Ζούμε για μια ακόμη φορά μια απίστευτου μεγέθους τραγωδία στα Τέμπη, η οποία μας έχει συγκλονίσει και οι εικόνες αυτές θα μείνουν ανεξίτηλες για πολύ καιρό μέσα μας.
Το σοκ και η θλίψη από τέτοιου είδους τραγωδίες μετατρέπονται σε βαθύ προβληματισμό.
Προβληματισμό για την πορεία της χώρας και τα προβλήματα που υπάρχουν διαχρονικά και που οι κυβερνήσεις των τελευταίων ετών αγνοούν ή κάνουν πως δεν υπάρχουν.
Βλέποντας τα γεγονότα να εκτυλίσσονται, οδυνηρές εικόνες αναβιώνουν από το πολύνεκρο δυστύχημα με το λεωφορείο που μετέφερε μαθητές στην ίδια ακριβώς περιοχή, 20 χρόνια πριν από σήμερα.
Ήμουν εκεί μαζί με τους διασώστες ως γιατρός του ΕΚΑΒ και δεν θα ξεχάσω ποτέ αυτά που αντίκρισα εκεί.
Παρατηρούμε με σοκ να ξεδιπλώνονται σιγά σιγά όλες οι παθογένειες του ελληνικού κράτους, παθογένειες για τις οποίες ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ έχουν τεράστιες ευθύνες και είμαστε πρώτη είδηση σε ξένα δημοσιογραφικά μέσα, γεγονός που θα έπρεπε να προκαλεί αν μη τι άλλο ντροπή.
Εύλογα αναρωτιόμαστε γιατί;
Πρέπει να αναλογιστούμε περί των ευθυνών, που βαραίνουν πολιτικούς αλλά ορισμένες φορές και τους πολίτες τους ίδιους.
Ηλεκτρονικός εξοπλισμός ο οποίος χρηματοδοτήθηκε αλλά δε λειτουργεί, καταγγελίες για επικίνδυνες παραλείψεις που ουδέποτε εισακούστηκαν, απαρχαιωμένο σιδηροδρομικό δίκτυο και καταστάσεις που φανερώνουν ότι ήταν θέμα χρόνου να γίνει το κακό.
Οι ευθύνες που υπάρχουν στους τομείς της διαχείρισης, των ανύπαρκτων ελέγχων και της μη συμμόρφωσης με τις ευρωπαϊκές οδηγίες είναι φυσικά τεράστιες.
Και η φράση που συνοψίζει τις παθογένειες του ελληνικού κράτους, καθώς και την αδυναμία του να τις αντιμετωπίσει είναι “πάμε και όπου βγει”.
Και όσο αυτές οι παθογένειες συντηρούνται, τόσο πιο πολύ η φράση αυτή θα αντικατοπτρίζει την πορεία της χώρας.
Τα προβλήματα δεν είναι καινούργια, είναι διαχρονικά. Ζούμε τραγικές καταστάσεις όπου τα ζητήματα σε όλους τους τομείς (οικονομία, αγροτικό, παιδεία, υγεία, στέγαση, ασφαλιστικό) είναι τεράστια.
Ας λάβουμε μόνο υπόψιν την κατάσταση στα δημόσια νοσοκομεία αυτή τη στιγμή, στα οποία αν και υποστελεχωμένα και υπό συνθήκες πλήρους απαξίωσης βλέπουμε τους εργαζόμενους να δίνουν αγώνα, ώστε να αντιμετωπίσουν τέτοιου είδους τραγωδίες.
Επιτακτική λοιπόν είναι η ανάγκη για αλλαγή και πρέπει να μπει ένα τέλος στη νοοτροπία του “πάμε και όπου βγει”.
