Η Παγκόσμια Ημέρα της Μητέρας γιορτάζεται στις 8 Μαΐου και τρεις γυναίκες, τρεις κόρες γράφουν στη ΜΑΓΝΗΣΙΑ Σαββατοκύριακο για τη μητέρα. Μια εξομολόγηση, ένα ευχαριστώ και μερικές λέξεις που δεν μπορούν ίσως να εκφράσουν όλα τα συναισθήματα που γεννά η λέξη «μάνα» απ΄τις δύο δημοσιογράφους και ευχές για τις μητέρες όλου του κόσμου, απ΄την πρόεδρο της Ελληνικής Μέριμνας Βόλου.
«Αν μου έλεγαν να αλλάξω μαμά, εγώ πάλι τη δική μου θα διάλεγα»
Γράφει η Δήμητρα Παλαιοδημοπούλου
Η γιορτή της μητέρας δεν είναι για μένα μόνο μια στιγμή για να πω χρόνια πολλά στη δική μου τη μητέρα. Είναι μια αφορμή περισυλλογής, μια αφορμή ανασκόπησης, όσο περνούν τα χρόνια, ώστε να γυρίσω στο παρελθόν και να δω πως εξελίχθηκε και συνεχίζει να εξελίσσεται η σχέση μου με τη μητέρα μου.
Ως παιδί η μητέρα μου ήταν η καλύτερη μαμά του κόσμου. Η πιο όμορφη, η πιο καλή, εκείνη που μαγείρευε καλύτερα απ’ όλες τις μαμάδες, γενικώς ήταν η πρώτη απ’ όλους. Η εφηβεία προφανώς έφερε κόντρες και διαμάχες, με τη φωνή να σηκώνεται κάποιες φορές για να μπουν τα όρια που χρειάζονταν. Αυτό μάλιστα, κατάλαβα πόσο σωτήριο ήταν, όταν μεγάλωσα, μιας και όταν βράζει το αίμα ενός 16χρονου κοριτσιού, λίγα πράγματα μπορεί να συνειδητοποιήσει τότε.
Η μαμά μου πάντα ήταν δίπλα μου. Με τους φόβους της, τις δικές της ιδέες, τα δικά της πιστεύω, αλλά πάντα δίπλα. Πολλές φορές ασφυκτικά, πολλές φορές αδιάκριτα, αλλά ποια Ελληνίδα μάνα κρατά τους τύπους και μια απόσταση από το παιδί της; Αυτή όμως η υποστηρικτικότητά της είναι και ένα δίχτυ προστασίας, ακόμη και στην ενήλικη ζωή. Είναι μια ασφάλεια, μια σιγουριά πως ό,τι κι αν συμβεί, η παρουσία της και η αγκαλιά της θα είναι πάντα εκεί και δια μαγείας θα βρεθεί η καλύτερη λύση.
Φυσικά με τη μαμά μου, δεν είναι όλα ρόδινα. Υπάρχουν οι στιγμές της αγάπης και της έκφρασής της, υπάρχουν οι διαφωνίες, οι καυγάδες. Όμως επειδή η σχέση αυτή μάνας- παιδιού είναι τόσο αδιάρρηκτη, που καμία διαφωνία, καμία γκρίνια και κανένας καυγάς δεν μπορεί να φέρει ουσιαστικές ρήξεις.
Όσο μεγαλώνω τόσο αλλάζει και η σχέση με τη μαμά μου. Την καταλαβαίνω καλύτερα και προσπαθώ κι εγώ με τη σειρά μου να τη συμβουλεύσω, σύμφωνα με τα δικά μου βιώματα και προσλαμβάνουσες. Δεν θα ντραπώ, όπως γίνονταν στην εφηβεία, να βγω μαζί της, ίσα ίσα πλέον το επιδιώκω. Μου αρέσει να βγαίνουμε για τον καθιερωμένο μας καφέ το Σάββατο, ή για ένα φαγητό. Θέλω να βλέπω ότι είναι καλά και ότι χαμογελάει. Και ξέρω πως η δική μου παρέα της προσφέρει αυτό το αίσθημα. Δεν ξέρω εάν θα μπορούσα να κάνω παρέα εάν δεν ήταν η μαμά μου, γιατί είμαστε διαφορετικοί χαρακτήρες και σε πολλά διαφωνούμε, όμως ξέρω πως ακόμη κι αν μου έλεγαν να αλλάξω μαμά, εγώ πάλι τη δική μου θα διάλεγα.
