Πάνος Σόμπολος στο «Ράδιο Ένα 102,5»: «Πάντα έλεγα ότι είμαι ένας απλός ρεπόρτερ»

Ο γνωστός δημοσιογράφος μίλησε με αφορμή την παρουσίαση του βιβλίου του με τίτλο

Εγκλήματα που συγκλόνισαν την Ελλάδα …δια χειρός γυναικών, καταγράφει στο νέο του συγγραφικό εγχείρημα, ο γνωστός και πολύπειρος δημοσιογράφος- αστυνομικός ρεπόρτερ κ. Πάνος Σόμπολος με τίτλο “Εγκλήματα γένους θηλυκού”. Ιστορίες γυναικών που κατέληξαν στο έγκλημα, είτε ως φυσικοί, είτε ως ηθικοί αυτουργοί, ξετυλίγονται στις σελίδες του βιβλίου του, κρατώντας την αγωνία των αναγνωστών στο απόλυτο “κόκκινο”. Χθες ο κ. Σόμπολος βρέθηκε στον Βόλο στην αίθουσα του Public, όπου και παρουσίασε το νέο του βιβλίο. Ωστόσο, σε συνέντευξή του στο «Ράδιο ΕΝΑ 102,5» και στον Ηλία Κουτσερή εντρύφησε στις εγκληματικές αυτές ιστορίες, ενώ μίλησε για το δικό του ξεκίνημα στο χώρο της δημοσιογραφίας αλλά και για τις αρχές του, οι οποίες τον οδηγούν όλα αυτά τα χρόνια στο επάγγελμα και τις οποίες τηρεί όπως είπε, απαρέγκλιτα.

Είναι γνωστό πως έχετε ταυτίσει το όνομά σας, μέσα από την πολύχρονη παρουσία σας, με το αστυνομικό ρεπορτάζ και μέσα από την πένα σας προχωρήσατε πλέον, στην καταγραφή των βιβλίων σας. Πως μπήκατε, πόσο αγαπήσατε , αλλά και πόσο προβληματιστήκατε μ’ αυτό το είδος ρεπορτάζ που ασχοληθήκατε για 40 και πλέον έτη;

Θα πρέπει να πούμε στον κόσμο, πως όταν μπαίνεις σε μια εφημερίδα ή σε ένα ραδιόφωνο ή σε μια τηλεόραση ή σε ένα site, μη νομίζει ότι έχεις και περιθώριο να πεις …δεν μου αρέσει το αστυνομικό, θέλω το καλλιτεχνικό και μάλιστα εκείνες τις εποχές, τέλος της δεκαετίας του 60 με αρχές του ’70, που εγώ μπήκα στη δημοσιογραφία δεν ήταν καθόλου εύκολα τα πράγματα… Αλλά έλεγες εκείνη την εποχή, πως να βάλω πόδι μέσα σε μια εφημερίδα, όχι τι ρεπορτάζ να κάνω. Ένας δικός μου άνθρωπος μου είπε να πάω σ’ αυτή την εφημερίδα- πήγαινα τότε στη Σχολή Δημοσιογραφίας του Μελά, τη μοναδική που υπήρχε- βοηθός του αστυνομικού συντάκτη. Πήγα λοιπόν στον αστυνομικό συντάκτη, τον μακαρίτη τον Αρνέλο Σεβαστιανό κι έμεινα στο αστυνομικό ρεπορτάζ και τάχθηκα να το υπηρετήσω. Έπειτα έκανα για έντεκα χρόνια δικαστικό ρεπορτάζ παράλληλα με το αστυνομικό. Όμως βασικό ήταν το αστυνομικό ρεπορτάζ.

Άρα επιδιώξατε τη δουλειά καταρχήν, αλλά όχι το συγκεκριμένο είδος του ρεπορτάζ στο οποίο καταξιωθήκατε…

Δεν το επέλεξα εγώ, μου έτυχε. Βέβαια στην πορεία, μου έτυχαν περιπτώσεις και διευθυντικές θέσεις και θέσεις αρχισυντάκτη, που δεν τις προτίμησα. Έλεγα ότι είμαι απλός ρεπόρτερ.
Αυτό που θυμόμαστε να λέτε, είναι πως εάν δεν πάει κανείς από τους δημοσιογράφους στον τόπο του γεγονότος, δεν είναι σωστό το ρεπορτάζ, δεν γίνεται μέσα από τα τηλέφωνα και τα γραφεία.
Αυτή είναι αρχή στη δημοσιογραφία. Ένα από τα πέντε βιβλία μου το έχω αφιερώσει στους νεότερους συναδέλφους και γράφω στην αφιέρωση “Αφιερώνεται στους νεότερους συναδέλφους μου, με την προτροπή να κάνουν πάντα ρεπορτάζ στον τόπο, όπου διαδραματίζονται τα γεγονότα”. Από το γραφείο και από το τηλέφωνο δεν μπορείς να ενημερώσεις σωστά τον κόσμο, άμα δεν πας στον τόπο να δεις, να μιλήσεις με αυτόπτες μάρτυρες, με δράστη, με θύμα, αν ζει, με περιοίκους, να δεις τον χώρο, να δεις τον τόπο να δεις τα πραγματικά περιστατικά, πως θα ενημερώσεις τον κόσμο;

