έργο που πρωταγωνιστεί ως πολύ ενθαρρυντικό.
Μιλώντας για εκείνον και τα σχέδια του κι αν τα τόσα χρόνια καριέρας τον κούρασαν κι επιζητά την αποχή και την ξεκούραση, η απάντησή του είναι αφοπλιστική. «Θα ξεκουραστώ όταν πεθάνω. Αυτή είναι η ζωή μου, ζω και υπάρχω για το θέατρο. Σου δίνεται η δυνατότητα να κάνεις σχέδια να σκέφτεσαι το μέλλον και όχι να έχεις αδιέξοδα μπροστά σου. Αυτό μου δίνει ζωή, όταν υπάρχει παραπέρα δρόμος για να δημιουργήσεις. Εάν αυτά κλείσουν, τι να την κάνεις τη ζωή», είπε χαρακτηριστικά.
«Η τηλεόραση ετοιμάζει ανώριμους
πρωταγωνιστές πολλές φορές»
Βλέποντας τους νέους ηθοποιούς και συγκρίνοντάς τους με τους παλαιότερους, ο κ. Κωνσταντίνου εντοπίζει διαφορές του τότε και του τώρα. « Δεν έχω πολλές σχέσεις με πολύ νέους και δεν ξέρω τι σκέφτομαι. Μέσα όμως σε αυτό τον ορυμαγδό των σήριαλ και των θεάτρων κτλ έχει γίνει ένα μπέρδεμα μεγάλο και δεν ξέρω που τραβάνε. Εμείς είχαμε θέσει ένα στόχο τότε να πετύχουμε στη ζωή μας και το κάναμε στερούμενοι πάρα πολλά, δεν υπήρχε η τηλεόραση, που από τη μια είναι καλό, από την άλλη φθείρει, ετοιμάζει ανώριμους πρωταγωνιστές πολλές φορές, αλλά σημασία έχει ότι αγωνιστήκαμε να φτάσουμε ως εδώ. Τώρα είναι πιο εύκολα τα πράγματα για τα παιδιά, που ξεκινούν από την τηλεόραση και ξαφνικά γίνονται πρωταγωνιστές. Αυτό όμως είναι πολύ κακό, γιατί πρέπει να στήσεις θεμέλια για να κάνεις θέατρο, για να σε αναγνωρίσει ο κόσμος πρέπει να σε αναγνωρίσει στο θέατρο», επεσήμανε.
Ο ίδιος όμως κοιτάζει πίσω στο παρελθόν, παίρνει ικανοποίηση απ’ όσα έχει κάνει; Κι εδώ η απάντησή του μονόδρομος στην αισιοδοξία, χωρίς να διαγράφει το πριν, δίνοντας όμως όλο το βάρος στο τώρα και στο αύριο. «Δεν κοιτάω πίσω. Μ’ αρέσει να κοιτάζω μπροστά. Το πίσω δεν μου λέει τίποτα. Ξέρω τι έκανα. Όλα αυτά που έκανα, γίνανε τελειώσανε, φύγανε, τώρα κοιτάω να κάνω κάτι καλύτερο από το πίσω έστω και στην ηλικία που βρίσκομαι»…