Η μαμά μου είναι δυναμικός άνθρωπος. Μας μεγάλωσε κι εμένα και τον αδερφό μου χωρίς καμία βοήθεια, σε διάφορα μέρη της Ελλάδας, λόγω της εργασίας του πατέρα μου, με πολλές δυσκολίες, χωρίς στην αρχή φιλίες, με δουλειά στο σπίτι 24 ώρες το 24ωρο. Δεν το έβαλε όμως κάτω. Μας έμαθε να κάνουμε φιλίες, να ανοιγόμαστε στον διπλανό μας, να αποδεχόμαστε. Μας έμαθε να διεκδικούμε, να είμαστε δίκαιοι, τίμιοι, αλλά και να είμαστε χαρούμενοι, να χαμογελάμε. Μας έμαθε να αγκαλιαζόμαστε, να μοιραζόμαστε, να σεβόμαστε αλλά και να επαναστατούμε όταν αυτό χρειάζεται. Μας έμαθε να αγαπάμε την οικογένειά μας αλλά και κάθε άνθρωπο.
Σήμερα είναι η δική της μέρα και μέσα από αυτές τις γραμμές θα ήθελα να της πω ευχαριστώ. Ευχαριστώ για όσα μου έμαθε, για όσα έκανε για μένα, για όσα άφησε εκείνη πίσω, για όσα υπέμεινε, για όσα θα έρθουν. Μαμά σ’ ευχαριστώ. Δεν ξέρω αν είσαι η καλύτερη μαμά του κόσμου, είσαι η καλύτερη όμως για μένα!
«Ο άνθρωπος που θαυμάζω…»
Γράφει η Κωνσταντίνα Φωτοπούλου
Γυρνώντας τον χρόνο πίσω, κατά τη διάρκεια των πανεπιστημιακών μου σπουδών και στο πλαίσιο εργασίας, όλοι οι φοιτητές του τμήματος καλεστήκαμε να απαντήσουμε στην ερώτηση ποιον εν ζωή άνθρωπο θαυμάζουμε. Εκείνα τα χρόνια, που ακόμα ανακαλύπτεις τον εαυτό σου, η απάντησή μου ασυναίσθητα ήταν ότι θαυμάζω την μητέρα μου.
Θαυμάζω την χαρακτηριστική ανιδιοτέλειά της προς τον καθένα που αγαπά και νοιάζεται. Στόχος της είναι να προσφέρει τη βοήθειά της και την αγνή αγάπη της, χωρίς να περιμένει απολύτως τίποτα ως αντάλλαγμα, χωρίς να έχει προσωπικό συμφέρον.
Θαυμάζω την αισιοδοξία της και την γεμάτη χρώματα ψυχολογία της. Όσες φορές κι αν «πέφτω», χάνοντας την «εύθραυστη» ψυχραιμία μου, έρχεται πάντα δίπλα μου με όποιον τρόπο μπορεί, φέρνοντας μαζί της μόνο ευχάριστες και αισιόδοξες κουβέντες στα χείλη, οι οποίες κατά έναν περίεργο και μαγικό τρόπο λειτουργούν.
Θαυμάζω τον γυναικείο δυναμισμό της, έναν δυναμισμό που «σμίλευσε» με το πέρασμα του χρόνου. Μια γυναίκα αυτοδημιούργητη, που ξέρει τι θέλει, πότε το θέλει, γιατί το θέλει, αλλά και πώς θα το κατακτήσει, ειδικά όσον αφορά στο καλό των παιδιών της και της οικογένειάς της.
Θαυμάζω την ενσυναίσθησή της. Τον τρόπο που αισθάνεται και καταλαβαίνει τα πάντα γύρω της, αρχίζοντας να σκέφτεται πώς μπορεί η ίδια να βοηθήσει, έστω και διακριτικά. Όσο θυμάμαι τον εαυτό μου, σε όποια ηλικία κι αν βρισκόμουν, πάντα κατάφερνε να «διαβάσει» τις σκέψεις μου, τα συναισθήματά μου, τους πόνους και τις λύπες μου, με μοναδική της επιθυμία να τα «μοιραστούμε».
Θαυμάζω την ικανότητά της να είναι εκεί όταν κάποιος τη χρειάζεται. Είναι δύσκολο να είσαι κοντά στους ανθρώπους που σε χρειάζονται και η μητέρα μου το κάνει να φαίνεται τόσο εύκολο, για ΄μένα, για τις αδερφές μου, τον πατέρα μου, την οικογένειά της, για όλους.
Θαυμάζω τα ψυχικά της αποθέματα, τα οποία φαντάζουν σχεδόν ατέλειωτα. Ουκ ολίγες φορές ήρθαν οι δύσκολες στιγμές και για εκείνη, κι ενώ ήμουν έτοιμη να πάρω εγώ την «ασπίδα» της δυνατής για να σταθώ δίπλα της, η μοναδική ψυχή της δεν την «πρόδωσε» ποτέ. Πάντα στέκεται στα δύο της πόδια, κοιτά μπροστά και συνεχίζει αγέρωχα.