Υπήρξαν στιγμές που λυγίσατε, προβληματιστήκατε, κλάψατε, δυσκολευτήκατε να κάνετε το ρεπορτάζ, μετά από όλα αυτά τα γεγονότα που είχατε καλύψει αυτά τα χρόνια;

Σε πολλά ρεπορτάζ γονατίζεις, ειδικά αν έχεις να αντιμετωπίσεις και φρικιαστικά γεγονότα. Εμένα με λύγιζε πολύ ένα πράγμα. Όταν έβλεπα μικρά παιδιά νεκρά ή πολύ σοβαρά τραυματισμένα. Τα μικρά παιδιά πάντα με ισοπέδωναν, αλλά προσπαθούσα όταν έβγαινα “ζωντανά” από τον τόπο για να περιγράψω, δεν έδειχνα σε καμία περίπτωση τον όποιο κλονισμό είχα ή την όποια ταραχή. Πάντα ψύχραιμα και σωστά, ενημέρωνα τον κόσμο. Κι αυτό λέω και στους νεότερους συναδέλφους, δεν είναι η δουλειά μας να κάνουμε ότι κλαίμε, ότι εκπλησσόμαστε από αυτό που βλέπουμε κτλ, αυτά είναι για τους ηθοποιούς, δεν είναι για τους δημοσιογράφους. Αυτά πάντα τα πολεμούσα. Η δική μας η δουλειά, είναι να ενημερώνουμε σωστά και αντικειμενικά τον κόσμο που μας βλέπει, μας ακούει και μας διαβάζει.

Το έχετε “λαχταρίσει” το ρεπορτάζ; Από τη στιγμή που έχετε συνταξιοδοτηθεί και ασχολείστε με τη συγγραφή;

Όχι! Εγώ στη ζωή μου, έχω κάποιες αρχές στη ζωή μου, τις οποίες τηρώ απαρέγκλιτα. Κάθε πράγμα, λέω, στον καιρό του. Δούλεψα 40 χρόνια και δεν θα μπορούσα να κοιμηθώ ήσυχος το βράδυ, άμα συνέχιζα να δουλεύω τη στιγμή που κάθε χρόνο βγαίνουν τόσα παιδιά από τις Σχολές, τις Πανεπιστημιακές και τις άλλες που λειτουργούν στην Ελλάδα. Άμα εγώ, που συμπλήρωσα συντάξιμα χρόνια και με το παραπάνω, κρατάω δύο δουλειές που είχα- στην εφημερίδα το Έθνος και τηλεόραση το Mega- που θα βρει το δόλιο το παιδάκι που ψάχνει στον ήλιο μοίρα, να φάει ψωμί, να βρει μια δουλίτσα για να μπορέσει να σταθεί στα πόδια του. Γι’ αυτό λέω πάντα “Όχι. Μέχρι εδώ”. Και στην ΕΣΗΕΑ ήμουν τρεις διετίες, τρεις θητείες πρόεδρος. Είπα στοπ. Δεν είμαι ο επαγγελματίας συνδικαλιστής. Κατάφερα και πρόσφερα αυτά που μπόρεσα, ας έρθουν άλλοι συνάδελφοι, μπορεί να είναι πιο ικανοί και νέοι συνάδελφοι, με περισσότερες γνώσεις με νέες ιδέες, με διαφορετικό τρόπο σκέψης. Αυτό ισχύει και για όλα τα επαγγέλματα. Δεν θα το κάνουμε σαν τους πολιτικούς! Γίνεται βουλευτής, γίνεται υπουργός, ξανά βουλευτής 100 φορές, σήκω φύγε να έρθει κανένα νεότερο πρόσωπο. Το ίδιο κάνουν και οι δεσποτάδες, δεν σηκώνονται να φύγουν, αν δεν πεθάνουν δεν φεύγουν, δεν κάνουν στην άκρη να γίνει δεσπότης και κανένας νεότερος άνθρωπος! Και με τους πολιτικούς, πρέπει να έχουν δουλέψει και λίγο στη ζωή τους, να δουν πως βγαίνει το μεροκάματο. Όχι κατευθείαν από το Πανεπιστήμιο να μπαίνουν κατευθείαν στην πολιτική. Όχι, δεν τα θέλω αυτά. Εγώ τον πολιτικό τον θέλω να έχει δουλέψει 15-20 χρόνια στη ζωή του και μετά να βάλει υποψηφιότητα. Να μείνει τρεις 4ετίες στην πολιτική και μετά να δώσει τόπο στις νεότερες γενιές. Εδώ μπαίνουν και Υπουργοί Εργασίας και δεν έχουν βάλει ένα ένσημο να δουν πως βγαίνουν το μεροκάματο και καθορίζουν την εργατική πολιτική.

