Ξεκίνησε την πορεία του με τον Μανώλη Ρασούλη για να έρθει στο σήμερα, έχοντας διαγράψει μια αξέχαστη πορεία στο μουσικό στερέωμα και έχοντας δημιουργήσει θρυλικά κομμάτια που θυμούνται οι παλιοί και σιγοτραγουδούν ακόμα και οι νεότεροι και αυτό είναι μια από τις μεγαλύτερες επιτυχίες του. Ο κ. Πέτρος Βαγιόπουλος μίλησε στο Ράδιο ΕΝΑ για τις σημερινές επιτυχίες του, την συνεργασία του με τους «Σουαρέ», το αποθηκευμένο και ακόμα ανέκδοτο υλικό από τα χρόνια του Ρασούλη και τη μεγάλη του αγάπη που… δεν είναι άλλη από την μουσική.
ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ στον Ηλία Κουτσερή
Νέο τραγούδι, το οποίο ερμηνεύει ο Σωκράτης Μάλαμας με τίτλο «Λέω να σιγοτραγουδήσω» και το οποίο έχει επιμεληθεί το «Όγδοο Music Group», και προτείνω να ξεκινήσουμε την συζήτησή μας με αυτό, για το πώς προέκυψε η σύνθεση της μουσικής και κατ’ επέκταση η συνεργασία;
Είναι ένα τραγούδι από ένα κύκλο τραγουδιών που ονομάζεται «Σμίλη». Κάποια από αυτά έχουν κυκλοφορήσει ήδη, όπως το «Καλημέρα» στο οποίο συμμετέχει ο Ορφέας Περίδης, ο «Τροβαδούρος» που συμμετέχει ο Κωστής Μαραβέγιας, το «Άντε να δούμε» με τους «Σουαρέ» που είναι ιδιαίτερη περίπτωση ερμηνευτών και τώρα ο Σωκράτης Μάλαμας με το «Λέω να σιγοτραγουδήσω», ενώ ακολουθούν κι άλλα μεγάλα ονόματα, όπως η Νατάσα Μποφίλιου και άλλοι. Επέλεξα να βγάζω τα τραγούδια ένα ένα, καθώς θεωρώ πως έχουν αξία και αυτό, γιατί όλοι οι στίχοι ανήκουν στον ίδιο στιχουργό, στη Μερόπη Γραμμένου. Από τα πρώτα τρία τραγούδια εκτιμήθηκε πάρα πολύ το γράψιμό της. Αυτό είναι πολύ καλό και για εμένα, γιατί όταν παρουσιάζεις στο κοινό έναν νέο στιχουργό που πιστεύεις ότι είναι πολύ καλός, νιώθεις μεγάλη ικανοποίηση.
Οι «Σουαρέ» που ανέφερα είναι μια ομάδα μουσικών οι οποίοι είναι πολλοί καλοί μουσικοί, αλλά δραστηριοποιούνται και σε άλλους κλάδους. Είναι ο γιος μου, ο Λευτέρης, που είναι αρχιτέκτονας, είναι ο Αλκαίος Σουγιούλ, ο εγγονός τους γνωστού σε όλους Σουγιούλ, ο οποίος είναι συνάδελφος μαθηματικός στη Λεόντειο Σχολή στη Νέα Σμύρνη, ο Γιάννης Δάφνος, που ασχολείται με τις επιχειρήσεις, ενώ μουσικοί, είναι ο Μιχάλης Δάρμας και ο Κώστας Σπυράτος, με τη συμμετοχή της Ανατολής Κουγιουμτζίδου, που πέρα από πολύ καλή τραγουδίστρια είναι και πάρα πολύ καλή μουσικός. Παίζουν όλοι από τέσσερα με πέντε όργανα ο καθένας. Αυτή η ομάδα λοιπόν, έδωσε και σε εμένα το έναυσμα. Όταν τους άκουσα να τραγουδούν με το στυλ αυτό που έχουν, έμεινα έκθαμβος. Τους είπα πως έχω ένα τραγουδάκι το «Καλημέρα» και όλα από εκεί και έπειτα πήραν το δρόμο τους. Άλλαξε κι έμενα η ζωή μου, καθώς βγάζω μουσική μαζί με τα παιδιά που κάνουν πραγματικά τα πάντα.
Αυτό που συμπεραίνουμε αρχικά και από τη δική σας ενασχόληση είναι η αμφίδρομη λειτουργία της συνεργασίας σας, δηλαδή δίνετε στα παιδιά, αλλά παίρνετε και εσείς;
Μάλιστα, επειδή τώρα πια μεγάλωσα, έχω περάσει τα 70, νιώθω πιο νέος με αυτή την συνεργασία. Με τους «Σουαρέ» δεν μιλάμε μόνο για το τραγούδι, αλλά μιλάμε για πολιτικά, κοινωνικά θέματα κ.α. Οι κουβέντες μας έχουν ενδιαφέρον. Άλλωστε και οι ίδιοι δεν είναι μικροί. Οι ηλικίες τους κυμαίνονται από 35 ετών έως και 45. Είναι «μπασμένοι» μέσα στη ζωή και έχουν άποψη για ό, τι κάνουν. Βοηθούν και αυτοί με την παρουσία τους στη δημιουργία αυτών που δημιουργώ εγώ. Σίγουρα, επειδή είναι δικά μου τραγούδια προΐσταμαι, αλλά δημιουργούν και δικά τους, όπως το πιο πρόσφατο που ονομάζεται ο «Άμυαλος».