«Όταν σταμάτησα να βλέπω τη μητέρα μου με τα μάτια του παιδιού, αντίκρισα τη γυναίκα που με βοήθησε να γεννήσω τον ίδιο μου τον εαυτό», είπε η Nancy Friday, η Αμερικανίδα συγγραφέας, και ταυτίζομαι τόσο πολύ με τα λεγόμενά της, όταν φέρνω στο μυαλό την δική μου μητέρα.
Στο σήμερα, χρόνια μετά την άσκηση στα πανεπιστημιακά έδρανα, η απάντηση στην ερώτηση, συνειδητά πλέον, παραμένει η ίδια. Θαυμάζω τον άνθρωπο που με έφερε στον κόσμο! Θαυμάζω την μητέρα μου!
Ελπίζω, μαμά, να μου δώσεις λίγη από τη μαγεία σου, όταν γίνω κι εγώ μητέρα!
Χρόνια πολλά σε όλες τις μανούλες! Χρόνια πολλά στη μητέρα μου, την Όλγα.
Μητέρα Χρόνια Πολλά!
Της Αρτεμησίας Παπανδρέου – Φώτα
Αναζητώντας μέσα από πράξεις την ερμηνεία της λέξης «υπέρβαση» το λεξικό της καρδιάς διαβάζει τη λέξη «μητέρα». Και πώς αλήθεια όχι, αφού αυτή η γυναίκα που έλαβε τον ξεχωριστό τίτλο της μάνας έχει την ιδιότητα να γεννά, να μεγαλώνει, να χαρίζεται αγαπώντας ολοκληρωτικά και δίχως όρια, να αγωνίζεται μέχρι την εσχατιά των κουράγιων της για τη ζωή του παιδιού ή των παιδιών της χωρίς να τολμά να εγκαταλείπει. Είναι αυτή που μ’ ένα της βλέμμα αρκεί να διαβάσει τον νου του παιδιού της, να σκύψει με κατανόηση στο όποιο του πρόβλημα, προσπαθώντας να απαλύνει τις οξείες γωνίες που δημιούργησε στην ψυχή του ο πόνος και οι δυσκολίες, να του συμπαρασταθεί με όλο της το είναι.
Μάνα είναι η γυναίκα που έχει ταχθεί, από τη στιγμή που θα νιώσει τη μητρότητα είτε γεννώντας ένα παιδί είτε μεγαλώνοντάς το, να το αγαπά και να το προστατεύει αφού το δικό της «εγώ» αυτόματα παύει να υπάρχει και αντικαθίσταται από τη λέξη «εσύ». Μια ανοιχτή αγκαλιά η καρδιά της που αποτελεί απάνεμο λιμάνι για τις φουρτούνες της ζωής του βλασταριού της.
Η έννοια της λέξης μητέρα είναι συνυφασμένη με την έννοια του φύλακα άγγελου, από τη στιγμή που θα φέρει ένα παιδί στον κόσμο ή θα το υιοθετήσει. Γιατί μάνα δεν είναι αυτή που γεννά. Μάνα είναι αυτή που τάσσει τη ζωή της στο πλευρό του παιδιού της. Ολοκληρωτικά και απόλυτα. Από τη στιγμή που το νιώθει μέσα της να σκιρτά, από τη στιγμή που η μοίρα το φέρνει στην αγκαλιά της, ως τον θάνατό της.
Μάνα είναι εκείνη που με αστείρευτη επιμονή και υπομονή πλάθει ένα χαρακτήρα, έναν άνθρωπο με αξίες και ηθική. Είναι αυτή που πάντα ακούει τα θέλω του παιδιού της και το μαθαίνει να πετά εκεί όπου ορίζει η ψυχή και ο λογισμός του.
Μάνα είναι αυτή που πικράθηκε και πόνεσε από τις πράξεις και τα λόγια του παιδιού της αλλά ποτέ δεν δημιούργησε ενοχές σε κείνο. Μόνο προσπάθησε να του απαλύνει τον πόνο, τον θυμό στην όποια αποτυχία, να το καθησυχάσει και να το γεμίσει κουράγιο για μια ακόμη προσπάθεια. Του μαθαίνει πως το ταξίδι για την όποια Ιθάκη είναι που έχει την αξία, η διαδρομή για να φτάσει, και όχι πάντα η ίδια η Ιθάκη, ο στόχος.
Μια ανεξάντλητη αντλία αγάπης η καρδιά της μητέρας και μια δεξαμενή ταυτόχρονα που ποτέ δεν αδειάζει, όσο και να προσφέρει.
Μάνα είναι όμως και αυτή που από χτύπημα της μοίρας έχασε το δικό της παιδί και αφιέρωσε τη ζωή της στο μεγάλωμα ενός ορφανού, ενός κατατρεγμένου από πόλεμο ή δυστυχία ή ακόμη κι ενός παιδιού που η ζωή το «προίκισε» με διαφορετικότητα, με δεξιότητες, με πρόβλημα υγείας.
