Ας υποθέσουμε τώρα ένα σενάριο φανταστικό, ότι κάποια στιγμή τα κόμματα συμφωνούν σε μια κοινή διακομματική γραμμή και στην θεμελίωση ενός νέου στρατηγικού σχεδιασμού κοινής εθνικής πολιτικής, με πρόσωπα ικανά να ανταπεξέρχονται σε όλες εκείνες τις εντός και εκτός εξωφρενικές πιέσεις με σκοπό την έξοδο κάποια στιγμή από τον μνημονιακό τραγέλαφο.
Κι ας υποθέσουμε ότι αυτοί οι πολιτικοί λειτουργούν με γνώμονα το κοινό συμφέρον, την θυσιαστική αυταπάρνηση, την ανάδειξη της αξιοκρατίας, την αποδοτικότητα, την κοινωνική συνοχή και γενικά κάθε ατομική και συλλογική πρωτοβουλία που θα εξασφάλιζε μακροβραχυπρόθεσμα κάθε πολιτειακή, πολιτιστική, και πολιτισμική συνέχεια.
Ποια κοινωνική ομάδα θα αποδεχόταν έτσι αδιαμαρτύρητα την αξιολόγηση, την δημιουργική δουλειά, την απόρριψη της ανικανότητας, την εξουσιολαγνεία, την ισότητα, την κοινωνική δικαιοσύνη, την προνομιακή εξέλιξη, τον κομματικό παρεμβατισμό και κάθε νομιζόμενο δικαίωμα εγωκεντρικής κατοχύρωσης;
Ποιοι θα δεχόντουσαν να υπάρχει ιεράρχηση της αξιοσύνης και της αποδοτικότητας, της πρωτοβουλίας και της επαγγελματικής κατάρτισης;
Είναι αυτονόητο και ταυτόχρονα οδυνηρό!
Καμιά κοινωνική ομάδα δεν το επιθυμεί!
Βολεμένοι και αβόλευτοι, συνειδητοί και ασυνείδητοι, πολιτικοί και πολίτες, προσβλέπουν άπαντες στην κατοχύρωση μιας παρασιτικής ελιτιστικής εξασφάλισης και κατά προτίμηση δημόσιας.
Μήπως συνειδητά έχουμε επιλέξει αυτόν τον τρόπο επιβίωσης;
Μήπως θεληματικά έχουμε επιλέξει αυτόν τον τρόπο αυτοκαταστροφής μας;