Είναι σημαντικό να το λέτε εσείς αυτό, καθώς, ως παλαιότερος, μπορείτε να κρίνετε και να διακρίνετε, όπως και να καταλήξετε σε συγκεκριμένες προτάσεις που έχουν να κάνουν με τα νέα παιδιά, τα οποία έχουν την ανάγκη να προβληθεί το έργο τους, ενώ ταυτόχρονα να έχουν τη φωνή επιβεβαίωσης από έναν παλαιότερο…
Έκανα 40 χρόνια ραδιόφωνο, και ακόμα κάνω, ως ραδιοφωνικός παραγωγός, οπότε καταλαβαίνω ότι είναι «άγριο» να λες στα νέα παιδιά «έλα, αυτό δεν κάνει». Όταν το πιστεύεις όμως, πρέπει να το λες για να δημιουργούν κάτι καλύτερο. Με το τραγούδι των παιδιών, ξαναλέω, έμεινα έκθαμβος. Είναι εξωστρεφές με ένα βίντεο κλιπ που όταν το βλέπει κάποιος δεν το ξεχνά. Θυμάστε παλιότερα τον Λευτέρη Παπαδόπουλο όταν ήταν κριτής τραγουδιών στην τηλεόραση; Έλεγε στα νέα παιδιά, «Τι κάνεις στο τραγούδι; Τράβα αλλού…», κι όμως τα έλεγε μια χαρά και είχε δίκιο. Δεν είναι εύκολο το επάγγελμα του τραγουδιού. Όπως γνωρίζετε, είχα για χρόνια φροντιστήριο στον Βόλο και το έκλεισα για να πάω στην Αθήνα και να ασχοληθώ με τη μουσική. Αυτό ήταν μεγάλη τρέλα. Είναι σημαντικό να επιζείς, κάνοντας αυτό που σου αρέσει.
Υπάρχει αποθηκευμένο μουσικό υλικό για νέες δημιουργίες, που μπορεί να δημιουργήθηκαν ακόμα και μέσα στην καραντίνα;
Η καθοριστική μου πορεία ήταν μαζί με τον Ρασούλη. Ήμασταν 30 χρόνια μαζί, δημιουργώντας ένα σωρό τραγούδια. Όταν ακούει κάποιος το τραγούδι «Πότε Βούδας, πότε Κούδας», λέει πως είμαι «ντιπ» λαϊκός, όπως λέμε κι εμείς από τους Σοφάδες. Δεν είναι όμως αυτή η πραγματικότητα, καθώς θεωρώ πως είμαι «έντεχνος» συνθέτης και μπορώ να πω πως «Θεοδωρακίζω». Ξέρω, όμως, πολύ καλά τα ελληνικά και παραδοσιακά τραγούδια, τα οποία έχουν ενσωματωθεί μέσα στη μουσική την οποία γράφω. Από την εποχή με τον Μανώλη Ρασούλη μου έχουν μείνει ακόμα δέκα τραγούδια, που πρέπει κάποια στιγμή να τα εκδώσω.
Κάτι που θέλω να αναφέρω είναι ότι Μανώλης Ρασούλης με άκουσε όταν έγραφα τραγούδια με τον Δημήτρη Χριστοδούλου, που έχει γράψει το «Είναι μεγάλος ο καημός», το «Βράχο βράχο τον καημό μου», το «Κοντά στα ξημερώματα» κ.α. και τα οποία ακόμα επίσης δεν έχω εκδώσει.
Ταυτόχρονα, βγάζω και κάποια νέα τραγούδια. Έχω φίλους που με αγαπούν πάρα πολύ. Είναι φίλοι που ασχολούνται με τον στίχο και τους οποίους πρέπει να ικανοποιήσω. Βέβαια, δεν είναι καιροί να γράφεις νέα τραγούδια. Και για να συμβουλέψω τους νέους που γράφουν μουσική και είναι πάρα πολλοί, τους παροτρύνω να τα «ανεβάζουν» κατευθείαν στο YouTube. Θα σας βρω από εκεί και θα σας πω μπράβο. Δεν θα χαθούν. Χαίρομαι όταν ανακαλύπτω νέα τραγούδια.
Για εμάς μια είναι η ανάσα, μια είναι η ζωή και μια είναι η μουσική. Για εμένα είναι ζωτικό το να γράφω. Επίσης, δεν γράφουμε για όλους. Στο τραγούδι «Λέω να σιγοτραγουδήσω», στην αρχή ακούτε να παίζει μια κιθάρα. Δεν είναι μια κιθάρα μόνο, αλλά μαζί με ένα ιαπωνικό όργανο που ακούγονται τελικά σαν ένα. Θα μου πεις «και τι έγινε;», «δεν ξέρω» θα σου απαντήσω. Εμείς όμως χαιρόμαστε. Έχει αξία για εμάς και για μερικούς ανθρώπους ακόμα. Γράφουμε για ένα 20%…