Μάνα είναι η γυναίκα που με αξιοπρέπεια θα κληθεί να μεγαλώσει ένα ή περισσότερα παιδιά έστω και μόνη, δίχως την υποστήριξη και την αρωγή ενός πατέρα συντρόφου ή συζύγου. Γιατί η ζωή είναι απρόβλεπτη και πολλές φορές ένας χωρισμός ή ακόμη και ο θάνατος είναι στα σχέδιά της…
Κι ενώ η μητέρα συμβολίζει την ανιδιοτελή αγάπη, είναι αλήθεια πως όλοι οι άνθρωποι δεν είμαστε φτιαγμένοι από την ίδια στόφα. Διαφέρουμε. Έτσι λοιπόν κάποιες γυναίκες δεν έχουν τα εχέγγυα να γίνουν μητέρες. Γιατί η μάνα είναι ο στυλοβάτης κάθε σπιτιού. Φτωχικού ή πολυτελούς. Δεν υπάρχει μέσα τους το μητρικό ένστικτο, κι ας έφεραν στον κόσμο ένα παιδί. Δεν αποτελεί η γέννησή του απόδειξη διασφάλισης των ψυχικών και συναισθηματικών αναγκών του.
Έτσι λοιπόν ένα παιδί που μεγαλώνει με μια μητέρα που το αρνείται ή δεν το σκεπάζει με τα τρυφερά αισθήματα της αγάπης, μπορεί να τραυματίσει την ψυχούλα του, κάτι που ίσως επιδέχεται να επηρεάσει όλη την μετέπειτα εξέλιξή του ως ανθρώπινο ον, αφού στα πρώτα χρόνια της ζωής του ένα παιδί μαθαίνει να βλέπει τον κόσμο μέσα από τα μάτια της μητέρας του και της οικογένειάς του γενικότερα. Κι αυτά τα χρόνια είναι από τα πλέον σημαντικά στη διαμόρφωση χαρακτήρα.
Η μάνα λοιπόν είναι ο Πλάστης ψυχής και σώματος ενός παιδιού. Σχολή για μητέρες δεν υπάρχει. Ποτέ δεν υπήρχε. Όμως το ένστικτο και το συναίσθημα είναι τόσο δυνατό που κάθε γυναίκα νιώθοντάς το ακολουθεί τις επιταγές της καρδιάς της και αφήνει την ψυχή της ανοιχτή, βλέποντας τον κόσμο του μέλλοντος μέσα από τις ίριδες των ματιών του παιδιού της. Και είναι αποδεδειγμένο πως είναι αλάνθαστο συναίσθημα που εκλύει μόνο ευλογία για την ίδια, το παιδί της, την οικογένεια.
Κάθε χρόνο, την δεύτερη Κυριακή του Μάη η μητέρα γιορτάζει. Δεν χρειάζεται τίποτε περισσότερο από την αγάπη μας κι ένα ζεστό φιλί για να είναι χαρούμενη. Όχι μόνο κάθε δεύτερη Κυριακή του Μάη. Κάθε μέρα.
Χρόνια πολλά στις μανούλες όλου του κόσμου! Με μια ζεστή αγκαλιά κι ένα μπουκέτο λουλούδια! Του ανθοπώλη ή του κήπου μας. Εδώ δεν μετρά η ποσότητα. Μόνο η χειρονομία. Αρκεί τα χείλη να ξεστομίσουν τη φράση: «Σ’ αγαπώ μαμά…» και στα κοκκινισμένα από χαρά μάγουλα ν’ αφήσουμε έντονη τη σφραγίδα της αγάπης μιας γενναίας δόσης φιλιού…
Χρόνια πολλά στις ηρωίδες εκείνες μητέρες του πολέμου που μεγαλώνουν τα παιδιά τους σε χαλάσματα και υπόγεια υπό τους ήχους των σειρήνων. Χρόνια πολλά στις μανάδες που τα συμφέροντα των μεγάλων της γης τις ανάγκασαν να γίνουν πρόσφυγες με μέλλον αβέβαιο…
Η Ελληνική Μέριμνα Βόλου, παρούσα στα δρώμενα της πόλης μας και στηρίζοντας πάντα τη μητέρα και το παιδί, εύχεται χρόνια πολλά στις γυναίκες εκείνες που είχαν και συνεχίζουν να έχουν την ευλογία να αναθρέψουν ένα παιδί, να το αναστήσουν από μια στάλα, και να το παραδώσουν στην κοινωνία σαν ένα ανθρώπινο ον με αξίες που θα δώσει με τη σειρά του συνέχεια στον κόσμο μας.
Χρόνια πολλά!
*Πρόεδρος της Ελληνικής Μέριμνας Βόλου
