Δεν μας λείπουν οι πολιτικές απόψεις, μας λείπει η συλλογική θέληση και η έμπρακτη δυνατότητα να αντιμετωπίσουμε αποτελεσματικά, την πολιτική μας αφασία.
Γι’ αυτό ουρλιάζουμε και μόλις έρθουν τα δύσκολα, σπεύδουμε ομαδικά και κρυβόμαστε πίσω από την ασπίδα της ασφαλούς κατοχύρωσης και της ατομικής καλοπέρασης.
Γιατί φτιάξαμε μια κοινωνία ακοινώνητων σταυροφόρων της ατομικής προτεραιότητας, της άνισης μοιρασιάς, της καταναλωτικής αποχαύνωσης και της διχασμένης πολιτικής συνείδησης, παζαρεύοντας με κάθε στρατευμένο αστράτευτο και κομματικό πνευματοκτόνο τα γλωσσικά και ιστορικά μας αποθέματα.
Μια κοινωνία που δεν κοινωνεί, μια κοινωνία χωρίς συλλογικούς στόχους και κοινά οράματα, μια κοινωνία που υποβαθμίζει την ίδια της την γλώσσα, μια κοινωνία χωρίς κώδικα συνεννόησης να βολοδέρνει μέσα στο πλήθος των ψευδαισθητικών εντυπώσεων, ακολουθώντας την κατεύθυνση του δάχτυλου των άλλων, για να βρει την δική της εκφραστική και τον δικό της ιστορικό και γεωγραφικό προσανατολισμό.
Ένας λαός που κατάντησε να τρέμει κάνοντας τον σταυρό του, να τραυλίζει μιλώντας ελληνικά, να νοιώθει παρίας μιλώντας για την καταγωγή του και να αρνείται την ιστορική του αρματωσιά δηλώνοντας απόγονος άλλων δυτικόμορφων πολυπολιτισμικών ωραιολογιών.
Το κενό της πολιτιστικής ρήξης ανάμεσα στον Έλληνα πατριώτη και στον Έλληνα τυχοδιώκτη, είναι δύσκολο να καλυφτεί, αλλά η αγριάδα της αντιστασιακής σποράς εξακολουθεί να παραμένει ακόμα πράσινη και με ανοδική δυναμική, αρκεί αυτή η ίδια κοινωνία των απογοητευμένων, να επιδείξει ρεαλιστική τόλμη για μια νέα καλλιέργεια υγιούς ανάπτυξης και να θάψει με το χώμα της συλλογικής επιστράτευσης κάθε παραισθησιογόνα και εθιστική μεταρρύθμιση στον τάφο της αυτοκαταστροφικής ανάμνησης.