Αυτή τη φορά στο βιβλίο σας έχετε τις πρωταγωνίστριες, γυναίκες της διπλανής πόρτας όπως λέτε και στο σημείωμα του βιβλίου σας, που έφτασαν όμως, να εγκληματήσουν. Βάλατε τις πιο χαρακτηριστικές περιπτώσεις που συγκλόνισαν την Ελλάδα ή από αυτά τα ρεπορτάζ που καλύψατε και βιώσατε εσείς ο ίδιος;

Σ’ αυτό το βιβλίο δεν μεταφέρω τις υποθέσεις όπως τις έζησα, γιατί αρχίζω από το 1931 και φτάνω στη σημερινή εποχή. Το 1931 που είχαμε το έγκλημα που χαρακτηρίστηκε ως έγκλημα του αιώνα με τη Φούλα και τη μάνα της, που σκότωσαν τον Αθανασόπουλο, τον εργολάβο, κομμάτιασαν το πτώμα και το πέταξαν στον Κηφισό ποταμό να τον πάρει το νερό και να πάει στη θάλασσα, οπότε να κάνουν το τέλειο έγκλημα. Αλλά δεν τους βγήκε τελικά, αποκαλύφθηκε και είχε γίνει μεγάλος σάλος, μέχρι και τραγούδι και σκέτς και ποιήματα και χρονογραφήματα και χιλιάδες ρεπορτάζ. Είχαν έρθει και συνάδελφοι από το εξωτερικό και κάλυψαν αυτή την υπόθεση. Το βιβλίο περιλαμβάνει γκάμα διαφόρων υποθέσεων με πρωταγωνίστριες τις γυναίκες, είτε ως φυσική αυτουργός, είτε ηθική αυτουργός, είτε συναυτουργός. Χωρίς όμως να κατηγορώ τη γυναίκα. Προσπαθώ να περνάω θετικά μηνύματα, παρά την τραγικότητα των υποθέσεων, που χειρίζομαι στο βιβλίο. Δεν έχω τίποτα με τις γυναίκες. Ίσα ίσα προσπαθώ και λέω ότι μπορούσε να αποφύγει να κάνει αυτή την πράξη, να βρει άλλους τρόπους αν πχ δεν περνούσε καλά με τον άντρα της. Δεν είναι ανάγκη ποτέ να φτάνουμε στο έγκλημα.

Έχετε εντάξει και υπόθεση που αφορά τη Μαγνησία απ΄ όσο γνωρίζω;

Έχουμε και από τη Μαγνησία κι απ’ όλη την Ελλάδα υποθέσεις που απασχόλησαν την κοινή γνώμη για μεγάλα χρονικά διαστήματα και αποφεύγω να βάζω ονόματα, γιατί δεν προσφέρουν τίποτα. Ονόματα έβαλα στο μεγάλο έγκλημα του Αθανασόπουλου, αλλά είναι η ιστορία της χώρας μας, όπως και στην υπόθεση των τεσσάρων γυναικών που εκτελέστηκαν όσο ίσχυε η θανατική καταδίκη στην Ελλάδα. Στις άλλες περιπτώσεις δεν έβαλα ονόματα, δεν χρωστάνε τίποτα τα παιδιά, τα εγγόνια, οι συγγενείς της όποιας δράστιδας.
Είναι καλό αυτό που γίνεται τώρα, που δεν δημοσιοποιούνται τα ονόματα. Παλαιότερα γράφαμε τα πάντα. Όταν πηγαίναμε με την τηλεόραση να καλύψουμε ένα έγκλημα, παρουσιάζαμε φρικιαστικές σκηνές, βέβαια αυτό δεν ήταν μόνο ελληνικό το φαινόμενο. Τώρα δεν βάζουμε πρόσωπα ύποπτων δραστών, περιμένουμε καταδικαστικές αποφάσεις, περιμένουμε τον Εισαγγελέα για να βάλουμε όνομα, δεν δείχνουμε φρικιαστικές εικόνες.

Εγγραφείτε στην ομάδα Magnesianews στο Viber για να λαμβάνετε ενημερώσεις.
Ακολουθήστε τη ροή Magnesianews στο Google News και μείνετε σε επαφή με ότι συμβαίνει.